Het festival onderging dit jaar een gigantische metamorfose op vlak van logistiek. De podiumindeling staat er een stuk praktischer bij, waardoor het handiger laveren is van de ene band naar de andere, de parking is strakker geregeld en de camping ligt een stuk beter dan vroeger. De waarden van het festival zijn echter hetzelfde gebleven. Het brengen van alternatieve muziek uit een veelheid aan genres binnen een vriendelijke en aangename setting in Wallonië. Zo lang Dour daar niet aan raakt dan blijft door voor altijd Amour.
We proberen het voor Dourfestival bij Snoozecontrol eens anders aan te pakken, met een liveverslag. Je kan onze reporter dus volgen in zijn zoektocht naar muzikale ontdekking bij elke update van dit artikel. Op vrijdag ging hij alvast naar Mogwai, Slowdive, Parcels, BRNS, Protoje & The Idiggnation, The Bronx, Soulwax en Forever Payot.
BRNS
In de het bakoven Le maison dans la prairie probeerde BRNS de temperatuur nog wat meer op te drijven en dat lukte in het begin van het concert zeker. Het was vooral de frêle meerstemmigheid van de band die het publiek warm maakte bij de eerste noten, maar naar mate het optreden vorderde was het vooral het muzikale aspect dat de bovenhand nam. Later volgen ook de bands Slowdive en Mogwai nog in deze tent. Twee bands die op instrumentaal niveau ijzersterk presteren op een livepodium. Op Dour 2018 doet BRNS alvast exact hetzelfde. Op instrumentaal niveau neemt de band het publiek mee op een trip psychedelische tonen, niet bijzonder stevig maar wel dansbaar en bijzonder meeslepend.
Muzikaal is bij BRNS ook de invloed van de toetsenisten niet te onderschatten. Zij geven de muziek een extra laag die je naar andere sferen brengt. Het maakt het geheel vooral wat complexer en de band vooral ook interessanter om er een heel concert naar te luisteren. Eén van de hoogtepunten van het concert was het nummer My head is into you. De menigte werd uitzinnig en de band haalde er een grote Kazou bij om de muziek wat meer catchy te maken. De songs bevatte ook heel wat leuke drops, waardoor het de mensen spontaan aan het dansen kreeg.
BNRS was dus duidelijk een aangename band om de vrijdag mee te starten. Niet omdat ze kleurrijke toeters meenamen als één van hun instrumenten, maar vooral door de sombere, catchy en zeer dansbare show die ze gaven!
Forever Payot
Terwijl L’or du commune op mainstage Ta vie est un cercle en DOUREUH scandeert, is het voor mij bekomen van Forever Payot. Een psychedelische band die probeerde om wat schwung te steken in een mager volgelopen La Caverne.
Dat de tent niet zo vol stond maakt vooral duidelijk voor wie het publiek hier vandaag vooral is. Het grootste deel van de mensen staat bij ODC (l’or du commune) en is hier duidelijk voor de afsluiter van de avond, Mura Masa. Net zoals ongeveer 250 andere gegadigden wou ik me echter nog niet overgeven aan de Hip Hop vibe vandaag en ging ik op zoek naar een streepje psychedelische muziek bij Forever Payot.
Het concert begon wat bevreemdend, met nummers met veel ruis en noise die afgewisseld werd met veel te zachte stukken zang. Deze noisegeluiden, zoals kraaien, fluitjes, en schel geschreeuw waren bij momenten vooral storend en gaven de muziek weinig meerwaarde mee. Het concert werd echter wel beter naar het einde toe en als je iets verder ging staan in de tent. Vanop een afstand kon je het publiek ook beter in een soort van trance zien geraken tijdens de iets stevigere stukken, wat de beleving van het concert alvast een stuk verbeterde.
Musique super bizare, zo viel het concert nog het best te omschrijven. Een band recht geplukt van op Jazz Bilzen 1975, waarbij er van de verschillende instrumentale lijnen nog hout nog peilen te maken viel. Dat is natuurlijk wat psychedelische artiesten als doel vooropstellen. Er een warboel van maken zodat je muzikaal gewoon niet meer kan volgen wat er nu allemaal gebeurt op het podium. Moeilijk voor iemand die elke muzieklijn apart probeert te analyseren, een zege voor de festivalgangers die al wat te diep in het glas gekeken hebben vandaag.
Gelukkig zorgden het bovenhalen van de dwarsfluit in het laatste kwartier en het uitschreeuwen van een soort van een Vikinggeluiden tijdens het laatste nummer dat het optreden voor mij gered werd. Want toen ik de tent uitliep had ik er – hoe warrig de show ook was – toch een aangenaam gevoel bij.
Parcels
En toen de tijd bleef stille staan was er … PARCELS. Als er op je podium een bandlid staat met een pronosnor en een lichtblauw discokostuum en er naast hem twee heren met hun lange blonde lokken staan te wapperen tijdens het dansen dan waan je jezelf inderdaad in de jaren 1950. Parcels zorgt er met zijn optreden eigenhandig voor dat de funk en de disco op Dour neerstrijken en Le petit maison dans la prairie volledig aan het dansen slaat.
