Whispering Sons – Image (Pias/Smile)

Review:CD-reviews uit BeNeLux
  Van Muylem    30 november 2018

Zelf beschrijven ze Image als hun eerste album, ingewijden weten dat dit ergens niet klopt. Soit: ze speelden Humo’s Rock Rally finale, overtuigden ons live en dus tijd om ook wat over deze Brusselse retro Wave band wat te schrijven.


Vorige week nog live op onze nationale televisie aan het werk gezien en vandaag op mijn bureau. Ik heb daarnet nog Siglo XX besproken en de stap naar Whispering Sons is bijzonder klein. Het grappige is dat dat Fenne haast een zeer mannelijke stem heeft! Op Stalemate hoor je dit ook zeer duidelijk, naast de retro gitaar klanken en New Wave sound.

Got A Light weerklinkt iets ingetogener, met een zerk effect op te stem en een licht lispelende ondertoon. Zwartjassen juichen bij het aanhoren van de hemelse verdoemde klanken en de auditieve explosies. Alone is een stevige topper die nog lang blijft nazinderen en waarbij het gitaarspel in combinatie met de synths het bovenste uit de kan haalt. Het spijtige hier is wel dat de bas iets teveel naar de achtergrond is gebracht. Fennes stem stuwt het nummer echter naar een ongekende hoogte.

Skin zweeft iets meer, maar draagt toch een zekere last met zich mee waardoor het geheel nogal wat dramatiek met zich meekrijgt. De industriële geluiden zorgen voor een vernieuwende aanpak en een verfrissend klank (kwestie van de zwaarmoedige sfeer nog wat aan te dikken). No Time weerklinkt alsof het geschreven is om op een podium brokken te maken en is ongetwijfeld ook live ijzersterk. De verdoemenis overheerst, er lijkt wel niets goeds te zijn in deze wereld: beangstigend mooi! Fragments gaat een stapje verder en is gedragen door een schitterende gitaar die lekker retro gaat, terwijl Fenne met haar stem de duisternis doet invallen.

Hollow klinkt lekker opzwepend en bijzonder meeslepend: haast als een mantra die je naar de diepste gedrochten van de hel sleurt! Dankzij dit nummer weten we weer waarom deze band zo hoog scoort in het buitenland! Wat een kracht en wat een rijke bundel aan (negatieve) emoties! Waar blijven die traantje, wel hier zijn die traantjes! Waste sleept iets trager, maar weet af en toe lekker stevig uit te halen. De zwartgallige sfeer zit goed en grijpt je echt bij je keel, zeker naar het einde toe! Joy Division zou best jaloers zijn op deze track! Dense is best stevig en druk: net zoals de titel! Van mij mocht het gerust nog tien minuten langer duren!

Afsluiten doen ze met de titel track Image: welks nogal traag op gang komt door middel van ene piano en wat elektronische klanken. Langzaam aan neemt Fenne het nummer over. Traag, maar pakkend en compleet anders dan de voorgaande nummers, waardoor we ook eens een andere kant van deze groep horen. Haar stem klinkt nog steeds even diep, maar hier hoor je toch wel wat meer breekbaarheid en vrouwelijkheid. Naar het einde toe klinkt het eerder als een ingetogen afscheidsrede. Helemaal op het einde komt de rest van de groep naar boven en breekt het nummer helemaal los, maar dan is het net gedaan en is er die plotse stilte die je helemaal inpakt!

Wow! Soms heb je simpelweg weinig woorden nodig om te beschrijven hoe goed dit talent van eigen bodem is! Bravo! Graag een oorverdovend applaus voor Whispering Sons and see you on stage folks!