Zandvoorde, we moesten dat eerlijk gezegd even opzoeken op de landkaart. Is een pittoresk gezellig dorp nabij Oostende. Voor de tiende keer gaat in Zandvoorde een gratis festival door in een tent midden in het dorp. Met op de affiche klinkende namen als Beuk, Fleddy Melculy, Bizkit Park, Tjens Matic, ID!OTS, Sons tot Equal Idiots heeft de organisatie een affiche samengesteld waarvan elk beetje rock fanaat prompt gaat watertanden.
De presentatie was in handen van Manu Debruyne (KovVer en Barak Friture), die zich eveneens ontpopt tot een klasse entertainer. Wij waren er twee dagen aanwezig. En waren niet alleen onder de indruk van de professionele aanpak, maar vooral de intieme gezelligheid in en rondom de tent. Die - vooral op vrijdag en zaterdag voor Tjens Matic - heel goed vol was gelopen.
Foto: Franky Schutz
BEUK is een Nederlandstalige rock band die met het album Strak Plan vorig jaar een bommetje liet vallen. Uiteraard profiteert BEUK van het feit dat Nederlandstalige Rock boomt de laatste tijd. Maar deze plaat bevat aanstekelijke 'recht toe recht aan' rock deuntjes, die wel degelijk aan de ribben blijven kleven. Helaas door fileleed en ander onvoorziene omstandigheden moesten we dit optreden aan ons voorbij laten gaan. De foto's die onze fotograaf ter plaatse maakte, spreken echter boekdelen.
Foto: Franky Schutz
Toen we BEUK enkele maanden geleden zagen aantreden in Kinky Star te Gent schreven we daarover:'' BEUK heeft zijn naam niet gestolen. Als je op zoek bent naar een potje onversneden rock muziek, zonder scrupules, dan ben je bij BEUK op het juiste adres. Muzikaal laten ze wat het midden tussen het betere Nederpop met een knipoog naar bands als Motorhead tot zelfs De Kreuners. Net dat schipperen tussen snoeihard metal en meeslepende Nederpop maakt BEUK een unieke parel tussen de vele Nederlandstalige rockbands die we door de strot geramd krijgen tegenwoordig. De songs worden, samen met gezapige en grappige bindteksten, één voor één op de aanhoorders afgevuurd tot iedereen murw is geslagen. In Kinky Star bewees dit trio alvast uit het goede hout gesneden te zijn, om in de nabije toekomst er nog meer daken te laten afgaan. Is dan ook onze eindconclusie."
Foto: Franky Schutz
Dat bleek, zoals we naderhand vernamen, eveneens de rode draad te zijn doorheen het aantreden van BEUK op Zandrock. Bovendien, naast de energieke band zelf maakte ook in Oostende de sympathieke Frank Dubbe zijn opwachting op het podium. En leende Josey Hindrix (OSTROGOTH) - eveneens afkomstig uit Oostende - zijn bijzondere stem, en aangeboren charisma uit om het plaatje compleet te maken.
Foto: Franky Schutz
Meer foto's: BEUK
Doorgaans blijkt een coverband een flauw afkooksel te zijn van de band in kwestie, of zijn ze weinig origineel dat je even goed naar een playback kunt kijken en luisteren. Maar soms zijn er dus bands die een eigenzinnige versie brengen van hun idolen en dus eerder een uitzondering vormen op deze regel, waardoor elke sceptische kijk op de zaak prompt naar de vuilnisbak mag doorverwezen worden. The Servants zijn een Nirvana Tribute band die niet alleen de muziek van Nirvana in een gloednieuw kleedje stoppen.
Foto:Franky Schutz
De charismatische frontman Stijn 'Cobain' Ramboer lijkt, zowel fysieke als vocaal, bovendien zodanig goed op de overleden Kurt Cobain, dat het lijkt alsof deze laatste uit de doden is opgestaan. De frontman wordt in een rolstoel, en ingepakte arm op het podium gebracht. Na de eerste strofe ligt hij al op de grond, waarna hij letterlijk uit de dood opstaat en een set neerzet die ons met verstomming slaat. Ook al trekt frontman Stijn door zijn tot de verbeelding sprekende act de meeste aandacht naar zich toe, ook instrumentaal is er geen speld tussen te krijgen. Meerdere riffs en drum salvo's bezorgen ons dan ook een krop in de keel of menig kippenvelmomenten bij de vleet.
