Dag 1 van W-Fest 2019 schept hoge verwachtingen met o.a. de synthpop van Empathy Test, de darkwave van Der Klinke, de EBM en New Beat van Signal Aout 42, de electro-industrial van In Strict Confidence, de electrowave van Solar Fake, the obsCURE wellicht de beste The Cure tributeband ter wereld, de gothic-rockers van The Cassandra Complex en Merciful Nuns, de indiepop van Echo and the Bunnymen, de veelzijdige The Stranglers en de alternative rock van She Wants Revenge.
Foto ©W-Fest
Empathy Test bestaat uit Isaac Howlett (vocals, songwriting), drumster Christina Lopez en keyboardspeler Jacob Ferguson-Lobo en stond reeds in het voorprogramma van VNV Nation, Covenant, Mesh en De/Vision. De band verbindt de synthpop uit de jaren 80 met hedendaagse elektronische indiepop en levert een doorleefd optreden. Howlett heeft een aangename zoetgevooisde stem die door een collega zelfs androgyn genoemd wordt. Hoogtepunten in hun set zijn Vampire Town, dat met zijn catchy teksten een doordringende synthpop oorworm is, het droevige Empty Handed, de wondermooie ijle song Seeing Stars, Demon, dat in tegenstelling tot de duistere titel lichtvoetige dansbare indiepop van de bovenste plank is, het Hurts-achtige Losing Touch en het aanstekelijk sentimentele synthpopnummer Here Is The Place.
De Brugs-Oostendse darkwave alliantie Der Klinke krijgt de eer om als eerste band op het Wave Cave-Podium te spelen. Frontman Chesko is duidelijk in vorm, net zoals zijn kundige bandleden. De band zet dan ook, ondanks het vroeg uur, een sterke set neer. Voor een enthousiast publiek brachten ze pakkende versies van o.a. Dance In Darkness, Someone who smiles, The river white, The Facts Of Life, de nieuwe songs Curtains en Still Alone en het prachtige gothic-disco nummer The Doll. Der Klinke leverde een prachtig optreden af en verdiende meer speeltijd, dan had ik hopelijk ook genoten van oudere hits als ‘Castle In the Dark’, ‘Clear Mind’, ‘ Radio, Surrender’, ‘Perfectly Dead’ en ‘Where it ends’.
Signal Aout 42 (SA42) speelt catchy EBM met hier en daar wat new beat invloeden, die het publiek aan het dansen krijgt. Ik ben niet enkel onder de indruk van hun muziek, maar ook van de indrukwekkende videoprojecties. Hoogtepunten van hun sterk set zijn de klassiekers Waterdome, Dead Is CallingLive-less, Der Gregolini (een ode aan DAF) alsook twee nummers uit het recente ‘Insurrection’ album, nl. Welcome to Reality en Can You Hear My Rage?
In Strict Confidence brengt donkerromantische trage industriële kwaliteitselectro. Mastermind en zanger Dennis Ostermann laat zich omringen door een drummer en bevallige bassiste. Reeds vroeg in de set lanceren ze knallers zoals My Despair, Kiss Your Shadow, Forbidden Fruit en Mercy terwijl op de videowall de bijhorende bekoorlijke video loopt. Naar het einde toe lijken ze last te hebben van een dipje. Met een laatste opflikkering van energie zetten ze de oerhit Zauberschloss in waarbij de bassiste haar instrument inruilt voor lichtgevende vleugels en het nummer van een mooie choreografie voorziet.
Op de Synth Stage starten Tristesse Contemporaine stevig, maar nemen snel gas terug. De band bestaande uit o.a. toetseniste Narumi, gitarist Léo en zanger Maik produceert wat men het best kan beschrijven als electrorock met hiphop en synthpop invloeden. Eerlijk gezegd had ik nog nooit van Tristesse Contemporaine gehoord, maar ze hebben me positief verrast. Eigenlijk is dit een band die nog moet doorbreken en wanneer dat gebeurt zouden ze wel eens heel groot kunnen worden met hun genre-overschrijdende muziek.
Solar Fake is de electro-act van multi-instrumentalist en zanger Sven Friedrich, die voordien in de gothic- en darkrockbands Dreadful Shadows en Zeraphine actief was. Bands waar ik toevallig ook fan van ben. Solar Fake daarentegen is Sven Friedrichs electro-project. En dat is andere koek. De sterkte van Solar Fake ligt in de sterke hypnotiserende stem van Friedrich, die de muziek een dromerige toets geeft,. De zwakte van Solar Fake zijn de beats die wel uit een goedkoop conservenblik lijken te komen en waardoor je het gevoel krijgt veel van hetzelfde te horen. En daar kan zelfs de live drummer geen verandering in brengen. Mocht ik dit optreden enkel beoordelen op de zang, dan kreeg Solar Fake van mij een uitstekende score. Echter met de muziek erbij valt die score terug tot een dikke voldoende met Under Control, I don’t want you in here, The Pain That kills you too en de uitstekende cover van Editors’ Papillon als uitschieters.
