Prokopton is het tweede album van de Franse band Aephanemer en opvolger van het in 2016 uitgebrachte debuutalbum ‘Memento Mori’. Prokopton wordt op 22 maart uitgebracht door Primeval Records, maar wij hadden nu al de kans om het album te beluisteren.
Wat het eerst opvalt naast het artwork door Niklas Sundin (Dark Tranquillity) is het magistraal geluid. De productie zit meer dan snor door de mixing door Dan Swanö (Unisound AB) en mastering door Mika Jussila (Finnvox Studios)
In de opener en titelsong Prokopton maken we kennis met de krachtige stem van vocaliste en rythm gitariste Marion Bascoul. Bascoul blinkt uit in supervette brutale grunts en growls. Ook het muzikale vakmanschap van Martin Hamiche op lead gitaar, Lucie Woaye-Hune op bas en Mickael Bonnevialle aan de drums valt in positieve zin op. Het nummer Prokopton doet wat aan epische power metal denken, maar dan natuurlijk zonder cleane zanglijnen.
The Sovereign is brutaal en symphonisch tegelijkertijd maar heeft ook een folky gevoel door elementen van Slavische traditionele muziek.
In Dissonance Within valt naast het epische, het verhalende element sterk op. Bascoul zingt als een moderne bard met een flinke keelontsteking. We horen ook ontegensprekelijke invloeden uit de klassieke muziek .
Snowblind begint met black metal blastbeats,gevolgd door folky melodieën. De luisteraar krijgt hier vaak de indruk dat hier niet 4 metalmuzikanten staan, maar een volledig symfonisch orkest. Voor het eerst horen we ook cleane vocals aan het einde van de song.
At Eternity’s Gate brengt ons bij een instrumentaal ruspunt waarbij de gitaren het geluid van doedelzakken en ander middeleeuws instrumentarium imiteren.
In Back Again worden de snaarinstrumenten zo bespeeld dat ze op fluiten en strijkers lijken. Het resultaat is dat we afwisselend headbangen en wild met een denkbeeldig dirigeerstokje staan zwaaien.
Bloodline is een erg symfonisch nummer.dat we het best kunnen beschrijven als een black metal wals. Het klinkt een beetje als een Weense wals maar meer nog als een pletwals gecomponeerd door een geschifte componist.
If I should die, heeft veel weg van een als een symfonisch death metal piratenlied. De kroezen rum en het denkbeeldige dirigeerstokje zwaaien om ter wildst terwijl we met de wind in de zeilen door woeste wateren klieven.
Conclusie:
Prokopton is geen klassiek melodic death metal album maar een meesterlijke sublieme mix van death metal, black metal, folk en klassieke muziek. Aephanemer, dat vorig jaar overigens op Wacken Open Air speelde, bouwt zo aan een eigen stijl, die ons ten zeerste bevalt.
