Daar waar sommige stadsfestivals - op een paar uitzonderingen na - het de laatste jaren moeilijk krijgen, weet Suikerrock zich te handhaven in de wirwar van dat festival aanbod. Want laat ons eerlijk zijn, het is voor een organisator niet meer gemakkelijk geworden om een goed programma samen te stellen. In ons land is er namelijk een overaanbod aan festivals, waardoor bands of artiesten maar hebben uit te kiezen waar ze willen of kunnen spelen, en dus niet meer exclusief op bijvoorbeeld Suikerrock staan of eerder willen aantreden op de grotere festivals in diezelfde periode. Maar toch slaagt Suikerrock er ook in 2018 in een mooie mix aan te bieden van bands die ooit enorm hoge toppen scheerden en niet meer zoveel te zien zijn in ons land. Tot talentvolle artiesten die aan het doorbreken zijn, klaar om de wereld te veroveren. Maar vooral schotelt Suikerrock een affiche voor die zowel kindvriendelijk is, jongeren - mede door de extra dance en accoustic stage midden in het centrum - aantrekt als de iets oudere festivalganger die komt voor een nostalgische trip. Wij vertoeven twee dagen op het festival. Zaterdag 28 juli was met kleppers als The Goo Goo Dolls, White Lies, Alanis Morissette en Anouk compleet uitverkocht. Ons verslag. (in samenwerking met musiczine.net )
Foto's: Stijn Verbruggen
In eerdere verslagen gaven we het al aan. Sons is een jonge Belgische band dat op korte tijd aan een steile opmars naar boven toe bezig is. Het einde is totaal nog niet in zicht. Over het aantreden van de band op Rock Herk - vorig weekend - schreven we het volgende: "SONS laat voor de derde keer dat we ze op korte tijd aan het werk zien, weer een diepe indruk achter. Waardoor we die stelling dat een gouden toekomst heel dichtbij is, niet uit de lucht is gegrepen. Integendeel. We zien een band die op korte tijd is gegroeid, en nog aan het groeien is. Waar dat gaat eindigen? Aan de absolute top van het Alternatieve rock gebeuren in ons land en ver daarbuiten. Zeker weten!"
Foto: Stijn Verbruggen
Op Suikerrock had Sons aanvankelijk af te rekenen met een - laat ons maar stellen - iets moeilijker in te palmen publiek. Bovendien moesten ze het festival op deze zonnige dag - terwijl de meeste mensen nog fijn op het terras zitten te genieten van een frisse pint - openen. De meeste aanwezigen kwamen bovendien duidelijk voor White Lies, The Goo Goo Dolls, Anouk tot Alanis Morissette. Maar dat liet de hyperactieve frontman Robin Borghgraef niet aan zijn hart komen. Hij zet alles in het werk om er voor te zorgen dat het publiek alsnog uit zijn hand eet. En slaagt daar, na een wat moeizame start, net door zijn bijzonder charismatische uitstraling met brio in. Gerugsteund door uiterst strak spelende klasse muzikanten. Meerdere keren waren we onder de indruk van de virtuositeit van de gitaristen van dienst die door middel van betoverende solo riffs de haren op onze armen deden naar omhoog komen van puur innerlijk genot.
We kunnen dan ook besluiten:
SONS bevestigt op Suikerrock dat ze in staat zijn om groot, heel groot te worden in de zelfs heel nabije toekomst. Als je erin slaagt om een vrij statisch publiek, dat nog geniet van de zon en omgeving, uiteindelijk compleet in vervoering te brengen, dan moet je heel sterk in je schoenen staan. Top concert!
Na die wervelstorm van Sons bracht singer-songwriter Milo Meskens weer wat rust in ons hoofd en hart. Twee jaar geleden waren we op het festival Little Waves in Genk al onder de indruk van zijn bijzonder warme stem, die gevoelige snaren raakt. Milo Meskens is zo een artiest die het niet moet hebben van grote gebaren en veel show elementen, maar zijn bijzondere stem voor zich laat spreken. Binnen de intieme omgeving op Little waves twee jaar geleden zorgde dat voor een kippenvelmoment dat we niet snel zullen vergeten. En toch op suikerrock zagen we eveneens een artiest die eveneens de nodige interactie, kwinkslagen en humor boven haalt om zijn publiek over de streep te trekken. Wat weer een stap vooruit is op weg naar die eeuwige roep. Milo Meskens had het net als zijn voorganger in eerste instantie een beetje moeilijk om iedereen te overtuigen van zijn kunnen, maar ook hij liet dit totaal niet aan zijn hart komen. En zet alle registers open om zijn doel te bereiken.
