Main Square Festival 2018: DAG 1 - 06/07/2018 - ''Is Rap het nieuwe rock-'n-roll? "

Review:Festivals
  Erik Vandamme    16 juli 2018

Main Square Festival gaat niet alleen door op een historische locatie in Arras. Doorheen de jaren heeft de organisatie van het festival steeds de vinger op de pols gehouden van nieuwe strekkingen binnen het muzieklandschap. Vorig jaar kwamen meer dansgerichte bands en artiesten aan bod. In deze tijden lijkt het Rap tot Hip Hop genre volop te bomen. Dat merken we in eigen land door o.a. de opkomst van Brusselse rap scene, die overal hoge ogen gooit. Ook in Frankrijk is Rap en Hip Hop heel populair. Het valt ons doorheen het gehele weekend dan ook op dat het publiek opvallend jong is. Niet zo verwonderlijk, want de organisatie strikt de crème de la crème binnen de rap, rock en aanverwante scene. Binnen een intieme omkadering van de citadel, zorgt dit voorwaar voor een magische totaalbeleving die ons elk jaar opnieuw doet terugkeren. Op deze eerste festivaldag kwamen de hardere bands aan bod, maar bleek meermaals dat het genre Rap langzaam maar zekere aan het uitgroeien is tot de nieuwe rock-'n-roll. Ons verslag:

Foto's: Tommy Debecker


Bastaa!: Aanstekelijke rap gecombineerd met elektronische muziek en pop rock die aan de ribben blijft kleven.

De Franse band Bastaa! Mocht Main Square Festival openen. De band combineert elektronische muziek met rock en Rap muziek. Een heel mengelmoes van muziekstijlen, die er zo vroeg in de namiddag ingaat als zoete broodjes. Meer nog, de opkomst is al redelijk groot voor Bastaa! die meteen een thuismatch spelen. De band maakt daar gretig gebruik van, en laat - door al dan niet gebruik te maken van gedoodverfde clichés - de aanwezigen met duizenden gemak uit zijn hand eten. Houdt u van combinaties tussen aanstekelijke rap, lekkere pop rock en elektronica dat aan uw ribben kleeft? Dan is Bastaa! de perfecte band om in de juiste sferen te komen. Goed begonnen is half gewonnen.. zo zou later blijken.

Foto: Tommy Debecker

The Breeders: Schitteren in eenvoud.

Moeten wij The Breeders nog voorstellen? De band rond Kim Deal heeft door de jaren heen zijn stempel gedrukt op het alternatieve rock gebeuren. Je zou kunnen stellen dat het een beetje de speeltuin is van Kim Deal? Die bij Pixies toch een beetje afhing van de capriolen van mr. Frank Black? In elk geval. In het verleden zagen we een band die vooral veel spelplezier uitstraalt op dat podium, waardoor menig dak er prompt afging. Ga het bij een band als The Breeders absoluut niet te ver gaan zoeken. Net die eenvoudige tot energieke aanpak zorgt ook op main Square festival er voor dat The Breeders met het grote gemak iedereen vooraan het podium inpakt, ontroerd en met een goed gevoel vanbinnen achterlaat. De zusjes Deal trokken daarbij de aandacht naar zich toe, maar laten zich omringen door muzikanten die op een al even hoog niveau staan te soleren. Zonder dus die spontaniteit uit het oog te verliezen. Meer hadden ook wij niet nodig om wederom over de streep te worden getrokken. Kortom: Eenvoudige rock muziek, na al die jaren nog steeds gebracht op een enorm spontane tot enorm aanstekelijke wijze. Dat is wat The Breeders ons bracht op deze vroege, hete namiddag.

PVRIS: Van verschroeiend uithalen, tot poppy sferen creëren.

PVRIS (uitgesproken als Paris ) is een Amerikaans trio dat is ontstaan uit Operation Guillotine, een vijfkoppige metalcore band. Van die Metalcore schiet echter niets meer over. PVRIS brengt verfijnde tot donkere Electro - synthpop. Door gebruik te maken van hevige gitaaropstoten en de charismatische uitstraling van zangeres/frontvrouw Lyndsey Gunnulfsen zorgt ervoor dat zowel een rock/punk publiek als liefhebbers van Elektronische muziek over de streep kunnen worden getrokken. Op Main Square Festivals werden dan ook alle registers open getrokken, en het publiek vergast op het combineren tussen twee uitersten. Want op hun laatste schijf klinkt PVRIS toch meer poppy dan op hun debuut. Zowel de rock als pop kant van dit trio werd uitvoerig uit de doeken gedaan, waardoor we dus een gevarieerde set voorgeschoteld kregen waarop je enerzijds lekker stond te dansen, anderzijds zelfs hevig headbangen. Met als extra kers op de taart die bijzondere sensuele stem en uitstraling van Lyndsey die je telkens in diepe vervoering bracht.

