Mono Inc. - Symphonic Live werd opgenomen in Haus Auensee in Leipzig als onderdeel van de volledig uitverkochte Symphonic tour.
Het tot nu toe meest succesvolle album "Welcome To Hell" van Mono Inc. Voorzag de fans van een tweede CD, waarop de nummers van de eerste CD klassiek, met piano en enkele strijkers, op een huiselijke en intieme manier werden herinterpreteerd. Het idee groeide voor een concertreeks die precies deze sfeer zou moeten vangen - kleine, intieme rondes waarin fans heel dicht bij hun band kunnen zijn. In de studio merkten zanger en meesterbrein Martin Engler echter op dat het nummer "Risk It All" in plaats van een viool, met twee violen, op de een of andere manier voller klinkt. En terwijl je toch bezig bent, is het ook best goed om een altviool in het ensemble te spelen. En een tweede cello kan nooit kwaad. Het gevolg was een grootschaliger bezetting voor de tour met 1 violaspeelster, 2 violistes, 2 cellistes en een mythische pianospeler, naast natuurlijk ook Katha Mia (drums, zang), Carl Fornia (gitaar, zang ) en Manuel Antoni (bas, zang).
Mono Inc. verwelkomt je op een uiterst aangename manier in hel op een langzame gepassioneerde versie van Welcome To Hell waar naast de stem van Martin Engler, de piano en strijkers de hoofdrollen spelen. Het origineel van Kein Weg Zu Weit is een duet met Joachim Witt. Op de wondermooie symfonische versie staat Martin Engler er vocaal alleen voor en doet dit met verve. Op Long Live Death nemen de strijkers de rol over van de fluit en het gezang van Katha Mia op de normale versie. Deze symfonische versie is mooi, maar het origineel blijf ik mooier en sterker vinden.
If I Fail blijkt dan weer pakkender in de symfonische versie. De hoge breekbare zang van Katha Mia is gelukkig bewaard gebleven. Time To Go is op zich al een symfonische rocksong en wordt hier nog symfonischer door de gitaar te vervangen door de piano. Ook van de originele versie van Risk It All naar de symfonische is het een kleine stap. Hoe dan ook is dit een mooie meeslepende song. De melodische gothic rock hit Get Some Sleep lijkt in de symfonische versie over evenveel kracht en ritme te beschikken, met dank ook aan het luid meezingend en –klappend publiek.
Hoe toepasselijk is het om van Symphony Of Pain een symfonische versie te maken. Het typische drumritme die deze song voortstuwt is gelukkig weerhouden. Katha Mia drumt en zingt erop los. Funeral Song is sowieso reeds een met strijkers bezette symfonische rock song. Deze krachtige live versie verschilt dan ook niet zoveel van de studioversie, maar mocht zeker niet op dit ‘Symphonic Live” album ontbreken. Voor Gothic Queen geldt hetzelfde. Dit is een prachtige symfonische gothic rock song in een uiterst sterke live-uitvoering. De piano In My Darkest Hours lijkt in de Symphonic Live-versie uitgebalanceerder dan het origineel, waarin de piano wat teveel op de voorgrond staat ten koste van de zang. Tijd om de zakdoek boven te halen bij deze tearjerker.
Boatman lukt wonderwel ook zonder Ronan Harris van VNV Nation. Het minder bekende, op strijkinstrumenten gebouwde, Forgiven is een ideale song voor een symfonische live uitvoering. In My Heart is een song uit 2007 en klinkt frisser op dit album. Mono Inc. en compagnie brengt een sterke uitvoering van Arabia, maar ik kies toch voor het origineel ( zie video hieronder) dat meer rockender en Arabisch klinkt.
Op het straffe Voices Of Doom vallen de stemmen van het (gedoemde?) publiek Martin Engler bij. Het gothic lijflied en Mono Inc.-überhit Children Of The Dark is oorspronkelijk door 4 zangers ingezongen - Martin Engler en scène-grootheden Tilo Wolff (Lacrimosa), Joachim Witt en Chris Harms (Lord Of The Lost). Op deze Symphonic Live –versie is Martin Engler de enige zanger. Hij doet dat voortreffelijk, maar toch mis ik de meerstemmigheid en vooral de scherpe stem van Tilo Wolff. De engelenstem van drumster Katha Mia maakt gelukkig veel goed. Hoe dan ook blijft deze song één van mijn favorieten. Het album eindigt met het dromerige rustige Under A Coal Black Sun.