Na Solar Fake begeef ik me buiten naar de Olivier Daout stage waar The obsCUREhet beste van zichzelf geeft. En kennelijk ben ik niet de enige die deze ultieme The Cure-tributeband wil zien. Want de tribune en het plein voor het podium is zeer goed gevuld. In tijden dat je een steeds ouder wordende Robert Smith & Co enkel nog kan zien op dure commerciële megafestivals, lijkt een optreden van deze jongere versie van The Cure in een veel intiemere setting een waardig alternatief. Het begin van het optreden heb ik helaas gemist. Dus start voor mij het optreden met een degelijk versie van Fascination Street. En het valt onmiddellijk op hoe sterk Dirk Vreys en zijn mannen het geluid van The Cure benaderen. Ze weten probleemloos de massa aan het dansen te krijgen op nummers als Shake Dog Shake, Pictures Of You ( één van mijn favoriete The Cure-songs), Lullaby (nog zo’n favoriet) , Close to Me, 10.15 Saturday Night, Killing An Arab, The Walk en A Forest. Jammer dat het optreden niet langer duurde.
The Cassandra Complexbrengt elektronisch ondersteunde old-school gothic rock en ze doen dat zeer goed. De band rond Rodney Orpheus bestaat al sinds 1980. Maar Rodney Orpheus is nog zeer goed te been en gedraagt zich op een podium als een vis in het water. Ja, het zal niet de enige keer zijn dat ik tot de conclusie kom dat de oudjes “still rock” en meer energie hebben dan menig jonge band. Hoogtepunt en tevens afsluiter is het fel door fans aangevraagde Moscow Idaho.
De esoterische gothic rock van de mystieke Merciful Nuns werkt hypnotiserend. Met zonnebrillen op, zoals echte vampieren betaamt, werkt het trio rond Artaud Seth haar begeesterende set af. Ik hoor invloeden van The Sisters Of Mercy en Fields Of The Nephilim maar zie vooral een band met een eigen geluid, die het weldra definitief voor bekeken houdt. Bedankt Merciful Nuns en W-Fest voor deze fantastische trip in de duisternis.
Echo & The Bunnymen leveren pakkende aan new wave grenzende indierock. Ze spelen slechts of gelukkig maar (het is te zien hoe je het bekijkt) één recente song , namelijk The Somnambulist. De rest van het opreden bestaat uit heel bekende en ook minder gekende klassiekers. Zelfs hier en daar verweven met iemand anders klassieker. Zo gaat Villiers Terrace over in een flard Roadhouse Blues van The Doors en wordt de ballade Nothing Lasts Forever gekruist met Walk On The Walk Side van Lou Reed.Een eerste climax wordt bereikt met Bring On The Dancing Horses. Maar de hits waar ik en met mij vele anderen echt op zit te wachten komen pas aan bod op het einde: een snijdende versie van The Cutter en het wondermooie The Killing Moon. Afsluiten doen ze met die andere hit, namelijk Lips Like Sugar. Ik ben blij deze konijnen nog eens gezien en gehoord te hebben.
The Stranglers zijn een band die weinig introductie nodig heeft. Wie is er immers niet bekend met hits als “No More Heroes”, “Golden Brown”, “Always the Sun”, “Peaches”, "Strange Little Girl" en “ Skin Deep”. Vanwege hun korte, directe songs werd de band vaak gezien als een van de grondleggers van de Britse punkrockscene, maar in feite volgde de band zelden een muzikaal genre en verweven moeiteloos new wave met artrock en gothic met sophistipop. De band brengt o.a.Het catchy Grip, het welbekende Peaches, de reggae-punk van Nice 'N' Sleazy, het synthpop-achtige Skin Deep, de poppy überhits Golden Brown en Always TheSun, de sublieme cover Walk On By (…Just going for a stroll in the trees), Something better change, Duchess en sluit in schoonheid af met No More Heroes.
She Wants Revenge is kennelijk een grote naam in de VS, maar ik had er nog nooit van gehoord, ook al bestaat de band al enkele jaren.Het is voor mij een aangename kennismaking met een band die een crossover van alternative rock met post-punk produceert. De band klinkt bij gelegenheid als Placebo, en dat is toch een compliment. Ik kan er wel inkomen dat de organisatie sterk in deze band gelooft, maar om ze direct een headliner slot te geven lijkt me van het goede teveel.
