Een donkere zondag avond op 4 november stond in het teken van de dood. Een paar dagen te laat, maar zoals de titel van deze tour doet vermoeden is de dood gewoon nog maar het begin. De Death .. Is Just The Beginning tour is een knipoog naar de samplers die Nuclear Blast vooral vroeger uitbracht toen het internet nog niet zo groot was als vandaag. Om hun eigen bands te promoten bracht dit Duitse platenlabel met de regelmaat van de klok samplers uit met voornamelijk Death Metal. Intussen zijn de stijlen die daar een thuis vinden flink uitgebreid. Samen met een nieuwe sampler zijn er enkele tours opgezet in Europa en de Verenigde Staten. In Europa zijn de hoofdacts Hypocrisy en Kataklysm, al van het begin thuis bij NB. Als support mocht het Duitse The Spirit aan networking doen. En of ze daar in geslaagd zijn!
Bij aanvang was de zaal ongeveer voor de helft gevuld en ook de rest van de avond was het best comfortabel binnen. Trix staat bekend om meestal een prima geluid te hebben en ook visueel is het een interessante zaal. Je staat nooit ver van het podium en je kan van elke hoek het podium prima zien. Zelf zet ik meestal achteraan om de hele ervaring te kunnen krijgen: band én publiek.
Een onverwachte file in Brussel (nouja..) zorgde er voor dat we net de intro van The Spirit hadden gemist. Ze waren dus met het eerste echte volwaardige nummer bezig. Wat me meteen opviel was het prima geluid waar deze Duisters over mochten beschikken. Het zou blijken dat de support act de band was die met het beste geluid mocht pronken. De Dissection-kloon gaf het beste van zichzelf en speelde erg strak hun set af. Veel bijval was er in zaal nog niet te vinden, de sfeer moest er nog inkomen. De nummers waren wel erg herkenbaar, hoewel ik nog maar een zestal keer hun debuut Sounds From The Vortex (review) had beluisterd. De momenten waarbij ik had verwacht dat ze live zouden uitblinken kwamen er ook. Dit is een band die hopelijk nog wat vaker in onze buurt komen optreden, en het paste wonderwel samen met de andere twee bands van de avond.
Vooral Hypocrisy dan, dat al sinds het begin een ijzersterke live reputatie heeft. Getuige de live registraties van hun concert op Wacken en de live cd's voor hun 10- en 20-jarige bestaan. Helaas begon het geluid in de zaal al in het begin van hun set steken te laten vallen. Heel bizar ook, het geluid stopte af en toe voor een fractie van een seconde. Het haalde de vaart uit de nummers en mensen keken elkaar vragend aan wat er aan de hand was. Aan de Zweden lag het zeker niet, die speelden een prima set die netjes heel hun carrière weer gaf. Opener "Fractured Millenium" is een goede keuze en het was uitkijken naar de eerste lange scream om te ontdekken hoe meneer Tägtgren zou klinken op zijn gevorderde leeftijd. De getalenteerde muzikant/producer moest in het begin duidelijk nog even op zoek naar zijn beste zelf en zijn bereik heeft wat moeten inboeten. Vroeger kon hij moeiteloos switchen tussen screams, rasps, grunts en cleane zang. Nu is het vooral of hoog, of heel laag. Hij leek ook wel zo dat hij voor het optreden een beetje te hard heeft genoten van de catering. Toen hij zei dat ze iets waren vergeten en daardoor een bepaalde song niet konden brengen, werd die song vervangen door eentje die ze al lang niet meer hadden gespeeld: "Buried". De groove in die song is fantastisch dus niemand die het zich ging beklagen. Verder kregen we enthousiaste uitvoeringen van de live-kraker "Adjusting The Sun", het naar mijn mening overgewaardeerde "Eraser", het intussen typische drieluik "Pleasure Of Molestation / Osculum Obscenum / Penetralia", het groovy "Fire In The Sky" en het ijzersterke "Killing Art". Naar het einde toe werden de problemen met het geluid erger en viel de muziek soms plots half uit. De onderbrekingen duurden ook iets langer. Telkens dat gebeurde begon het publiek duidelijk te morren. Na "War-Path" was het tijd voor dé song van de avond, "The Final Chapter". Wat een kraker blijft dat nummer toch, en ik ben blij dat ze het terug in hun set hebben gestoken. Obligatoire afsluiter "Roswell 47" werd enthousiast beleefd door het publiek. Deze set was ondanks de technische problemen in de zaal een leuke comeback van een band die veel te lang van de planken is weg gebleven. Maar alsjeblief, beste Zweden, speel volgende keer het voor mij verplichte "Apocalypse"!