Foto: Franky Schutz
We kunnen dan ook besluiten:
The Servants bezorgen de doorsnee hit van Nirvana de boost en injectie die de songs kunnen gebruiken, en trekt ons en alle aanwezigen daardoor compleet over de streept. Bovendien. Het feit dat de heren die songs niet lukraak kopiëren, maar net die eigenzinnige kijk op de zaak. Zorgt er eveneens voor dat we compleet overslag gaan.
Foto: Franky Schutz
Meer foto's: The Servants
Hoe een voormalige coverband doorheen de jaren meer en meer evolueert naar een band met een eigen geluid, dat bewijst Bizkit Park. De band profileert zich als Nu-Metal tribute band, maar dat is gezien de schitterende prestatie die ze afleveren op Zandrock hen eigenlijk tekort doen. Toen we Bizkit Park in 2015 aan het werk zagen op Pandafest, werd er naar onze mening een iets te routineuze set neergezet om ons echt over de streep te trekken. De heren hadden dus nog iets goed te maken.
Foto: Franky Schutz
Anno 2018 zien we echter een geoliede machine op het podium staan, waarvan elk van de bandleden niet alleen elkaar blindelings vinden. Eveneens stralen de heren een soort charisma uit dat we enkel terugvinden bij de grote bands binnen het nu metal en aanverwante gebeuren. De beide zangers, maar ook muzikanten van dienst, entertainen hun publiek voortdurend. Het spelplezier loeit bij wijze van spreken uit de boxen, van begin tot einde van de knallende set die Bizkit Park voorschotelt. Waardoor de tent prompt in vuur en vlam staat. Door middel van een energieke aanpak doet Bizkit Park zijn publiek dan ook vanaf de eerste noot uit zijn hand eten, en laat niet meer los tot het bitter einde. Wat zorgt voor menig moshpit tot crowdsurfers en dergelijke meer. Want nee, hierop stilstaan? Het is onmogelijk. Meerdere keren raasde een adrenalinestoot door ons lijf, waadoor dat dak er geen één maar meerdere keren afging.
Foto: Franky Schutz
We kunnen dan ook besluiten:
Bizkit Park ontpopt zich tot het absoluut hoogtepunt op deze eerste festivaldag. Zonder afbreuk te doen aan de prestatie van de overige bands op de affiche, zet Bizkit Park als enige op deze avond de volledige tent in vuur en vlam. De wervelstorm die Bizkit Park doorheen de tent jaag. Is vergelijkbaar met een allesverwoestende tsunami, die geen spaander geheel laat van de tent. En iedereen - inclusief mezelf - totaal verweest achterlaat.
Foto: Franky Schutz
Meer foto's: Bizkit Park
Een streepje metal, een sausje hardcore punk, een paar snuifjes pure hardcore. Maar vooral een dosis humor, en alles wat relativeren. Het is een omschrijving die we geregeld tegenkomen in menig recensie. Dat is in dan ook in een notendop hoe je een optreden van Fleddy Melculy zou kunnen omschrijven. Uiteraard is dat in grote mate te danken aan de steeds beweeglijke, en grote verteller: frontman Jeroen Camerlynck. Ook wel bekent als de frontman van Fanfaar. Dat merkten we al enkele keren op in het verleden. Grappen en grollen vliegen in het rond. Maar toch merken we ook dat elk van de muzikanten bij Fleddy Melculy op technisch hoogstaand niveau hun muziek naar voor brengen. We stonden dan ook meerdere keren, met het verstand op nul, vol bewondering te kijken naar die lekkere gitaarriffs en dito drum salvo's die ons rond de oren vlogen.
