Vestrock - 1/6/2018 + Fotoverslag

Ondanks het feit dat de weergoden het even lieten afweten na de voorbije zonnige dagen startte Vestrock, de negende editie ondertussen, droog al dreigden de wolken af en toe. Misschien meteen ook de reden waarom de grote stormloop even wegbleef en het publiek slechts mondjesmaat het terrein aan de veroverde. De eer om het festival te openen, weliswaar niet op de mainstage maar respectievelijk in de tent en in de kapel viel te beurt aan Zero One Eighteen en Altobelli. De kapel is nieuw dit jaar en biedt plaats aan slechts 200 personen zodat er een intiem concert kan plaatsvinden.

Wij kozen voor de intimiteit van de kapel en Altobelli.

Altobelli is een alternatieve rockband die oorspronkelijk als vriendengroep eigen muziek is gaan maken. Hun debuutalbum (The Needle) werd eind 2017 uitgebracht en brengt een eigenzinnige mix van een brede waaier aan rockinvloeden. De songs bewegen zich tussen post-rock en alternatieve rock met hier en daar een snufje brit-pop, grunge of nu-metal.

Onlangs stond het Hulsterse vijftal nog op het hoofdpodium van Paradiso, nu speelden ze een thuiswedstrijd in de kapel. Die kapel stond dan ook goed vol en meteen bij de opener werd iedereen wakker geschud. Altobelli is leuk om te horen en naar te kijken.

Op de mainstage speelden als opener voor Vestrock 2018 Fangclub.

Grunge-tastic trio Fangclub – Steven King, Dara Coleman, en Kevin Keane allen uit Dublin, Ireland. Deze Ierse driekoppige band wordt omschreven als een grunge band die aanleunt bij bands als Nirvana, Mudhoney, Hole, Pearl Jam. Fangclub speelde ook al als support voor Muse, Biffy Clyro, Nothing But Thieves, The Cribs, Swmrs. In Ierland kreeg de band een prijs voor hun debuut cd als album van het jaar.

Volgens ons zouden zij beter tot hun recht komen op een kleiner podium, iets wat menig recensent ook reeds heeft aangehaald. Terwijl de laatste klanken van Fangclub over de weide galmden werd er alweer een nieuwe act aangekondigd in de kapel.

De computer doet het wel

Deze keer was het de beurt aan de uit Hamburg (Duitsland) afkomstig Curt. Niet gemakkelijk natuurlijk om als solo artiest te spelen maar dat werd dan weer handig opgelost met behulp van de computer. Curt is minimalistische arrangementen tot heftige electro sounds en beats.

Op de terugweg van de kapel naar de persruimte liepen we nog even binnen in de tent waar op dat ogenblik Jacin Trill (tent) het vooral jonge publiek kon bekoren. Producerend vanuit zijn zolderkamer in Hoorn zag Jacin Trill zijn roem groeien: zijn nummer ‘kspreyopjebyth’ ging extreem viral. Sindsdien wil de wereld méér van de jonge rapper en het hoge binnensmondse gemompel wat blijft terugkeren op zijn tracks. Pastelkleurige positiviteit en bizarre teksten.Wij lieten dit aan ons voorbijgaan om ons klaar te houden voor de eerste Belgische act op Vestrock, namelijk Equal Idiots. (mainstage)

Al sinds 2012 belagen de twee dorpsgekken van Hoogstraten City als Equal Idiots de trommelvliezen met snoeiharde garagepunk. Gedreven door bier, meiden en luide muziek, vernietigen zanger-gitarist Thibault Christiaensen en drummer Pieter Bruurs elk podium in de Benelux. De medio 2017 verschenen debuutplaat Eagle Castle BBQ is een fris rockende uptempo langspeler vol ronkende fuzz en stevig beukende drums. De rauwe, opwindende liveshow is helemaal voer voor liefhebbers van garagebands als Black Lips, Ty Segall, Jay Reatard en Thee Oh Sees.

Een goede poging om de Vestrock bezoekers mee te krijgen was hun versie van ça plane pour moi, die hit van Plastic Bertrand, maar Thibault had moeten weten dat Nederland en de Franse taal nu niet onmiddellijk een match made in heaven zijn. Toch deden Equal Idiots de wei bewegen en wat meer was, het publiek kwam dichter bij het podium en enkele moedigen waagden zich zelfs aan een dansje.

Ten Years Today – de kapel

Het lijkt alsof het podium de plek is waar de drie 'nuchtere' Groningers zich het meest thuis voelen. Het begon een paar jaar geleden als een duo op een stoffige zolderkamer. Tegenwoordig geeft dit alternatieve powerpoptrio een show vol energie. Met hun frisse blik op punk, funk en rock creëren ze hun eigen sound. Hou ze in de gaten, in 2018 zal hun debuutalbum verschijnen! Ook op Vestrock was het niet anders dit jaar. De band speelde figuurlijk de pannen van het dak.

