Leffingeleuren - Dag 3 (15/09/2019)

Review:Festivals
 Koen Asaert    18 september 2019

Uw reporter werd uitgestuurd naar het verre Leffinge, een anders zo vredig Vlaams polderdorpje, waar jaarlijks in september de rust ruw wordt verstoord door het driedaagse muziekfestival Leffingeleuren. Dit is het rapport van dag 3 waarop hij gecharmeerd werd door het betere singer-songwriter werk van Bedouine, Isadore en Romanie, gezalfd werd door de stem van Jordan Mackampa,in vervoering raakte door Whispering Sons  en Scott Yoder, maar ook zijn twijfels heeft over de humpapa-rock van De Staat, de sixties -sosund van The Mistery Lights en het grote experiment van Niklas Paschburg


SCOTT YODER, de voormalige frontman van The Pharmacy en zijn band brengen aangename garagerock die op zijn best is als gas wordt teruggenomen en de akoestische gitaar wordt bovengehaald. Want dan doet het wat aan een langzaam nummer Iggy Pop of echo’s van David Bowie denken. Hou Scott Yoder in het oog, want die zou in de toekomst wel eens heel hoog kunnen scoren.

 

 

JORDAN MACKAMPA’s muziek wordt aangekondigd als folk, blues, soul en gospel. Gelukkig valt dat allemaal zeer goed mee. De gevreesde kerktoestanden bleven achterwege. In plaats daarvan hoor ik een echt rockoptreden van een band die het nog ver kan brengen. Wanneer Jordan zijn hoge noten haalt, doet zijn stem wat denken aan die van Jeff Buckley. Maar in het algemeen komt hij eerder over als een mannelijke en meer rock ‘n’roll versie van Tracy Chapman.

 

Op de busker stage speelt het trio ISADORE een korte set. Het instrumentaal arsenaal bestaat uit een akoestische, een elektrische en een basgitaar. Maar het is de hemelse stem van de zangeres die me verleidt en die wat weg heeft van Heather Nova.

 

In de kapel daarentegen maken Australische punkrockers van CIVIC een hoop herrie. Ze komen uit Melbourne waar er momenteel een ruime scene van bands is die hun oude hardcore roots verruimen met hardrock invloeden. Het resultaat is luide garagerock, spannende punkrock en zelfs nummers die van AC/DC hadden kunnen zijn.

Hoe prachtig kan, een vrouw, in een mooie jurk met slechts haar stem en een akoestische gitaar het publiek inpakken. BEDOUINE straalt op het podium terwijl ze met prachtige rustgevende stem sobere singer-songwriter en folk muziek speelt. Simpel, zalvend en schoon.

ROMANIE opende vorig jaar Busker street en mag het dit jaar afsluiten. Van obscuur voorprogramma naar een “headliner” positie dus. Ze brengt uitstekende singer-songwriter muziek uit hetzelfde straatje als van Bedouine, al neigt haar stem meer naar die van Marissa Nadler.

 

DE STAAT is een groep die er live echt staat. Ze brengen erg uplifting humpapa rockmuziek en kunnen dat als geen ander. Ze gaan voor ambiance. Maar ik mis toch echte songs en boeiende verhalen. Ik mis ook dat tikkeltje opstandigheid. Gezien de hiphop invloeden in hun muziek is er toch meer sociale en politiek bewogenheid mogelijk. Nu blijft het teveel bij leuke funkrock met keihard drumritmes. Bezwerend, opzwepend maar zonder diepere betekenis. De staat is een excellente live feestband, maar ik begrijp de hype niet. De Staat is toch niet de eerste en enige band die hyperkinetische rock brengt. Toegegeven, tegen het eind weten ze me toch te verrassen met een song die aan Editors doet denken. En afsluiten doen ze met het grandioze Witch Doctor.


 

NIKLAS PASCHBURG is een pianist die wel zeer atypische pianomuziek brengt. Hij omringt zich met een opstelling aan instrumenten (o.a. piano, accordeon, grote trom en sample machinetjes) om laagje per laagje experimentele elektronische muziek te maken, die soms gebaseerd lijkt op flarden (neo)klassiek maar vooral uit Paschburg’s eigen fantasie stamt. Het is zeer interessant om deze muzikant op alchemistische wijze muziek te zien brouwen. Maar ik zou er toch geen plaat van kopen.

 

The Mistery Lights serveren op degelijke wijze niet zo mysterieuze sixties en seventies beïnvloedde rock. Ik vraag me dan wel af waarom organisatoren per sé een redelijk goede band uit de States aantrekken, terwijl we hier met bijvoorbeeld Black Mirrors een excellente band hebben.

 

Whispering Sons geeft het zoveelste doorleefde en fantastische festivaloptreden. Fenne leeft zich volledig in in de muziek en lijkt wel in een trance wanneer ze  haar teksten met haar typisch lage haast mannelijke stem zingt. Het lijkt wel alsof een geest haar lichaam heeft overgenomen en op magische wijze het publiek meevoert op een zinderende mindtrip. Noem het new-wave, post-punk of gothic rock... Feit is dat een jonge band met hun 80ies gekruide muziek hele generaties aanspreken. Hopelijk vertaalt hun succes zich ook in een algemene ?opleving van de new-wave, gothic en post-punk genres en subgenres.