Bij onze eerste kennismaking met Inwolves, de band rond drumster Karen Willems stelden we reeds vast dat we hier te maken hadden met een uitzonderlijke parel binnen het Belgische muziek gebeuren. Air+ liet in 2014 een onuitwisbare indruk op ons na. En ook Involves (2016) deed ons met verstomming slaan. De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen. Ook al zat Inwolves even in de koelkast, Karen heeft ondertussen niet stil gezeten. Haar samenwerking met o.a. Dirk Serries, Barst en dergelijke meer laat ook op de nieuwste schijf zijn sporen achter. Color In the Zoo komt begin mei uit via Consouling Sounds. We namen de plaat onder de loep, en stellen vast dat de donkere walmen nog steeds aanwezig zijn. Maar de band straalt anno 2018 ook een zekere positiviteit en ingetogenheid uit.
De intense drumpartijen van Karen zijn op Color in the Zoo de rode draad doorheen het geheel. Voor deze nieuwe schijf ontpopt Karen Willems zich echter eveneens tot multi-instrumentalist. Naast percussie en drums neemt ze ook bas, gitaar, fluit en veldopnames voor haar rekening. Uiteraard mag de inbreng van een handvol verwante muzikanten als Nils Gröndahl, Barkin Engin, Stijn Dickel, Maarten Flamand en Glen Steenkiste niet worden onderschat. Vanaf All Construction voelen we al aan dat deze schijf de nog meer dromerige, melancholische kant uitgaat dan zijn voorganger. Met toch een kleine knipoog naar de donkere walmen van voorheen, maar telkens binnen een intimistische tot psychedelisch aanvoelende atmosfeer.
Het extra interessante aan deze schijf zijn de natuurgeluiden. Zo horen we bij To Louis Hardin geluiden komende uit de diepste bossen. Lichtjes dreigend, met zelfs het geluid dat aanvoelt als een tam-tam van de Afrikaanse volkeren. Of bijvoorbeeld vogelgeluiden, die je hart verwarmen. Inwolves slaat voortdurend aan het experimenteren en improviseren. Er wordt bovendien geflirt met geluidsmuren afbreken. Zoals bij het dreigende trommelgeroffel tijdens voornoemde song. Maar de intieme en verdovende tot bedwelmende invloed blijft over de gehele schijf eveneens stevig overeind staan.
Vooral de veelkleurigheid van deze schijf springt nog het meest in het oog. Het lijkt wel alsof Karen heel bewust een chaos wil doen ontstaan in ons hoofd. Waarbij percussie de hoofdrol speelt, maar ook fluit en heel bevreemdend aanvoelende geluiden aantonen dat Inwolves op deze schijf niet binnen de lijntjes kleurt, maar eigenzinnig grenzen verlegt. En daarvoor kunnen we alleen maar waardering opbrengen. Ook op daarop volgende songs als Under The Radar, Faith, In Paradiso blijft Inwolves improviseren, soms op het absurde af, maar vooral binnen die minimaliserende atmosfeer de luisteraar hypnotiseren. Op deze voorwaarde dat diezelfde luisteraar zich gewillig laat meevoeren over de toch wel vreemd aanvoelende kronkels die Karen uit haar instrumenten tovert.
Want heel bewust heeft Inwolves geen gemakkelijk in het gehoor liggende schijf uitgebracht. Op bepaalde momenten zit er, eveneens heel bewust, zelfs geen echte structuur in de songs. Maar eens je die songs snapt, en je de muziek gewoon op uw geest en gemoed laat inwerken, ontstaat een wisselwerking tussen het gehoor, het oog en de ziel die met geen woorden valt te omschrijven. Door zoveel chaos en wispelturigheid in de songs te steken, is het eveneens een heel filmische plaat geworden. Waarbij je de beelden zelf kan en mag invullen.
We kunnen dan ook besluiten;
Inwolves blijft anno 2018 nog steeds grenzen aftasten, waar eigenlijk geen grenzen zijn. Doorheen de gehele schijf blijft Inwolves improviseren tot het oneindige, waardoor een chaos zou moeten ontstaan die je doet afhaken. Maar net door die eerder vernoemde hypnotiserende tot psychedelische inwerking op je gemoed blijf je geboeid naar Karen haar onuitputtelijke drang naar improviseren tot experimenteren luisteren en vooral genieten tot het diepste van je genen.
Tracklist:
