Erdling hebben op hun derde album “Dämon” een uiterst verslavende demon opgeroepen uit een uitgekiende mix van metal, electronica en Neue Deutsche Härte. Wees gewaarschuwd dat deze beest van een plaat je bij je lurven zal nemen en je nooit meer zal loslaten.
Erdling speelt deze zomer op het Amphi Festival op 20 juli samen met o.a. Blutengel, Hocico, Lord Of The Lost en Samsas Traum.
Het bedrijvige kwartet geleid door de energetische frontman Neill Freiwald heeft eindelijk de innerlijke demonen op de wereld losgelaten. Erdling drijven hun karakteristiek geluid van aanstekelijke Duitstalige hymnes op een basis van elektronica en harde gitaren tot het uiterste.De gitaaraanvallen zijn als een muzikale knuppel waarmee je rond de oren wordt geslagen en vormen een tegengewicht voor de bevrijdende geluidsmuur van synthklanken. Neill geeft zijn gevoelens de vrije loop en draagt de songs met een verbazend klankbreedte tussen diepe growls en helder melodsich gezang.
Openingsnummer Erdling blinkt uit in catchy synths, harde gitaren en strofen die, hoewel ze in het Duits zijn, lekker meezingbaar zijn. Tieftaucher dat een beetje doet denken aan Oomph! Met een perfecte balans tussen hardheid en melodie duikt Erdling in het diepe. Dit is uiterst dansbare Neue Deutsche Härte.
Nichts als Staub stuwt vooruit op gitaarriffs, aanstekelijke drums en vlot bekkende teksten. Dit alles geserveerd op een dienblad van elektronische klanken.
Schau nicht mehr zurück is een adembenemende emotionele ballade over liefdesverdriet, die je bij de keel grijpt. Het lijden lijkt wel de moeite waard als er zo’n mooi lied uit ontstaat. Dit is een zakdoekmomentje voor wie goed Duits verstaat.
Het tamelijk snelle nummer Wieso Weshalb Warum doet onze voeten bewegen en zet aan tot headbangen. De elektronica is hier naar de achtergrond verwezen. Op de voorgrond staan zware gitaarriffs en een magistraal drumgeluid. Maschinenmensch dat aanvankelijk wat aan Rammstein doet denken,maar dan overschakelt op een ander geluid gaat over gevoelsloze mensen. Neill laat zijn verontwaardiging de vrije loop. Een pluspunt is de lijzige robotachtige Maschinmenschstem als contrast tegen Neills gezang.
Tod Und Teufel is een meeslepende harderock song waarop gitaren en drums heersen. En natuurlijkzijn de teksten makkelijk meezingbaar. Ungeheuer schippert tussen melancholische electrorock en cybermetal, tussen traag en snel, tussen hard en hart. Het resultaat is catchy as hell. In Winterherz doet het tempo aan Mittelalterrock denken, maar dan enkel met moderne instrumenten. Dit is een meeslepend nummer dat ondanks harde gitaren toch zeer melodieus is.
In Im Labyrinth voel je jezelf verloren lopen als in een doolhof. Dat het een doolhof van de liefde is, maakt het alleen nog maar pijnlijker. Die Zeit heilt alle Wunden , eeen aanstekelijk nummer, met diepsnijdende ironische en cynische teksten rockt als de beesten. In In meinen Ketten tenslotte ketent Erdling je met stevige muzikale boeien van zware metalen en pluche melodieën.
Conclusie:
"Dämon" is een smakelijk bitterzoet demonisch mengsel van brutale hardheid en zachte melodieën. Erdling heeft op geniale muzikale wijze het ideale punt gevonden waar hard en hart samenkomen. "Dämon" is een aanrader voor fans van Rammstein, Oomph! en andere Neue Deutsche Härte, alsook voor iedereen die houdt van een modern hard rockgeluid en zich niet stoort aan Duitse teksten.