Foto: Stijn Verbruggen
We kunnen dan ook besluiten:
In menig media lezen we vergelijkingen met Jeff Buckley. Milo Meskens heeft inderdaad diezelfde hemelse uitstraling als Buckley en beschikt over dat unieke stembereik waardoor harten worden gebroken. Ook al blijft alles wat hangen binnen gezapige middelmatigheid. Milo Meskens bewijst een unieke, sterk onderschatte, parel te zijn binnen dat typische Belgische singer-songwriter gebeuren die net door zijn stem en uitstraling het inderdaad enorm stil maakt in ons hart en gedachten. En daardoor, vooral dan toch de voorste rijen, compleet in vervoering kan brengen. Tot we met de krop in de keel een traan wegpinken, in diepe gedachten verzonken.
Goo Goo Dolls is in 1986 in opgericht door John Rzeznik, Robby Takac en George Tutuska, en heet eerst de Sex Maggots. De band verandert deze naam in Goo Goo Dolls (geïnspireerd door een advertentie in een True Detective magazine) op verzoek van een clubeigenaar die de band anders niet wil laten spelen. Zo lezen we in menig biografie. The Goo Goo Dolls werden vooral bekend dankzij die ene hit Iris. Van de soundtrack van de film City of Angels. De band heeft wel altijd zijn stempel gedrukt op de rock muziek in de jaren '90, maar een heel grote doorbraak is er nooit echt gekomen. Op Suikerrock zien we een band die anno 2018 vooral niet naast zijn schoenen is beginnen lopen, ondanks al dat succes. De bewegelijke frontman zoekt voortdurend zijn publiek op, port hen aan tot bewegen en slaagt er - wederom na een toch wat moeizame start - de meeste uit zijn hand te doen eten. The Goo Goo Dolls is een band die de stelling ''schitteren in eenvoud'' trouwens hoog in het vaandel draagt. Waardoor we nog meer over de streep worden getrokken.
Foto: Stijn Verbruggen
We kunnen dan ook besluiten:
Na een wat trage en moeizame stem, slaagt the Goo Goo Dolls er dus eveneens in ons en velen met ons te overtuigen van hun kunnen. Het is echter vooral het feit dat de band na al die jaren nog steeds een spontaniteit uitstraalt van jonge wolven in het vak, dat ons dus het meest over de streep trekt. The Goo Goo Dolls zijn bovendien een band die het dus niet moet hebben van overdreven show elementen, maar eerder overtuigen door het brengen schitterende gitaar muziek. Gerugsteund door een heel goed bij stem zijnde frontman die bovendien een hoge dosis charisma uitstraalt.
Setlist:Dizzy //Slide //Big Machine //Rebel Beat //Here Is Gone //Black Balloon //Free of Me //So Alive //Name //Over and Over //Stay With You //Bringing On The Light //Better Days //Broadway //Iris
Nog zo een levende legende, die vooral in de periode 2007 en 2009 hoge ogen gooide is White Lies. Hun debuut plaat To Lose My Life is uitgegroeid tot een klassieker. Ook al deed de band het met Ritual (2011) eveneens niet slecht. Het bleef de jaren daarop echter vrij stil rond White Lies. Ook al heeft de band ondertussen niet echt stil gezeten, het vet leek wat van de soep. Ook White Lies had het aanvankelijk wat moeilijk op het publiek van hun kunnen te overtuigen. Maar dat was weer eens buiten de al even charismatische frontman - blijkbaar waren er veel charismatische frontmannen en vrouwen op deze festivaldag - gerekend die bleef bonken op de poort tot die compleet open vliegt. White Lies legt de lat ook instrumentaal enorm hoog, en beschikt voldoende hits om ook de minder aandachtige toehoorder over die streep te trekken. Vooral met songs als ‘Hold back your love’ en ‘Bigger than us’ kreeg de band de handen uiteindelijk toch op elkaar.