Het publiek was duidelijk in grote getalen naar Antwerpen gekomen om het Canadese Kataklysm te kunnen aanschouwen. Op Graspop dit jaar moesten ze samen met Guns N Roses spelen waardoor veel mensen, ikzelf incluis, dat optreden moesten missen. En na de set vroeg ik me meteen af waarom ik in godsnaam naar het gekweel van Axl had staan luisteren voor drie uur. Een mens maakt al eens foute keuzes. Want de Canadezen kwamen, zagen en overwonnen duidelijk. Met hun frontman hebben ze natuurlijk wel een voordeel, deze vriendelijke Italiaanse Canadees had wel al de nodige wapens in huis om het publiek te vermaken. De hele set was een aaneenschakeling van lekker klinkende Death Metal die bol staat van momenten om je eens flink te laten gaan. Er werd een keer om een pit gevraagd en toen die maar half werd uitgevoerd weerklonk meteen dat dat al goed genoeg was. Ze waren al blij met het enthousiaste publiek. Het was een gevoel dat de hele set overeind bleef: relax, have fun. Openen deden ze met de voor hun lichtjes vreemde song "Narcissist". In het interview dat we verleden zomer met de frontman hadden werd ons duidelijk dat dit door hen ook zo wordt beschouwd. Ook deze set was in feite een bloemlezing doorheen hun carrière. En bij elke song hoorde wel een korte intro, waarbij ik bij gebrek aan eerdere concerten niet kan afleiden hoe spontaan deze waren. Ze klonken in ieder geval ontspannen. Hoogtepunten in deze set waren "Outsider", begeleid door een speech die ons allemaal het gevoel moest geven dat we uniek zijn. Of het magistrale "In Shadows & Dust". De set eindigde met het van "Heaven's Venom" afkomstige "At The Edge Of The World". Helaas werd ook deze set fel geplaagd door grote technische problemen waarbij het geluid met stukken zeer dof uit de boxen kwam. Persoonlijk dacht ik heel even dat ik mijn gehoor half had verloren maar het algemene gemor in de zaal deed die twijfel snel verdwijnen. De band merkte dit echter ook en zoals het een troep Canadezen beaamt zorgden ze uitgebreid voor de nodige excuses. En daarmee was het gemor ook van de baan en gaf niemand er nog echt om.
Deze drie bands gaven deze avond het beste van zichzelf ondanks de povere technische installatie. We vergeven het Trix, want deze zaal staat al langer bekend om het uitstekende geluid. We vermoeden dat er een algemene panne of storing was waar de geluidsmensen niet meteen veel aan konden veranderen. De sfeer was vooral bij Kataklysm uitstekend, en het feit dat het op een zondagavond was was waarschijnlijk de reden dat het niet gans uitverkocht was. Maar wie heeft dat graag buiten de organisatie? Er was plaats, er was ademruimte en je kon zonder problemen naar de bar en/of het toilet tijdens het concert. Al bij al dus een zeer geslaagde avond. We hopen dat Hypocrisy nog een paar festivals gaat aan doen nu ze terug op de planken staan. Een nieuw album? Wie weet, er werd in ieder geval geen enkele hint die richting in gestuurd.
Setlists :
The Spirit
Helaas is me dit niet helemaal duidelijk, maar ik heb volgende nummers zeker horen passeren :
Hypocrisy
Kataklysm
