Henric de la Cour – Gimme Daggers (Progress Productions)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    20 maart 2019

Zijn naam klinkt als was hij een Bretoense topchef, maar eigenlijk gaat het hier om een Zweedse muzikant die we gerust de hedendaagse voortrekker van de Zweedse new wave/elektrogoth scene kunnen noemen. Met acts als Yvonne, Strip Music en als soloartiest heeft hij inmiddels al 20 jaar muzikale carrière op de teller staan.

"Gimme Daggers" is de la Cours meest persoonlijke album, getekend door zijn ziekte die hem jaren duisternis en pijn bezorgde, maar ook door de plotse hoop dat de ziekte kan stoppen en dat er weer licht in de duisternis schijnt.


Slow Death Intro is een lange mooie dreampopintro en wanneer Henric de la Cour begin te zingen smelt je hart voor zijn prachtige stem.In Kowalski was here hoor je kabbelende electropop dat plots diepgang krijgt wanneer Henric de la Cour zijn keel openzet. Dan blijkt het helemaal geen vrolijk lied te zijn. Two Against One doet sterk aan Sisters of Mercy denken, ook de la Cours stem is hierop dieper dan bij de vorige nummers. Dit is een degelijk gothic rock nummer.

Body Politic is een emotionele hartverscheurende synthpopsong die baadt in de sfeer van de jaren 80. Prachtig! Driver is een donkere synthrocknummer dat klinkt alsof het door Editors gecomponeerd is. De la Cour klinkt zelfs als Tom Smith. Op Hank Sometimes wordt de pijn en verdriet haast tastbaar in de la Cours stem. Dit is een breekbare en aangrijpende electropopsong.

Mr. D lijkt een vrolijk electrosong, totdat het zingen begint. De la Cour klinkt hier wat als Dave Gahan van Depeche Mode. Het contrast tussen de vrolijke beats en de duistere teksten maken deze song subliem. New Buildings klinkt alsof de wind door de bouwwerven van nieuwe gebouwen giert, schurend langs weerbarstige bakstenen en koud metaal.

Op Teeth Please krijgt de la Cour ondersteuning van een zangeres Camilla Karlsson. Het resultaat klinkt als Ladytron maar dan veel beter.Worthless Web is weer zo’n gevoelsvolle synthpopsong in de lijn van het betere werk van Depeche Mode. Arkham Supermarket is uiterst dansbare moderne electrorock. Fury tenslotte schippert tussen zweverige synthpop en snijdige electrorock.

Conclusie:
Henric de la Cour heeft een prachtige veelzijdige stem. Zijn muziek, gaande van dreampop tot gothic rock, met daartussen synthpop, electropop en electrorock heeft het potentieel om niet enkel zwartgeklede new wavers en goths, maar ook rock- en popliefhebbers aan te spreken.
Henric de la Cour is live te zien en te horen op het Wave Gotik Treffen te Leipzig (D) en op zaterdag 20 juli op het Amphi Festival te Keulen (D).
 

Facebook