Foto: Stijn Verbruggen
We kunnen dan ook besluiten:
White Lies overwon met brio deze toch wel heel moeizame trip om zijn publiek compleet in te pakken, net door niet te trappen in de val van het brengen van een vervelende routineklus maar een hoge dosis spontaniteit aan de dag te leggen waardoor je uiteindelijk gewoon overslag moet gaan. Maar eveneens door, ondanks die moeizame start, te blijven duwen op het gaspedaal . Tot de motor vanzelf aanslaat. Naar het einde van de set toe werden alle registers dan ook compleet open getrokken, en ging dat dak er alsnog volledig af. Waardoor de hard werkende band zijn doel uiteindelijk bereikte.
Het werd ons al vrij duidelijk wie de echte publiekstrekker zou worden van deze festivaldag. Anouk zorgde ervoor dat de Grote Markt voor het eerst op deze festivaldag pas echt compleet vol liep. Niet zo verwonderlijk de jongedame straalt gebalde rock-'n-roll uit van zelden hoog niveau. En beschikt - naar mijn mening - over een stem en uitstraling die me subtiel wat doet denken aan Janis Joplin, wat kan gezien worden als een compliment. Anouk trekt direct alle registers open met een subliem gebrachte Girl en spreekt tijdens de eerste songs zowaar haar publiek aan.
Foto: Stijn Verbruggen
De enorm goed bij stem zijnde zangeres gooit zowel bij de rustigere als rauwere songs vooral die bijzondere stem als wapen in te zetten in de strijd om het publiek in te pakken. Ze slaagt daar dan ook met brio in, want iedereen gaat prompt overslag vanaf de eerste tot de laatste noot. Bovendien laat Anouk zich omringen door al even begenadigde muziekanten, en top achtergrond zangers die een meerwaarde blijken te zijn binnen het geheel. Helaas, door de stille momenten tussenin en de toch wel bitter weinig interactie, zakt alles gaandeweg als een pudding in elkaar en krijgen we plots een iets te routineuze set voorgeschoteld waardoor we wat op onze honger blijven zitten. Daar kunnen sublieme gebrachte songs als Nobody's Wife, het pakkende en hartverscheurend mooie Lost en knetterende afsluiter Good God. Helaas niets aan veranderen.
Setlist:Girl //Been Here Before //Run Away Together //Burn //Down & Dirty //Modern World Killer Bee //Three Days in a Row //Looking for Love //Nobody's Wife //Lost //Jerusalem//Good God
Voor haar aantreden op Suikerrock circuleren op de facebook pagina Alanis morissette berichten dat ze diende verzorgd te worden in het ziekenhuis, na een valpartij. We waren benieuwd of ze wel zou komen opdagen. Maar ze kwam en hoe! Blijkbaar hadden de nodige pijnstillers hun werk gedaan want Alanis bracht een heel energieke set naar voor, ze bewoog haast voortdurend over dat podium. De medicatie had volgens ons wel een ietwat negatief effect op haar stem. Ook het geluid zat niet altijd even goed. Maar toch. Hoe ze het deed met een kapotte knie, zo energiek voor de dag komen? Het is ons nog steeds een raadsel want Alanis stond gedurende de volledige set dus werkelijk geen seconde stil op dat podium, al zagen we soms aan de grimassen in haar gezicht dat ze haar pijn verbeet. Bovendien straalt ze na al die jaren, met een heel andere look trouwens want haar lange haar is ze blijkbaar kwijt, een enorm hoge dosis spelplezier uit waardoor ze bij ons een paar extra goede punten scoort.
Foto: Stijn Verbruggen
We kunnen dan ook besluiten:
Alanis Morissette haar grote wapen 'de stem' liet het door omstandigheden deze keer lichtjes afweten. Maar voor haar uitstraling, doorzettingsvermogen en onuitputtelijke energie die ze na een zo pijnlijke valpartij naar voor brengt? Daarvoor kunnen we alleen maar enorm veel respect opbrengen. Alanis Morissette bracht dus vooral een heel strakke, energieke set naar voor die aan de ribben blijft kleven van begin tot einde op een indrukwijkende wijze zoals enkel een rock artieste 'pure sang' als Alanis Morissette dat kan. Pure klasse!
Setlist:All I Really Want //21 Things I Want in a Lover //Forgiven //Woman Down //You Learn //Mary Jane //Guardian //Right Through You //Hand in My Pocket //Everything //So Pure //Head Over Feet //Hands Clean //Ironic //You Oughta Know ///Encore:///Uninvited //Thank U
Lees meer: musiczine.net
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
