Dag 2 van het Cactusfestival en ik heb nog altijd geen cactus gezien. Wel heeft de wolf samen met Oscar het Minnewaterpark verlaten. Een rits sterk bands staat te trappelen om de rust in dit vredige park te verstoren. Bij deze het verslag van dag twee van deze West-Vlaamse muziekdriedaagse.
Deze Australiërs worden weleens vergekleken met The War On Drugs. Al vind ik dit teveel eer voor deze degelijke intense indierock band. Met drie gitaren en een bas bouwen ze een aangenaam klinkende geluidsmuur op. Songs als "Talking Straight", "My Bellarine", "Exclusive Grave" en "Fountains Of Good Fortune" zijn enerzijds wel catchy, maar blijven anderzijds ook niet erg lang hangen. Dit is het soort band die je een plaatsje op festivals en in het voorprogramma van een grote band gunt, maar die ik niet echt zie doorgroeien tot een echt grote naam. Dit was kortom een degelijk optreden, maar ook niet meer dan dat.
Het leek wel een Arabisch trouwfeest, een oosterse dansmatinée of voor enkele dames een vrijgezellennamiddag met zeemanspetjes en valse snorren, baarden en wenkbrauwen. Omar Souleyman had weinig moeite om de massa vanaf de eerst tonen aan het dansen te krijgen. Ook al verstaat men geen woord van wat hij zingt, de oosterse ritmes en Arabische beats blijken te aanstekelijk om stil te blijven staan.. Alleen jammer dat de muziek voortgebracht werd door middel van synthesizers in plaats van een live band met echte instrumenten. Dat is toch een minpuntje in dit sprookje van duizend en een nacht.
Ik had Whispering Sons voordien slechts 1 keer gezien vanop de achterste rij in een propvol zaaltje. Ditmaal waren de omstandigheden anders en had ik een veel gunstigere positie. Bij de soundcheck viel me de zenuwachtigheid bij zangeres Fenne Kuppens. Misschien is zenuwachtigheid bij artiesten wel een goede zaak want Fenne gaf samen met gitarist Kobe Lijnen, bassist Tuur Vandeborne, drummer Sander Pelsmaekers en Sander Hermans aan de keys een bevlogen optreden vol pathos. De doorleefde postpunk (of noem het new-wave of gothic rock) van Whispering Sons doorklieft je hart en plakt aan je ziel.
Dead Man Ray brengt dromerige rock. Is het het muzikaal vakmanschap van de muzikanten of is het net de stem van Daan Stuyven die het hem doet en het publiek hypnotiseerde. Wellicht een combinatie van beide. Daan sprak het publiek aan met 'Schatjes' en stak flauwe humor in zijn bindteksten.Naast enkele oude krakers zoals "Chemicals", kwam vooral werk uit de nieuwe plaat "Over" aan bod. Afsluiten deed Dead Man Ray met een uptempo electrorock nummer, waarbij het leek of het gehypnotiseerde publiek met één klap plots wakker werd.
Cat Power was niet echt mijn ding, daarvoor was de muziek te rustig, te langzaam en te loom. Maar wat een prachtige etherische stem heeft zangeres Chan Marshall. Nieuwe nummers van het knappe laatste album "Wanderer" wisselden de oude af. Het klonk allemaal heel erg mooi, maar vooral ook te gelijkmatig en te braaf. Kortom, mooie kattenmiauw maar weinig power.
Joe Jackson bewees dat hij misschien wel oud is maar nog lang niet versleten. Reken hem dus ook niet bij vergane gloriën. Na "One More Time" zette hij zijn absolute joker de hit Is "She Really Going Out With Him" in. De man teert niet enkel op oude successen maar brengt ook nog recenter werk Uit zijn nieuwe plaat Fool bracht Jackson o.a. "Absolute" en "Strange Land". Daarnaast warer er nog uitschieters met "Sunday Papers", "What You Want", "I’m The Man", "Ode To Joy" en "Stepping Out".
Bloc Party speelde integraal het ijzersterk debuutalbum Silent Alarm uit 2005. Persoonlijk keek ik uit naar minder bekende maar uiterst pakkende nummers zoals "Like Eating Glass", "She's Hearing Voices" en "Price of Gasoline", terwijl het publiek vooral smachtte naar hits zoals "Banquet", "Helicopter" en "This Modern Love" dat met een regen van confetti ingezet werd. De post-punk en post-Britpop van Bloc Party met zijn vleugjes punk, electronica en sterke ritmesectie slaan nog altijd sterk aan. Bovendien heeft zanger Kere Okereke nog altijd die aantrekkelijke tristesse in zijn stem, die de sound van Bloc Party zo uniek maakt. Bloc Party gaf een memorabel optreden dat afgesloten werd met de bisnummers "Two More Years", "The Prayer," "Flux" en "Ratchet".
