Het Cactusfestival vond naar goede traditie plaats in het beminnelijke Minnewaterpark in Brugge. Brugge is een mooie stad en het Minnewaterpark is een prachtlocatie voor een festival. We vonden er geen cactussen maar bruggen, bomen, gras en een ijzersterke line-up. Bij deze het verslag van dag één van deze West-Vlaamse muziekdriedaagse.
De jonge Eliza krijgt de vaak ondankbare opdracht om de aftrap voor het cactusfestival te geven. Begeleid door bassist en drummer levert deze bevallige dame met mooie stem in haar kleurrijke jurk prachtige soul en r'n'b. Dit was voor mij – die toch niet bekendstaat als een soul en r’n’b-fan – een positieve verrassing. Potentieel is er zeker bij deze dame. Ze etaleert een rits degelijke songs, maar wat nog ontbreekt zijn één of twee hitsingles om echt door te breken. Hou Eliza in het oog want ze zou op termijn wel eens een zeer grote naam kunnen worden.
Volgens het programmaboekje is “Night Funeral”, het debuut van Faces On TV één van de meest sexy platen van 2018. Dus dat belooft. Inderdaad geeft deze zwoele experimetele poprockband rond frontman Jasper Maekelberg, voor de gelegenheid in een zomers cactuskostuum, een prachtig optreden. Hoewel Faces On TV een solide band is , is het toch vooral Jasper Maekelberg himself die het publiek opzweept. Hij waagt zich zelfs al zingend aan een wandeling door het publiek,waarbij ik me afvraag of de draad van zijn microfoon wel lang genoeg is. Dat blijkt gelukkig wel het geval. Uiterst charmerend is het gebruik van allerlei instrumentjes, wat een rijker en speelser geluid tot gevolg heeft. Ondanks, dat ik de band niet volg, blijk ik toch veel nummers te herkennen; een bewijs is van de aanstekelijkheid en het oorwormgehalte van de muziek van Faces On TV.
SX bracht een bezwerend optreden. Zangeres Stefanie Callebaut scoort meteen met een wondermooie kunstzinnige podiumoutfit. En wanneer ze begint te zingen gaat een groot deel van het publiek massaal voor de bijl. Ze kan niet enkel goed zingen maar heeft ook een podiumprésence van een wervelende postmodernistische hogepriesteres Haar vocalen lijken vaak een gebed gericht aan hogere machten. SX is meer dan vroeger een betoverende indie electropop band geworden met magische songs zoals “Shimona”, “Gold”, “Devotion”, “Designed-Desire” en “Sunrise”. Ik zag 2 jaar geleden op Kneistival een prachtig optreden van SX, en hier op Cactusfestival was het zelfs nog beter.
Toegegeven, ik had mijn bedenkingen, toen ik las dat Goose als “Goose Nonstop” zou optreden. Ik vreesde voor artificiële toestanden met louter laptops, drumcomputers en keyboards. Gelukkig zag ik een echt drumstel en gitaren. Ja, door de aard van de muziek zijn keyboards nu eenmaal noodzakelijk en rijkelijk aanwezig. Maar door de toevoeging van live drums en gitaar, naast de zang blijft Goose een live band en nog een goede ook. Een dolenthousiast cactuspubliek danste, zong, schreeuwde en joelde mee met bekende kleppers als Low Mode”, “British Mode”, “Words” en “Synrise”.