De zaterdag van het W-Fest is uitverkocht en belooft een drukke dag te worden, met een aantal bands die ik met stip heb aangeduid en dus absoluut wil zien. Zo heb ik het wel voor de electropunk van Sigue Sigue Sputnik (Electronic), kijk ik verlangend uit naar het optreden van electro- en futurepopband Mesh, ben ik grote fan van elektronische gothic van Blutengel en apprecieer ik Killing Joke ten zeerste. Daarnaast laat ik me graag verrassen door minder bekende bands en ben ik nieuwsgierig hoe jaren 80 culticonen het er anno 2019 vanaf brengen.
Sono is een aangenaam klinkende moderne synthpopband uit Hamburg, die weinig schade aanricht. Hun muziek is ideaal om langzaam wakker te worden. En is misschien daarom wel als eerste band geprogrammeerd De band heeft met Lennart Salomon wel een sterke frontman. Na een degelijke reeks songs bestaand uit o.a. Amplify, Supersonic, Let go, Flames get higher, All those city lights, Human en Top of the World, Sluiten ze af met de bekende song Keep Control.
(The) Schmutz bewijst zich als een rockende new wave band. Eerlijk gezegd ben ik sterk onder de indruk van hun performance. Dit is een band die er staat. Zo zie je maar dat je oude rockers niet moet afschrijven. Uit hun sterke set bleven me vooral Turn The Pages, Put things Right, True Love, Against The Wall, On The Edge,Holding On, Straight From he Heart en natuurlijk het absolute hoogtepunt Love Games bij.
In de Wave Cave hoor ik EBM van het fijnste soort door de Britse electro-pioniers Portion Control die al sinds 1979 meegaan. Het duo Dean Piavani (zang) en John Whybrew aan de machines leveren een puike set met uitschieters Icon, Last Of The Breed, Dead Star en orgelpunt Amnesia.
Sigue Sigue Sputnik Electronic werd aangekondigd als “exquisit, devine en crazy: the magnificent Sigue SIgue Sputnik”. Het valt binnen de kortste keren op dat dit een band met veel podiumpresence en extravagante kledij is. En degen met de meeste présence blijkt de originele zanger Martin Degville, al mogen de gitarist en bassiste er ook best wezen. Wat er ook best mag wezen is hun retrofuturistische 80ies electro-punk. Ze kennen een raketstart met Rocket Miss USA gevolgd door o.a. het buitenaardse Alien Christ, het opzwepende Hey, Jayne Mansfield Superstar, Teenage Thunder, het levendige Staying Alive, het catchy Success en de langzame Song Atari Baby. Een spectaculaire landing wordt ingezet met 21st Century Boy en de onovertroffen überhit Love Missile f1-11.
Tyske Ludder produceert EBM met zware beats en maakt op het podium voor Dark Balloon, Retie. Hun optreden is meer dan degelijk en ik had er wellicht nog meer van genoten, mocht ik meer bekend zijn met hun oeuvre. Ze weten me te verrassen met een Teutoonse versie van Oh La La La van TC Matic. Ze dragen een song op aan de in juli overleden Rutger Hauer en tijdens setsluiter Panzer werd een drum in de zaal geplaatst en door enkele fans en de gekke securityman bespeeld. Kortom, een geslaagd optreden.
Net zoals Sono brengt Psyche mooie maar ongevaarlijke synthpop. Ik ben zelfs een beetje ontgoocheld omdat het allemaal zo braaf klinkt. Toch brengen ze enkele songs waarin iets meer leven zit zoals Truth or Consequence, Misery, Eternal,The Brain Collapses en het onvermijdelijke en altijd deugddoende Goodbye Horses, een cover van de Q. Lazzarus’ hit uit de jaren 80.
Escape With Rome grossiert in gothic rock en new wave met Duitse kwaliteitsstempel maar zonder echte hits. Ze brengen een degelijke set op het Wave Cave podium waarvan Helicopters in the falling rain, Glitter on the snow, Somebody en afsluiter Tears of Kali me het meeste bijblijven.
Tiny Magnetic Pets, een Ierse electroband bestaande Paula Gilmer, Sean Quinn & Eugene Somers neemt de Olivier Daout Stage in. Ze mochten reeds 20 keer openen voor Orchestral Manoeuvres in the Dark en gaan praat op hun analoge 70ies electrosund. Ze brengen aangename retro-electropop, beschikken over een enthousiaste zangeres, maar weten me niet echt te overtuigen. Met Here comes the Noise verdienen ze wel een eervolle vermelding.
