Jera on Air – Ysselsteyn (Limburg, NL) – vrijdag 29 juni 2018

Review:Festivals
  Inge van Nimwegen    4 juli 2018

Hoewel het Limburgse festival vorig jaar haar vijfentwintigste editie vierde, zag Jera On Air dit weekend de eerste uitverkochte editie! Een prestatie in deze tijden van ieder weekend een ruime keuze uit festivals; hoewel het uitblijven van Groezrock 2018 hier mogelijk zijn steentje in bij heeft gedragen. Het gezelligste punk- en hardcorefestival van Nederland  mag dan eindelijk internationaal zijn gegaan, met bezoekers uit ruim veertig landen, het voelt niet aanzienlijk drukker dan voorgaande jaren.


Toch is dit Jera 2.0: grotere artiesten dan ooit, een re-branding met nieuwe festivaltentnamen, en zoals we van dit festival gewend zijn volop entertainment in de vorm van BMX demo’s en genoeg (vegan) eten om van te smullen. Dan mogen zelfs door hitte, droogte, en moshpits oplaaiende stofwolken de pret niet drukken! Een van de eerste acts die de stof deed opwaaien is het Californische Touché Amoré. Hier geen lichte zomerse hitjes, maar hartgrondige, rauwe emotie. Bewonderingswaardig en heerlijk beuken is het zeker, maar helaas gaan de nuances van met name het recentere werk van Stage Four (2016) verloren in het grotere geweld.

Frank Carter is inmiddels niet meer weg te denken van de grote festivalline-ups, van Rock am Ring tot Rock Werchter. Maar het meest thuis is deze altijd charismatische frontman op en in het publiek. Op het podium heeft hij drie fantastische muzikanten staan, de Rattlesnakes, die laten zien hoezeer zij de bouwstenen zijn waarop entertainer Carter zijn show kan bouwen. Natuurlijk kunnen de publieksparticipatie-elementen voorspelbaar en mogelijk – dare we say – afgezaagd worden, maar niemand doet ze beter dan Carter. De circle pit om de palen van de grote tent, de sit-down waarbij iedereen wel mee moet doen: “You ain’t too cool for this shit!”

Ook in 2015 stonden hardcoregrootheden Stray from the Path al op Jera. Wie hen een beetje kent, weet dat je niet heen kunt om hun maatschappijkritische teksten. Deze worden dan ook luidkeels meegeschreeuwd over de superstrakke vocals en begeleiding vanaf een podium dat amper te zien is door het stof. Tracks als “Goodnight Alt-Right” en “First World Problem Child” klonken echter nog nooit zo lekker. Niet zo’n overweldiging, maar toch een aangename verrassing waren de heren van Red City Radio. Aan hen de eer om dit jaar in de vernieuwde Buzzard-tent te spelen. Een flink formaatje groter dan zijn voorganger, gelukkig, want nu is er eindelijk ook hier ruimte om te dansen en te moshen. Het enige bezwaar bij Red City Radio is echter dat het simpelweg wat kabbelt – wat geen enkel probleem was geweest, ware het niet dat andere acts je deze dag simpelweg omverbliezen.

Zoals Tusky, bijvoorbeeld. Deze nieuwe Nederlandse punkrockband is voortgekomen uit wat tot voor kort rock’n’rollsensatie John Coffey was (u weet wel, van ’t biertje). Beuken kan Tusky eveneens als de beste en de Jimmy Eat World-cover van “Bleed American” laat een frisse, melodieuze aanpak van punk horen. Wat niemand echter had kunnen voorzien was de verrassingsverschijning van ex-John Coffey vocalist David Achter de Molen om diens grootste hit “Romans” te brullen. Wat mogen we blij zijn met deze nieuwe tent, want de oude had sowieso niet meer overeind gestaan na de uitgelaten reactie die dit teweegbracht bij het publiek..

Naast hoogtepunten ook kritische noten deze dag. Punkveteranen Anti-Flag zijn inmiddels alweer 26 jaar bij elkaar, en hoewel ze er geen dag ouder uitzien en hun boodschap geenszins aan kracht inboet, moet er misschien onderkend worden dat het spelen van nummers sneller dan op de plaat niet meer aan hen besteed is – niet iedereen kan het nog geheel bijbenen, zo klinkt het. Maar mag het echt deren? Nee. Anti-Flag heeft het immers altijd meer gedaan op sfeer en solidariteit dan enkel muzikale virtuositeit, en ook vandaag doet men van voor tot achter mee en komt met een grote glimlach de tent uit gelopen. Grote glimlachen, die vooral te zien waren wat later op de avond in de grote tent. Enter Shikari heeft ook al meermaals Jera On Air aangedaan, en zijn sowieso vaste bezoekers van Nederlandse poppodia en festivals. Met laatste album The Spark op zak, was het voor de fans afwachten wat voor set dit zou worden. Inderdaad: veel recent werk, wat prachtig weergalmt in de stemmen van het publiek, maar ook genoeg ruimte voor het oude werk. En net als je denkt dat een technisch mankement de vaart uit de set dreigt te halen, komt de Quickfire medley (“4 songs in under 8 minutes!” met fan favourites “Sorry You’re Not a Winner”, “Sssnakepit”, “…Meltdown” en “The Jester”. Enter Shikari is uniek in hoe ieder optreden niet alleen een verrassend avontuur vormt, maar ook telkens nieuwe hoogten bereikt – net als je denkt dat dat alles is, gooien de heren er nog nét een schepje bovenop.

Maar deze festivaldag is er één waarbij de headliner met kop en schouders boven de rest uitsteekt. Canadese punkrockers Billy Talent bestaan dit jaar 25 jaar, en dat zal gevierd worden. De set is opgebouwd uit veel Billy Talent II en III, en verrassend genoeg minder werk van laatste plaat Afraid of Heights. Jammer voor sommigen, maar zanger Benjamin Kowalewicz laat het voelen als een bijzondere aangelegenheid, dit 25-jarig bestaan. Niet allerminst omdat drummer Aaron Solowoniuk, wiens ziekte MS hem al enkele jaren niet meer toestaat drums te spelen op tour, halverwege het stokje overneemt van Alexisonfire/tour-drummer Jordan Hastings voor twee nummers. Een zowel ontroerend als inspirerend moment waarbij de fans uitgelaten reageren op oudje “This Is How It Goes”. Met een encore van powertrio “Viking Death March”, “Red Flag” met gastoptreden van Chris#2 van Anti-Flag én “Fallen Leaves” voelt het alsof hier vandaag iets unieks heeft plaatsgevonden.


Of Mice & Men

Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015