Green Lizard Tribute to Nirvana Ft. Rudeboy - tent

Oh neen, toch niet weer een tribute band maar toegegeven zo slecht klonken de heren van De Nederlandse grunge band Green Lizard niet. Zij brengen een tribute aan de beste band van de jaren negentig: Nirvana. Dat deden ze al in in 2001 met de Marlboro Flashback Tour, maar in 2016 kwamen ze terug voor vier shows met verschillende zangers waaronder de Silver Surfering Rudeboy, frontman van de legendarische band Urban Dance Squad. Met drie bijna uitverkochte shows en één succesvol festival is er duidelijk een vraag naar meer. En dat gaan ze dan ook doen! Green Lizard en Silver Surfering Rudeboy met alle klassiekers van de drie platen die Nirvana heeft uitgebracht. Gevolg een goed gevulde tent die feilloos met alle nummers meezongen. Het is trouwens niet de eerste keer dat de band menig bezoekers omver slaat. 

Tijd terug voor het hoofdpodium, deze keer een Nederlandse band uit Groningen: Johan (mainstage)

Het moest er van komen, een terugkeer van Johan. Er waren te veel stukken, strofen, beelden en geluiden die schreeuwen om in songs van Johan te worden vervat. Oude strijdmakkers Diets Dijkstra en Jeroen Kleijn werden opgetrommeld. Robin Berlijn voegde zich hieraan toe en Frans Hagenaars ging het op band zetten. In 2017 is een goed deel gewerkt aan deze incarnatie van Johan. Verwacht medio april dit jaar een album en live-shows.

Een beetje een brave show met geen echte uitschieters. Wel allemaal perfect gespeeld en gezongen.Terwijl Johan aan het performen was gingen de hemelsluizen open. Gevolg was dat de mensen aan het schuilen gingen en de tent die open stond voor Lydmor al goed bevolkt was nog voor deze aan de beurt was. Een jammere zaak voor deze top artiest die op de mainstage het beste van zichzelf gaf. Slechts echte liefhebbers bleven gestaag volhouden om de natte druppels op te vangen.

ROWWEN HEZE (mainstage)

Rowwen Hèze is een in 1985 opgerichte band uit America (Horst-America), die overwegend in het Horsterse dialect van dit dorp zingt. De muziek varieert qua genre van gevoelige ballads tot snellere Tex-Mex- en folknummers. De naam van de band is een verwijzing naar Christiaan Hesen (1853-1947), een nogal zonderlinge dorpsfiguur uit America. Deze legendarisch geworden persoon had een ietwat vreeswekkend uiterlijk en een niet onbesproken verleden. Hij kreeg de bijnaam "Rowwen Hèze" (vrij vertaald: ruige Hesen) die door de band later werd overgenomen, gewoon omdat het goed klonk in de volksmond. Op 1 oktober 2013 maakte de band bekend dat Wladimir Geels gekozen was als de nieuwe basgitarist.

Als bij wonder stopte de regen vanaf het ogenblik dat Rowwen Heze begon te spelen. Volgens Jack Poels gebeurde dit in het verleden ook al op andere festivals waar Rowwen Heze ambiance kwam brengen. Of het toeval was laten we aan ons brein over maar ambiance was er zeker, Rowwen Heze slaagde er moeiteloos in om de hele wei, toch zo’n 7.500 personen in beweging te krijgen met af en toe zelfs een spontane polonaise. Helaas voor mij verstond ik van hun dialect niks maar dat muziek, ook al versta je de tekst niet, vreugde kan scheppen heeft Rowwen Heze vanavond bewezen. Muzikaal zat alles dus helemaal snor

Feestje op vrijdagavond tijdens Vestrock 2018.

October Drift ( kapel )

October Drift deed een Europese tour in april dit jaar als support voor The Editors, waarbij ze Hongarije, Kroatië, Oostenrijk, Duitsland, Italië en Zwitserland aandeden. Een show vol energie die echter van bij het begin door technische mankementen enkele malen diende stilgelegd te worden. Hierdoor kwamen wij in tijdnood en hebben we het optreden van Dr. Lektroluv niet meer kunnen aandoen.

October Drift is energiek, met een aparte sound. In het genre Indie / alternatieve rock kunnen we hen best plaatsen. Is er een gelijkaardige band ? Moeilijk te zeggen maar dat de heren in de toekomst waarschijnlijk nog menig podia zullen bezetten lijkt ons alleen maar een kwestie van tijd.