Mei was een uitzonderlijk warme maand. Lange periodes met zon en een temperatuur om met een frisse pint op je terras te genieten van al het moois dat de natuur sinds de lente te bieden heeft. Niet echt het weer dus om een doom metal plaat vaak te beluisteren om tot een enigszins objectieve review te komen. Elke review is hoe dan ook gedeeltelijk subjectief, en dat is niet anders bij Desolation van doom metal band Khemmis. Op 22 juni wordt Desolation in Europa uitgebracht door Nuclear Blast.
Toch moet je luisteren, en gelukkig is deze doom niet de erg depressieve soort. Maar toch, de Portugezen van Moonspell zochten vaak het regenachtige zuiden van Engeland op om tot de juiste stemming te komen om muziek te schrijven. Probeer dat maar is in het kleurrijke, zonovergoten Portugal. Waanzin.
De laatste dagen creëerden gelukkig toch wat opportuniteiten om de muziek helemaal in me te nemen. En meteen hoorde ik potentieel. Dan kwaliteit. Het ging van "hm ja" naar "wow", een tijd die rijp is om een met superlatieven beladen oordeel te vellen.
Khemmis komt uit Denver en bestaat reeds sinds 2012. De bandnaam komt van een oude Egyptische stad (Akhmim). Desolation is hun derde album in vier jaar. Qua productiviteit kan de fan alvast zeker niet klagen. Je zou vermoeden dat het uitbrengen om uit te brengen is maar niets is minder waar. Pure kwaliteitsdoom is wat je op Desolation terug kan vinden. Rustpunten? Vergeet het maar. Je zal de pauze button moeten gebruiken om dat te bereiken. Khemmis wisselt echter wel af tussen snel en traag zonder echt trage doom te creëren. De vocalen zijn bijna over de ganse lijn clean, met wat goed gekozen tijdstippen om te grunten.
Net als King Goat weten deze heren een goede dosis heavy metal te gebruiken om de traditionele doom een beetje peper in z'n gat te geven. Over het algemeen zijn het allemaal vrij lange songs die qua herkenbaarheid hun geheimen niet snel prijs geven. Je moet er met andere woorden wat de tijd voor nemen om te weten welke song exact op staat. Elke song heeft een gelijkaardige structuur, vol met verschillende riffs en goed gekozen hooks waardoor een song geen moment kan gaan vervelen.
Opener "Bloodletting" is zes minuten puur genot en opent de plaat met een stevige noot. Er zit een prangend gevoel in, met al de riffs en korte solo's die rond je oren vliegen terwijl de cleane zang aanheft met "have we gone blind?". Een stille hint. Met de ogen dicht laat je je andere zintuigen de ruimte om al het moois nog wat dieper te ervaren. Luister deze song absoluut uit, want op het einde weten ze de luisteraar nog wat harder naar zich toe te trekken met de manier waarop ze het ritme en daarmee ook het gevoel van de song veranderen. "Ergh!". Heerlijk wanneer de muzikanten even inhouden om via een korte solo een brug te creëren naar het moment waar de band terug hervat. Meesterlijk simpel.
De meest toegankelijke track voor een breder publiek is opvolger "Isolation". Starten met een melodieuze riff en samen met de vocalen overgaan naar een ritmisch gitaarspel dat je bij veel bands kan terug horen. De drums werken het gevoel van rust en veiligheid in de hand. En zo klinkt eigenlijk de ganse track. Even op veilig spelen en vrij traditioneel blijven. Het werkt, maar de andere tracks hebben toch dat tikkeltje meer. Ironisch dat platenlabels dergelijke songs kiezen om online te gooien voor een release.
"Flesh To Nothing" was de eerste song die in mijn hoofd wist te kruipen. Omdat er wat snelheid in zit die me aan staat, een dringendheid die je aanmaant om volledig mee te gaan in het moment, on my knees again. Het refrein helpt er ook wel bij, vooral omdat de vocalen een andere touch krijgen. Een gothic touch, wat donkerder klinkend, waardoor je even opkijkt. Het zijn van dat soort speciale momenten waarmee Khemmis absoluut weet te scoren doorheen gans Desolation. Subtiele kleine verschillen in het gitaarspel en de zang zonder te tekenend te worden. Grunts nemen het op het einde over en maken er een agressieve sluitstuk van. En wanneer cleane zang huilend naast die grunts verschijnt krijg je helemaal een doomy orgasme. De wervelende solo dwingt je uiteindelijk tot een knullige airguitar.
Doom zei ik? Ja, toch vooral op de vierde track "The Seer". Wat meer zagerig en trager in uitvoering en meerdere lagen in de vocalen. Grunts komen voorbij maar klinken toch wat meer neigend naar Black Metal vocalen. En dat werkt hier geweldig goed. Na dat trage deel wordt de track even catchy, om snel weer te belanden in een zekere melancholie via een zeer zorgvuldig getimede viool-injectie. Eentje die er maar met moeite door lijkt te komen. Kippenvel.
Snel weg die melancholie. "Maw Of Time" hakt er meteen in en laat nooit los. Als een kitten die zich aan je vast klampt is het duidelijk niet van de agressieve soort. Er zit een zekere zachtheid in, een cuteness-faktor, desondanks de veelvuldig gebruikte blackened grunts. Het zit verdoken in de muziek die haast naar de achtergrond verdwijnt. Dit is een vocal-driven track en de muziek komt pas naar de voorgrond wanneer de song op haar einde loopt. Eindes, daar zijn deze Amerikanen goed in, ze gooien er nooit met hun pet naar en weten hoe af te ronden om luisteraars telkens weer tot dat einde te lokken. Ikzelf durf snel op "next track" te duwen. Niet bij Khemmis. Well played, gentlemen, well played.
Afsluiter "From Ruin" is ook een einde, en wat voor één. Je moet er maar mee wegkomen, je plaat eindigen met een knoert van meer dan negen minuten. Het is een allesomvattende song. Snelheid, ritme, melancholie, gelaagde zang, riffs, hooks, ... Een perfecte track die Desolation op zich samen vat plus één extraatje : een ballad-achtig moment, dat verraadt dat de zanger daar niet echt voor gemaakt is. Het verdwijnt dan gelukkig ook snel in een mist van alle elementen die Desolation een must maakt.
Khemmis heeft me overtuigd via plaat nummer 3. Gelabeled als doom, maar het heeft toch veel meer om het muzikaal gespierde lijf. Persoonlijk hoop ik dat plaat nummer 4 nog wat meer gebruik maakt van het onverwachte zoals het einde van "Bloodletting". De vorige twee platen heb ik nooit beluisterd, maar dat is na Desolation prioriteit numero uno.
En last but not least, een pracht van een artwork.
Tracks :
1. Bloodletting - 6:24
2. Isolation - 4:48
3. Flesh To Nothing - 7:31
4. The Seer - 6:02
5. Maw Of Time - 7:23
6. From Ruin - 9:27
Khemmis is :
Dan : Bass
Zach : Drums
Ben : Vocals, Guitars
Phil : Vocals, Guitars
Links: facebook | website | bandcamp