Het Britse Mesh produceert erg dansbare electo- en futurepop met een donker randje. Ze starten met My Protector , Just Leave Us Alone en Runway. Vervolgens komen 2 nummers die we toch als hits kunnen beschouwen, namelijk Leave You Nothingen From This Height en dus ook luid worden meegezongen. Het optreden gaat verder met I fall over, The Fixer en een nieuw hoogtepunt Born to Lie.Last Man Standing en Taken for Granted sluiten de set af. Zoals altijd staat Mesh garant voor een schitterend dansfeestje.
Kennelijk is Lene Lovich reeds 70. Dat is haar nochtans niet aan te zien. Ze palmt met de Lene Lovich Band het podium en de harten van het publiek in met haar theatrale persoonlijkheid, haar sterke stem en goede songs. Bovendien blijkt ze ook een aardig staaltje saxofoon te kunnen spelen. Ik onthou het springerige One in a Million, de meer dan geslaagde cover I think we’re alone now , het indrukwekkende Bird Song met zijn hoge uithalen, de snelle poppunksong Say When, het energieke Angels en het onweerstaanbare Lucky Number One.
20 jaar na hun debuut “Child Of Glass” en zo vele albums later staat Blutengel nog altijd aan de top met duistere romantische electroklanken die het hart doen sneller slaan. Live bestaat Blutengel inmiddels uit een echte band als ondersteuning voor frontman en mastermind Chris Pohl en zijn charmante sirene Ulrike Goldmann. Ze geven het startschot met het hey hey – lied Into the Void, ee goede binnenkomer om op te dansen en mee te zingen. Dan volgt Koenig, één van de sterke nummers uit het nieuwe” Un:Gott album”. Tot mijn grote vreugde spelen ze Bloody Pleasures, de klassieker der vampirische Blutengel-klassiekers. Met Teufelswerk komt dan weer een sterk nieuw nummer aan bod. Dein Gott is al wat ouder, maar tapt thematisch uit hetzelfde vaatje. Engelsblut, doet het bloed extra snel door de aderen stromen. Op Black dans ik tot het zwart voor de ogen ziet. Bij Alles is het ook alles geven. Op You Walk Away tenslotte is het afscheid nemen van deze donkerromantische Duitse band, die een veel langer optreden verdiende. Helaas verkwanselde Blutengel ook wat van zijn kostbare tijd door verwarring en aarzeling ten gevolge van het inkorten van hun normale festivalset.
Ook Killing Joke verdiende meer speeltijd. Ze gooien de trossen los met het oude tijdloze Tomorrow’s world uit 1980. Uit dat eerste album stamt ook het machtige Wardance. Ze komen op stoom met het wervelende Eighties. We verlaten de Jaren 80 voor recentere tijden met Seeing red, de hypnotische mantra European Super State, de sonische bom Total invasion en de vernietigende kanonskogel Loose cannon. Met het energiekeExorcism uit het meesterlijke “Pandemonium” album keren we terug naar de jaren 90., Met het erg punky Pssyche en het machtige The Wait uit het “Killing Joke” debuutalbum zijn we terug bij af. Het industriële prachtnummer Pandemonium sluit de veel te korte set af.
De sympathieke synthpop hitmachine The Human League zorgt voor een geweldig optreden met een uitgekiende show. Philip Oakey en compagnie starten met een catchy versie van The sound of the Crowd , gevolgd door de meezinger The Mirror Man en het geliefde Love Action. Ze scoren met Seconds, de new-wave hit The Lebanon en het langzamere Human Na Tell Me When volgt het fantastische Fascination. Het hoogtepunt komt met het extreem gewilde en grijsgedraaide Don’t you want Me. Na een korte pauze, krijgen we ook nog de overweldigende bisnummers Being Boiled en Together in electric Dreams.
Nitzer Ebb had de eer en het genoegen om deze lange festivaldag op de Wave Cave af te sluiten. Douglas Mc Carthy en Bon Harris zorgen samen met 2 extra bandleden voor krachtige old-school EBM. Toch mist het optreden hier en daar net die extra punch die ik bij een live concert van deze EBM-grootheden wel verwacht.Hoe dan ook blijft het genieten van de oorworm Blood Money, de meebruller Getting Closer of het shockerende verontrustende Lightning Man. Met Join In The Chant breekt een eerste hoogtepunt aan. Met Control en Down On Your Knees wordt het pad geëffend voor de absolute climax van Let your body Learn.
