Pukkelpop 2013 - DAG 2 :
De weergoden waren Pukkelpop gunstig gezind. Een zonnige dag met temperaturen rond 26 graden, warm maar niet zo heet als vorig jaar. Op deze tweede dag van Pukkelpop was het vooral uitzien of de leegte die Neil Young & Crazy Horses toch heeft achtergelaten goed zou worden opgevuld. De vervanger Major Lazy zorgde op menig forum voor verhitte discussies tussen pro en contra. We gaan ons onthouden van een eigen mening te formuleren, maar een legendarische artiest vervangen door een dance act? Afin, zoals we eerder aangaven, Pukkelpop staat of valt niet door zijn headliner dus keken we vandaag vooral uit naar de acts op kleinere podia en Skunk Anansie & Eels op de mainstage.
BRNS :
Nog geen plaat uit maar al op weg in de voetsporen te treden van Django Django en Alt-J stond er geschreven in het programma boekje van HUMO. Nu wij waren al overtuigd van hun kunnen sinds hun sterk optreden op TRIX Trax vorig jaar. Ook in de Wablief?! Stage kregen we een lekker loos gaande set te verwerken. De samensmelting van verschillende muzikale arrangementen en heel bewegelijke bandleden zorgden ervoor dat het publiek ondanks de hitte prompt aan een stevig dansje begon. BRNS gaven wederom een stomend concert waarop je dus bezwaarlijk kan blijven stil staan. Veelbelovend naar de toekomst schreven we, wel nu zijn we daarvan nog meer overtuigd! We zien uit naar meer. Houd ze in het oog deze BRNS, is ons advies.
Little Green Cars :
Het Ierse Little Green Cars moet het vooral hebben van de vocale aankleding, vooral als ze allemaal samen begonnen te zingen hing er toch magie in de lucht. Echter ging het te vaak over de hoofden heen om echt te blijven bekoren. De intieme sfeer die hier werd geschapen zorgde wel voor kippenvelmomenten, maar helaas kregen we dus niet de blijvende indruk die we hadden gehoopt te ontvangen. De band brengt volgende week een eerste plaat uit en we kunnen al zeggen wie houdt van Ierse Folk met vooral de stem als rode draad daar doorheen, zal zich zeker hier kunnen in vinden. Wij waren nog niet volledig overtuigd, maar stonden wel in vervoering van het stembereik op zich.
Nina Nesbitt:
Tussen al dat post rock en dansgeweld was het vandaag ook eens de toer aan mevrouw Nesbitt. Deze jonge deerne van 19 lentes jong is singer song writer en bracht al 2 digitale EP’s uit. Voor ons een totaal onbekende dame maar daarom niet onbemind. Bij haar opkomen werd ons meteen duidelijk waar we ons mochten aan verwachten. Relaxte opzwepende muziek gebracht door een blonde godin die menig harten sneller ging laten slaan maar wij waren er voor de muziek en hoewel we op sommige momenten konden wegdromen was Nina voor ons het ideale tussendoortje. Wie fan is pop/folk muziek moet deze jongedame beslist eens gaan ontdekken, we zijn er zeker van dat ook u haar muziek top zal vinden! Pluimpje voor deze jongedame.
The Black Heart Rebellion :
De Gentse groep The Black Heart Rebellion heeft met Har Nevo een plaat uit die overal heel goed werd ontvangen en deuren opende naar een ruim publiek toe. Hen bestempelen als post-rock is hen tekort doen. Zonder probleem slagen ze er in een onheilspellend sfeertje te creëren. Dreigende bas, door merg en been snijdende gitaren en strakke drumpartijen. Meer hebben The Black Heart Rebellion niet nodig om ons verweesd achter te laten na een potje stevig headbangen. In deze snikhete Wablief?! stage zorgde dit ervoor dat je het gevoel had in en sauna te zitten. De typische opbouw naar een climax, zoals we dit in post-rock gewoon zijn, was ook aanwezig. En toch was dit geen typisch concert zoals we in het genre gewoon zijn en dat is in grote mate te danken aan de melodieuze stem van zanger Pieter Uyttenhove die zich met momenten heel kwetsbaar opstelde tegenover dat gitaar/drum geweld. Net dit combineren tussen de beide aspecten zorgt ervoor dat The Black Heart Rebellion veel meer is dan een zoveelste postrock bandje in een lange rij, een heel genietbaar concert dat sterk afstak tegen de dance acts op sommige andere podia.
