Chelsea Wolfe - Birth of Violence (Sargent House/ Suburban)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    9 september 2019

Chelsea Wolfe is de afgelopen acht jaar constant in beweging geweest: toeren, nieuwe podia spelen, nieuwe plaatsen verkennen en nieuwe mensen ontmoeten. Het was een ongelooflijke tijd van leren en groeien als muzikant en performer. Maar na een tijdje begon ze een deel van zichzelf te verliezen. Ze moest wat tijd voor zichzelf nemen om alles beter op een rijtje te krijgen en om zoveel mogelijk te schrijven en op te nemen. "Birth of Violence" is het resultaat van deze stap uit de schijnwerpers. De nummers die haar als een wervelwind tegemoet waaiden, komen uit een bescheiden begin - weinig meer dan Wolfe's stem en akoestische gitaar.


 

Het album opent met het emotionele The Mother Road, een aangrijpende ode aan Route 66, die de metaforische witte lijnkoorts van Wolfe aanpakt. Het verklaart de aard van het album - de impact van talloze kilometers en voortdurende uitputting - en de wens om de weg terug naar huis te vinden, terug naar de oorsprong. Het duister dromerige American Darkness wil je hart uitrukken en je laten dansen op donkere wolken onder vallend klaproosblaadjes. Birth Of Violence refereert op mystieke wijze naar Chelsea Wolfe's verleden en schets tegelijkertijd een overzicht van de toestand van de mensheid. In het dubbelzinnige Deranged for Rock & Roll lijkt ze te refereren naar haar eigen muzikale carrière, haar eigen leven en dat ze te gestoord is voor het rock & roll circus of misschien wil ze gewoon duidelijk maken dat je wel gestoord moet zijn om in het rock & roll circus mee te draaien.

Het begeerlijke en erg gotische Be All Things gaat over de wereld navigeren als een vrouw: het zachte en het sterke verzoenen, de krijger en de godin in evenwicht brengen en tegelijkertijd alles en niets willen zijn. Het huiveringwekkende en hypnotische Erde vertelt over de vergiftiging van de planeet. When Anger Turns to Honey begint met de roep van de banshees en neemt zelfbenoemde rechters op de korrel. Dirt Universe is een mooie cryptische maatschappijkritische song.

In het schitterende Little Grave geeft Wolfe op haar geheel eigen wijze kritiek schietpartijen op school. Preface to a Dream Play is een prachtig indringende song die balanceert op de dunne lijn tussen droom en nachtmerrie. Highway geeft ondanks dat het een rustig nummer is, een gejaagde gevoel. Het lijkt wel alsof je achtervolgd wordt door geesten. The Storm tenslotte is geen song maar een geluidsfragment van donder en regen en kan misschien gezien worden als een metafoor van Chelsea Wolfe's innerlijke storm.

Conclusie:
Chelsea Wolfe kan het helderste zonlicht donker doen lijken. Haar stem is verslavend als een drug en haar liedjes slaan in als een ijzeren vuist in een fluwelen handschoen. Haar muziek doet wat aan Lana Del Rey denken maar dan diepzinniger en donkerder. "Birth Of Violence" is een akoestisch meesterwerkje vol met duistere, dromerige songs, die je ziel pijnigen en tegelijkertijd je gekwetste hart balsemen.