Zwoel, intens en vooral vol overgave met deze woorden kan je het optreden het best omschrijven. Het is altijd fantastisch om bands te zien aantreden die er vol voor willen gaan en een publiek uit hun hand doen eten alleen al door de gigantische spelvreugde van muzikanten. Ook het decor straalde deze vreugde uit op het publiek. De zilveren coulissen, de kleurrijke belichting en de kleren van de bandleden alles maakte er een compleet discoverhaal van.
Een discoverhaal dat de tent van het begin tot het eind deed dansen, shaken en swingen. Het publiek heb ik vandaag nog maar op weinig plaatsen zo enthousiast gezien als tijdens Parcels. Dansen deed de menigte tot ver buiten de tent en na quasi elk nummer werd er luid geapplaudisseerd. Disco is duidelijk nog steeds niet dood, of toch niet in Wallonië.
Slowdive
Duiken in de diepe roerselen van de ziel van elke festivalganger die naar de band komt luisteren, dat is wat Slowdive elke keer probeert te doen. Ook deze keer zijn daarin volgens mij meer dan geslaagd. Bedwelmend mooi qua samenzang tussen de zanger en de zangeres – gehuld n een magnifiek rood kleed – afgewisseld door meeslepende en sterk opbouwende gitaarstukken brengt de band Dour naar hogere sferen. Slowdive kan je zien als een ideaal voorprogramma voor Mogwai. Dit omdat ze een muziek brengen die de kracht van Mogwai op sublieme wijze combineert met het zachtaardige van Lamb. Dat maakt de band misschien live nog wel sterker dan de eerstgenoemde, al zal Mogwai straks met verve het tegendeel bewijzen.
Duikende van de ene verstomming in de andere doet de band het publiek echt genieten van een concert dat bolstaat van feërieke muzikale kunstzinnigheid. Dat de muziek van Slowdive kan bestempeld worden als een kunst maken ze nog het meest duidelijk met hun meesterlijk sluitstuk van de set, Golden Hair. Een nummer met een intro om stil van de worden, om vervolgens volledig open te scheuren naar ongekende hoogtes op het einde. Tien minuten aan een stuk puur genieten. Slowdive stelt nooit teleur, ook niet op Dour 2018.
Als tussenintermezzo alvorens naar Mogwai te trekken passeren we nog even bij The Bronx en Protoje & The Indiggnation. The Bronx zoog me na het concert van Slowdive naar La Caverne door de luidheid van de set. De mix tussen hardcore en punk werd zeer hard gesmaakt door het publiek dat de ene na de andere moshpit startte en er duchtig op lossen begon te crowdsurfen. Op een bepaald punt is de frontman ook gewoon mee in het publiek gedoken om gezellig mee te dansen. Protoje & The Idiggnation brengt Reggae naar de mainstage en deed dat zoals bij elke Reggaeband met veel enthousiasme en plezier. Niet bepaalde mijn genre maar wel gezellig als tussendoortje.
Mogwai
Het beste optreden dat ik zelf mocht gaan bekijken op vrijdag, was van Mogwai. Sinds hun passage op Dour 2014 is de band geëvolueerd naar een technisch wonder dat je doet raven op snoeihard gitaargeweld. Dat is allemaal te danken aan het toen uitgebrachte album Rave Tapes. Het concert van Mogwai voelt altijd hetzelfde aan, opgebouwd als een steengoed album vol fantastische singles. Er wordt weinig gezongen, maar dat deert het publiek allerminst. De interactie verloopt volledig via de muzikale kunst die ze uit hun instrumenten toveren.
Toveren doet de band op Dour Festival ook weer het meest met hun songs van op het album Rave Tapes. Tijdens Deesh en Remurdered breken ze de dansvloer van Le maison dans la prairie volledig open. De symbiose tussen de zes artiesten op het podium is tijdens deze nummers van een ongezien niveau, waardoor het lijkt alsof hun muzikale zielen uit hun lichaam dreigen te transcenderen. Wonderbaarlijk hoe de band een publiek kan bespelen zonder er ook effectief mee te interageren of veel mee te praten. Meer dan een dankjewel komt er uit de frontman niet uit, maar bij zo een muziek is dat ook echt niet nodig. De songs spreken voor zich, dan houdt de zanger beter zijn mond.
In vroegere concerten brak Mogwai zijn concerten nog in twee met softere songs zoals Take me to somewhere nice. Op Dour hadden ze daar duidelijk geen zin in. Het was een uur puur geweld van gitaren, drums en synthesizers zonder enige vorm van pauze. Een uur puur genieten. Mogwai speelde zonder verpinken iedereen naar huis gisteren en degradeerde de rest van de affiche van vrijdag tot een veredeld voorprogramma.
Afsluiten doen we met wat danspasjes op Soulwax. De broers Dewaele gaven met hun show vol drums wederom het beste van zichzelf. Niet op aan te merken, maar ook niet bepaald vernieuwende tegenover hun show in de AB.
Ik ga alvast wat verder dansen op Black Madonna en kom morgen terug met een nieuw liveverslag van Zaterdag op Dour, met onder andere Mount Kimbie en ALT-J!