Chvrches:
Het Electropop gezelschap Chvrches kon ons al op Les Nuits Botanique bekoren en dit was in grote mate te danken aan de frêle verschijning van zangeres Lauren Mayberry die als een dartelende hinde over het podium huppelde. De Marquee was redelijk goed gevuld, ze was hier heel blij om omdat ze had gevreesd dat er niet veel volk zou komen doordat ze samen optraden met Major Lazer op de Mainstage. Nu, puur muzikaal zijn er veel van dit soort bands maar je kunt niet voorbij aan de songs met hits potentieel als Lies, The Mother We Share en Recover. Hoewel Lauren dus de meeste aandacht naar zicht toetrekt is de muzikale aankleding ook heel belangrijk. Het klinkt allemaal heel simpel met momenten, maar het wordt zodanig gebracht dat het je niet onberoerd laat en ook, ondanks alles, geen dertien-in-dozijn gevoel krijgt. Integendeel. En daar ligt de grote verdienste van Chvrches, ze raken je eenvoudigweg door de manier waarop ze hun songs brengen. Met een frontvrouw/meisje dat je een innige knuffel geeft en een glimlach tovert op je gezicht. Meer hadden we echt niet nodig om ons te overtuigen.
Caliban :
Ik geef het persoonlijk toe, metalcore toestanden kunnen me niet altijd bekoren maar toen ik Caliban aan het werk zag in de Ancienne Belgique was ik heel sterk onder de indruk. Een reden genoeg om ze nu ook weer een kans te geven in The Shelter op Pukkelpop. We kregen wederom een stevige set te verwerken, met een band die zonder enig probleem zijn publiek uit hun hand doet eten. Het dak ging er geheel af dankzij heel stevige moshpits. Een tot de verbeelding sprekende Wall of death en een Circle pit die tot ver voorbij de PA ging. We hebben het recent niet veel bands zien doen, maar Caliban heeft hiermee schijnbaar geen moeite en zetten een verzengd strak concert neer. Daarbij komt dat de screams van Andy Dorner net iets melodieuzer klinken dan we in dit genre gewoon zijn. Met songs als It's our Burden to Bleed of We Are the Many kan je in onze ogen weinig verkeerd doen. Maar het hoogtepunt kwam op het einde met een metalcore versie van Sonne (Rammstein)en het meer dan schitterende Memorial. Caliban zag en overwon, door een stevig concert neer te zetten en mogen we zowaar als een van de hoogtepunten van het festival bestempelen.
Girls in Hawaii :
Toen in 2010 Drummer Denis Wielemans om het leven kwam bij een auto ongeluk leek het einde gekomen voor Girls in Hawaii. De Waalse band lijkt deze moeilijke periode nu te hebben doorspartelt en brengen in september een nieuwe plaat uit, genaamd Misses. De Marquee was heel goed vol gelopen en het werd een emotioneel weerzien. Het publiek omarmde de band door middel van een heel warm applaus. De band reageerde hierop door een typisch Girls in Hawaii concert neer te zetten alsof ze nooit waren weggeweest. Een strakke set poten ze hier neer en het leek alsof ze de last van die jaren hier van zich afgooiden. Een zwarte bladzijde in je leven omdraaien en doorgaan, het is iets waar we het allemaal moeilijk mee hebben denken we zo, met dit concert bewezen Girls in Hawaii dat klaar te zijn voor een nieuwe start. Het is hen gegund! Tot binnenkort!
Skunk Anansie:
In 2011 letterlijk van het podium geblazen en net op dat moment besefte ik dat het met mij evengoed voor altijd over en uit zou kunnen geweest zijn. In 2013 boekte de organisatie van Pukkelpop deze funky dame nogmaals in de hoop dat ze dit keer haar show wel kon afwerken. Ik moet zeggen, het kippenvel kwam naar boven toen ik haar zag opkomen net zoals de donkere wolken die dit jaar met toeval op dat moment net boven de Main Stage verschenen. Maar goed, Skunk Anansie kwam, zag en keurde goed. Zo kan ik haar show het beste beschrijven. Met haar hoge aanhalen, haar onuitputtelijke conditie en uitstekende achterban wist ze het publiek niet op 1, niet op 2 maar wel op dertig manieren in te palmen. Al liggend of staand het publiek betreden bleek ook voor haar geen probleem te zijn.
