Limburg was in de jaren ’80 bijzonder mistroostig, gaandeweg werden de mijnen gesloten, zag het er ook steeds erger en haast gitzwart uit. Ikzelf was iets te jong om het van dichtbij mee te maken, maar eens ik mijn smaak ging verbreden (mede dankzij David Bowie, Iggy Pop & The Cure) kwam ik algauw bij Siglo XX uit.
Ik herinner me nog dat ik niet goed wist of ik hun muziek nu op 33 of 45 toeren moest draaien. Een track als Sister Suicide is me ook altijd bijgebleven, net als Art of War en Under a Purple Sky.
Er zijn mensen die hen de Belgische Joy Division noemen, maar volgens mij zijn ze altijd gewoonweg zichzelf. New Wave, Cold Wave, ska, post punk, bevreemdend, pakkend, sloom en toch razend scherp …
Toen meer recentelijk Honeymoon Cowboys een groot succes werd kon het niet anders of ze zouden vroeg of laat terugkeren en dat doen ze ook! In afwachting storten wij ons op deze schitterende box die voor velen een geschenk uit de hemel is (en waarvoor tot voor kort op het web schandalig hoge prijzen circuleerden, maar dat zegt dan ook alles over de waarde van deze box).
Nog even samenvatten wie ze zijn: Erik Dries (zang), Antonio Palermo (gitaar), Dirk Chauvaux (bas), Klaas Hoogerwaard drums) , Chris Nelis (synth) en Guido Bos (bas). Het gaat hier om een herdruk en heruitgave, maar bovenal om een remastering die gebeurde door niemand minder dan Martin Bowes van Attrition. Dit laatste zorgt ook meteen voor het feit dat deze box gewoon tijdloos is. Bij een blindtest zou je haast kunnen denken dat het om nieuw materiaal gaat en net dat laatste maakt een wereld van verschil uit!
Box bevat drie: The Art Of War (ep) uit 1982, Answer (mini-lp) uit 1983 en de maxi Dreams Of Pleasure eveneens uit 1983. Als toetje krijgen we de live track Whispers.
Op naar de muziek en we gooien meteen een knaller op de dansvloer: Art of War! De tekst is nog altijd hedendaags, de muziek klinkt ook even scherp als de woorden en het geheel zorgt ervoor dat je haast niet kan stilstaan. Af en toe betrap ik me er op dat ik haast zelf zit mee te brullen. De opbouw zorgt voor kippenvel, ook al ken ik dit nummer door en door. Luister ook naar de drums die haast kanonschoten lijkt af te vuren en de bas die het geheel vaart geeft! Een beetje Frans mag, met La Vie Dans La Nuit klinkt lekker hitsig en bouwt langzaam op naar een hoogtepunt. De gitaar klinkt scherp, terwijl de bas het tempo aangeeft en de zang open bloeit tot het summum op het einde. Youth Sentiment geeft goed weer hoe de jeugd zich destijds voelde en om eerlijk te zijn is het anno 2018 eigenlijk niet veel beter (volg het nieuws maar even). We gaan allen dood en dat is gewoonweg de waarheid. Alsmaar sneller, alsmaar zekerder: net als de dit nummer! Een topper, ook anno 2018! Autumn begint traag, met de piano die een beetje het vallen van de bladeren aangeeft, waarbij de zang af en toe raast als een storm. De elektronica zorgt dan weer voor een bijzonder broeierig sfeertje. Het geheel klinkt ook bijzonder hypnotisch. Gaandeweg snap je ook dat dit niet over herfst gaat, maar over de nucleaire dreiging en al wat we hiermee fout deden (Hiroshima). Het is een bijzonder scherpe aanklacht en dan ga je weer ven aan Trump versus Kim denken …
Answer begint met een akoestische gitaar en wat bijzondere geluiden, tot de volledige groep ontwaakt en hun zo typerend geluid naar boven komt kruipen. Ook de betoverende synth draagt dit nummer naar ongekende hoogtes. De passage met “Tears” blijft me zeker bij. Teveel leugens … hoeveel leugens per dag hoor je van Trump (was onlangs nog een kwisvraag op VT4)? After The Dream klinkt een beetje als ontwaken na een one night stand waarvan je weet dat het nadien gedaan is omdat het te mooi was om waar te zijn. De sax zorgt bovendien voor een unieke klank en een jazzy gevoel. The Room krijgt dan weer een soort van ska/reggae gevoel met daarbovenop een stem die klinkt alsof gezongen vanuit een hol graf. Een mondharmonica, een verdwaalde Amerikaans klinkende gitaar, de typische bas op de voorgrond, de drums … het geheel klinkt geniaal, meeslepend, meesterlijk! Bij vele groepen hoor je vaak amper de bas, bij Siglo XX hoor je waarom een bas zo belangrijk kan zijn en I love it! Until A Day trekt zich langzaam op gang, mede met de accordeon. De zang is hemels, de bas alles bepalend: slepend en verdoemd! Dit is één van mijn favoriete tracks op deze box. Het is zo lastig om hier stil te staan en je te focussen op de woorden die stromen uit mijn klavier. Endless Corridor bevat een hoop triestesse, gebracht op een wiegend bedje. Zachtjes tranen plengen, terwijl de drums en de bas ingetogen het ritme aangeven. Het repetitieve karakter van de muziek geeft ook prima de titel weer: het klinkt als een eindeloos tranendal waar je doorheen moet!
Het hoogtepunt voor velen is zonder twijfel: Dreams Of Pleasure. Wederom betoverend mooi met de treurnis als hoofdthema. De sax en de vele elektronische geluiden geven de hoopeloosheid goed weer, waardoor het duidelijk is dat enkel wegdromen je even kan doen vergeten hoe erg het gesteld is met de wereld. Hierna volgt Dreams Of Pleasure II waar je toch wel een iets ander geluid krijgt, een iets commerciëler edoch beter klinkend (de bas komt er nog beter uit). Het tempo ligt ook iets hoger. In The Garden klinkt een beetje als een New Wave track, met ska invloeden, waarbij de percussie haar rol speelt. Er zit veel speling op de vocals, waardoor dit toch wel een serieuze variatie in het nummer gooit.
Op Silent House krijg ik soms het gevoel dat ik kan meezingen, maar dat wil ik niemand aandoen. Heel even krijg je ook een The Cure gevoel als je goed gaat luisteren naar de gitaar. Voorts is het gewoonweg een goed opgebouwd nummer. Afsluiten doen ze met de schitterende live versie van Whispers waarbij ze je letterlijk van bij het begin meeslepen in hun donkere wereld en letterlijk gaat opspringen bij het minste geluid op de achtergrond … creepy en o zo meesterlijk gebracht!
Wederom is dit een vrij lange review geworden, maar bij sommige reviews stromen de woorden gewoonweg over mijn blanco blad, overheerst de muzikale drive en dat is alleen maar zo als ik de artiesten die ik aanhoor bewonder. Het zijn de artiesten die het hier even overnemen en alles bepalen, me meeslepen in hun wereld en zorgen voor deze epische bijdrage! Until a day, we will win! You never walk alone!
Wereldklasse!