Foto: Tommy Debecker

Damian "Jr. Gong" Marley: De appel valt nooit ver van de boom.

Als jongste zoon van de legendarische artiest Bob Marley zijn de verwachtingen enorm hoog. Damian ''Jr. Gong'' Marley bewijst echter met een kippenvelbezorgende set dat de appel nooit ver van de boom valt. Deze reggae artiest haalt het onderste uit de kan om op deze zonnige en hete dag, de temperatuur tot een kookpunt te doen stijgen. Meteen verkondigt Damian bovendien een subtiele boodschap, die niemand onberoerd laat. Zoals Bob dat ook deed. Damian ontpopt zich op main square festival, gerugsteund door al even gedreven achtergrond koor en muzikanten, niet alleen tot een uiterst begenadigde vocalist. Bovendien blijkt de man een klasse entertainer te zijn, die met het grootste gemak iedereen van vooraan naar achter, links en rechts uit zijn hand doet eten. Marley heeft duidelijk dat uitzonderlijke talent van zijn vader geërfd. Opzwepende Jamaicaanse muziek naar voor brengen, voortdurend zijn publiek aanspreken en een spiegel voorhouden. En ervoor zorgen dat je met de vuist in de lucht de songs meebrult, en de toestanden in de wereld aanklaagt. Damian Marley doet het allemaal! Vader Bob pinkt hierboven alvast een traan weg, bij het zien hoe zijn zoon met het grootste gemak in zijn voetsporen treedt.

Foto: Tommy Debecker

Roméo Elvis: Is Rap het nieuwe Rock-'n-roll?

Getooid in Belgisch voetbaltenue - want België speelde zijn kwartfinale tegen Brazilië op deze vrijdag - bewijst Roméo Elvis dat de stelling ''is Rap het nieuwe rock-'n-roll'' niet zo ver gezocht is. Ondertussen is Roméo Elvis uitgegroeid tot een waar fenomeen binnen het Rap en Hip Hop genre. De Belgische rapper is ook in Frankrijk super populair. Net als zijn beroemde zus Angéle. De man komt bovendien uit een muzikale familie. Hij is de zoon van actrice en radio presentatrice Laurence Bibot en Serge Van Laeken - bassist en zanger van Allez Allez. Het moet dan ook niet verwonderen dat de jongen man totaal geen moeite moet doen om zijn publiek in te pakken. Roméo Elvis provoceerde wel een klein beetje, maar zorgde bovendien voor een ware verbroedering tussen Belgische en Franse supporters die voor het podium volledig uit hun dak gingen op de dampende hip hop/rap performance die Elvis naar voor bracht. Zijn enthousiasme op dat podium, het werkt dan ook als een rode lap op een stier. Het publiek laat het dak er dan ook compleet af gaan en er ontstaat een wervelend hip hop feest zoals we nog wel een paar voorgeschoteld krijgen op dit weekend, maar niet allemaal even hoogstaand als dit van Roméo Elvis. Die na België ook Frankrijk met het grootste gemak compleet in zijn achterzak steekt. Indrukwekkend!

Gojira: De redders van Franse Metal bevestigen hun status nog maar eens.

Als er één Franse metal act is die de laatste jaren is uitgegroeid tot ware redders van het Franse Metal? Dan is het Gojira wel. Deze band moet ondertussen totaal niet meer onderdoen voor de gedoodverfde grote namen binnen hun genre, integendeel zelfs. Dat bewees de band ondertussen uitvoerig. Ook op Main Square werden alle registers open getrokken. De band speelde bovendien een ware thuismatch, en ook al is het publiek op Main Square niet het gedoodverfde metal publiek zoals op Hell Fest. De aanwezigen rond hun vingers draaien, een moshpit tot een wervelstorm doen ontstaan waardoor geluidsmuren werden afgebroken. Het was er allemaal bij. Gojira bewijst dus niet alleen een top metalband te zijn, ze groeien langzaam maar zeker uit naar een fenomeen dat een compleet rock minnend publiek tot moes kan slaan. Kortom voor de zoveelste maal blaast Gojira ons compleet omver. Waar dit gaat eindigen? We weten het niet. Maar dat deze band kan uitgroeien tot een fenomeen binnen rock en metal middens. Dat stond niet alleen in de sterren geschreven, dat bewijst de Franse band nog maar eens uitvoerig op Main square Festival. Waar de puntjes gewoon op de 'metal i' worden gezet.

Foto:Tommy Debecker

Pleymo: De perfecte energieke brug tussen Gojira en Queens of the Stone age.