Foto: Franky Schutz
Anno 2018 bracht Fleddy Melculy een nieuwe plaat uit De Kerk van Melculy., die naast die gedoodverfde humor ook subtiele boodschappen bevat. Want ook dat is zo eigen aan een band als Fleddy Melculy. Het moet allemaal grappig blijven, maar er wordt de aanhoorder dus ook een spiegel voorgehouden. Ook op Zandrock blijft Fleddy Melculy dan ook schipperen tussen de lachspieren aanspreken, mokerslagen uitdelen en de aanwezige op de neus van de feiten duwen. Of het publiek deze subtiele boodschap heeft begrepen? Dat laten we in het midden. In elk geval legt Jeroen en zijn kornuiten ook nu weer die lat zodanig hoog, dat iedereen prompt overslag gaat. Doorheen de set kregen we een bonte samensmelting van nieuwe en oudere songs. Zo verleende Jan Coudron zijn bijzondere stem en uitstraling aan 668. Of liet Jeroen zijn woede en frustraties de vrije loop bij Ik ben kwaad tot Moeidunidotcom. Afsluiten deed Fleddy Melculy met de uit volle borst meegezongen klepper T-shirt van Metallica.
Foto: Franky Schutz
We kunnen dan ook besluiten:
Doorheen de gehele set blijft Fleddy Melculy schipperen tussen die hoge dosis Humor, en subtiele woede uitbarstingen waarbij de aanhoorder een spiegel wordt voorgehouden. Dat is niet alleen de rode draad doorheen vorige concerten van Fleddy Melculy, dat is anno 2018 nog steeds het geval. Of de grap ondertussen wat afgezaagd begint te worden of niet. Ook dat laten we in het midden, maar Jeroen en zijn kornuiten slagen er met deze aanpak telkens opnieuw in gehele zalen, tenten en pleinen in vuur en vlam te zette. Ook op zandrock ging dat dak er weer eens compleet af. En deed de band zijn gewillig publiek met het grootste gemak, van begin tot einde, uit zijn hand eten. Ook daar valt geen speld tussen te krijgen.
Foto: Franky Schutz
Meer foto's: Fleddy Melculy
We citeren even uit ons verslag van suikerrock 2017: '' Op de grote markt in Tienen zagen we vooral een band met enorm veel potentieel. Die met een enorm hoge rock-'n-roll gehalte als een wilde orkaan over het plein vloog, alles om zich heen verpletterend. Ondanks die chaos van drum/gitaar en vocalen, blijken beide heren hun instrumenten op enorm hoogstaand niveau te bespelen. Bovendien beschikt de frontman over een stem die geluidsmuren kan omverblazen. We kunnen na deze wervelstorm, die Equal Idiots zeker en vast is, dan ook besluiten dat de toekomst van de Belgische rock muziek er dankzij bands als Equal Idiots prompt heel rooskleurig uitziet.'' Dit schreven we dus over het aantreden van het duo Equal Idiots op Suikerrock.
Foto: Franky Schutz
Equal Idiots had de ondankbare taak om laat in de avond de eerste festivaldag van Zandrock af te sluiten, na twee wervelstormen die heel de tent tot puin hadden herschapen? Dit talentvolle duo laat er echter geen gras over groeien, en legt vanaf de eerste noot de lat even hoog als zijn voorgangers. Meer nog Equal Idots gaat gewoon op diezelfde verschroeiende tot energieke aanpak door als Bizkit Park en Fleddy Melculy. Beide muzikanten stralen een natuurlijk charisma uit op het podium dat we zelden tegen komen, maar blijken dus vooral muzikanten te zijn die door middel van een energieke tot strakke aanpak er steeds opnieuw in slagen geluidsmuren af te breken.
Foto: Franky Schutz
Op Zandrock zagen we eveneens een duo dat nog steeds aan het groeien is, het eindpunt is dus zeker nog niet bereikt. Maar waar Equal Idiots ons tot tweemaal toe kon overtuigen en omverblazen in de festivalzomer van 2017. Zet Equal Idiots op Zandrock niet allen de puntjes op de 'i' maar bevestigd dit duo alleen maar onze stellinginname van toen. Dat dankzij bands als Equal Idiots de toekomst van de Belgische rock muziek er meer dan rooskleurig uitziet.
Foto: Franky Schutz
Meer foto's: Equal Idiots