Wat voor ons zo extra leuk is aan een festival als Main Square festival? Je kunt Franse bands en artiesten ontdekken die in Frankrijk een zekere status hebben bereikt maar in ons land - of zeker in Vlaanderen - minder bekend zijn. Neem nu Pleymo. Deze Franse Nu-metal band is uitgegroeid tot een fenomeen in hun land, en spelen voor een overvolle Green Room. Eigenlijk is hen het label ''Nu-metal'' opkleven de band tekort doen. Pleymo brengt vooral een stevig potje metal, waarbij gitaar riffs je om de oren vliegen en laten zowaar zelfs enkele heuse moshpits ontstaan op het festival. Door deze stevige aanpak zijn de perfecte brug naar wat nog moet komen op de mainstage. In elk geval wakkeren ze het vuur dat Gojira voor hen heeft aangestoken nog wat verder aan, en laten de boel compleet ontploffen door die bijzonder strakke tot energieke set die bovendien van begin tot einde aan je ribben blijft kleven.

Foto: Tommy Debecker

Queens of the Stone Age: IJzersterke set van een band die ondanks het succes nog steeds met beide voeten stevig op de grond staat.

Op de eerste dag van Main Square Festival werd al vrij duidelijk wie de echte publiekstrekker zou worden. Queens of the Stone Age zorgden er als één van de weinige voor dat de mainstage compleet vol liep. Zo verwonderlijk is dat niet. De levende legendes binnen stoner en aanverwante muziekstijlen hoeven namelijk geen introductie meer. Menig zalen heeft de band al plat gespeeld, van overvolle sportpaleizen tot festivals als Rock Werchter. De band staat echter ondanks dit succes nog steeds met beide voeten stevig op de grond, waardoor van enige routineklus totaal geen sprake is. Meer nog, het lijkt wel alsof Josh Homme zijn fans telkens persoonlijk aanspreekt. Ook dat siert een band als Queens of the Stone age.

Foto: Tommy Debecker

Op Main Square festival werden alle registers compleet open getrokken. En schotelde homme en de zijnen een set voor die niet gewoon door merg en been ging. Nee, je werd letterlijk bij het nekvel gegrepen, kreeg meerder mokerslagen te verduren en bleef verweest achter. Op een manier waarop enkel een band als Queens of the Stone Age, in goeden doen, dat kunnen. De band staat duidelijk op scherp, dat bewezen ze volgens vele laaiend enthousiaste recensies op Rock Werchter een dag voor hun optreden in Frankrijk nog. Ook op main square werd de lat enorm hoog gelegd, en leverde Queens een verschroeiende set af waar geen speld viel tussen te krijgen. Kortom. Eén van de sterkste concerten van Homme en de zijnen kregen we op onze boterham. Wetende dat we Queens ondertussen al zo een negen keer aan het werk hebben gezien, is dat toch een heel sterke prestatie te noemen.

Jungle: Funky klanken, loepzuiver vocalen doen een gelukzalige rust over de weide neerdalen.

We moeten eerlijk bekennen, na die drie oorverdovende tornado's hadden we het beste van de eerste festivaldag wel gehad. Toch besloten we alsnog af te sluiten met enkele feestjes. Jungle is een popsoulband die de weide rustig doet onderdompelen, zonder hen in slaap te wiegen. De wat zeemzoetige aanpak staat in sterk contrast met de voorgangers. Maar de band slaagt erin, mede door een heldere en loepzuivere stem gecombineerd met 'funky' aanvoelende klanken, je compleet onder hypnose te brengen tot zelfs in den diepe trance. Een ander fenomeen dat deze band zo bijzonder maakt is de magische uitstraling van zangeres Rudi Salmon die bovendien over een heel bijzondere stem beschikt waardoor menig harten worden gebroken. Na deze enorm sfeervolle set van Jungle, waar Funk en Soul perfect met elkaar worden verweven, voelden we dan ook een gelukzalige rust over ons neerdalen waardoor we weer veilig met onze beide voeten op de grond terecht komen. Na voornoemde drie wervelstormen konden we dat gevoel heel goed gebruiken.

Nekfeu: Rap en Hip Hop dat ook gevoelige snaren raakt.

De eerste festivaldag werd op de mainstage afgesloten door 27 jarige rap fenomeen Nekfeu. Voor mij een volslagen onbekende artiest, moet ik toegeven. In Frankrijk is hij echter razend populair. De festivalweide bleef dus opvallend vol staan voor deze klasse artiest. Nekfeu brengt het soort rap/hip hop dat namelijk ook die gevoelige snaar van de aanhoorder diep raakt. Bovendien ontpopt Nekfeu zich vanaf de eerste tot de laatste noot als klasse entertainer. Hij zoekt zijn publiek zelfs letterlijk op, en schept daardoor een huiskamer sfeer. Wetende dat er circa 40 000 fans staan te zien en luisteren, is dat een enorm sterke prestatie. Op zo jonge leeftijd verlegt Nekfeu dan ook nu al grenzen binnen hip hop en aanverwante, waar feitelijk geen grenzen meer zijn. Voor ons de gedroomde afsluiter van de eerste festivaldag die nogmaals de stelling ''is Rap het nieuwe rock-'n-roll'' nog wat meer in de verf zet.


Of Mice & Men

Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015