Kippenvel moment wanneer ze het publiek toespreekt en vraagt om 20 seconden loeihard kabaal te maken voor de storm die in 2011 passeerde. Rust zacht lieve Pukkelpoppers, Skunk Anansie en de Main Stage schreeuwen voor jullie.
Daughter :
Bands die een intimistische sfeer creëren, we hebben er wel een paar gezien op Pukkelpop dit jaar. Echter op een festival een publiek echt stil krijgen is zo goed als onmogelijk. Ook in de Club slaagden Daughter ondanks alles daar niet volledig in. En toch kregen ze vooral door de prachtige vocalen het publiek iets meer mee dan sommige andere bands die we al zagen in het genre. Om het optreden alsnog plaats te laten vinden zagen de drie Britten zich genoodzaakt instrumenten te lenen want de vliegtuigmaatschappij had hun materiaal naar een verkeerde plek verscheept. Ondanks deze tegenslag zetten ze hier een concert neer dat de gevoelige snaar in je ziel raakt. Daar waar andere bands hadden af te rekenen met geroezemoes slaagde Daughter er iets meer in de aanwezige aan hun lippen te laten hangen. Een dikke pluim daarvoor want de omstandigheden waren zeker niet ideaal daarvoor.
Gruppo di Pawlowski :
Er zijn zo van die artiesten die weinig verkeerd kunnen doen in onze ogen of ons telkens opnieuw aangenaam verrassen. Mauro Pawlowski is zo eentje. Met zijn concept Gruppo di Pawlowski bevestigde hij deze stelling nog maar eens. Dit project wordt in sommige media omschreven als een noiserock project. We geven toe er heerste een chaotische sfeer op het podium waarbij je even op adem moest komen om je af te vragen wat gebeurt er hier?. Storend was dit allerminst, eerder grappig. Wie de humor van deze show inziet zal allicht genoten hebben, wij deden dit zeker en vast. Geen technische hoogstaande uithalen, ondanks de top artiesten die hier toch speelden. Maar gewoon een dolgedraaide set vol eigenaardige geluiden en een heel bewegelijke Mauro zoals we dat van hem gewoon zijn. We bleven niet verweesd achter, maar bij het verlaten van de tent wisten we niet goed wat we nu hadden meegemaakt, maar genietbaar was het zeker. Kunst met een grote 'K' bracht Mauro ons hier weer. Voor de liefhebbers!
Poliça :
Wie het album Give you the ghost van Poliça kent had zich wellicht verwacht aan een fragiele en intieme set op Pukkelpop. De opbouw was iets meer dansbaar door het gebruik van meer instrumenten. Toch was het de inbreng van de engelenstem van zangeres Channy Leaneagh die ons nog het meest kon bekoren en in vervoering brengen. Niet alleen haar stem, ook de manier waarop ze bewoog op het podium en de aandacht trok van het publiek was een streling voor het oog. In het verlengde van Daughter, die Channy bestempelde als een van haar grote idolen, was ook Poliça een aangename verademing tegenover al dat dance/gitaar geweld. Hoewel het optreden na een tijdje beetje naar de eentonige kant opging, waren we danig onder de indruk van zoveel schoonheid instrumentaal en vocaal dat op ons afkwam. Topconcert? Dat net niet, maar zeker en vast een oorstrelende belevenis.
Eels :
Wij hebben nog nooit een slecht concert gezien van Eels. Vanaf de eerste noot was het voor ons al duidelijk dat ook dit een gedenkwaardig concert zou worden, al hebben we ze persoonlijk al beter gezien ook. Ondertussen hebben E en de zijnen voldoende strakke songs naast hun intieme en weemoedige om een gevarieerde set neer te zetten. Door die tempowisselingen ging je je ook geen moment vervelen. Komt daarbij de humor waarmee E met zijn banleden grapjes uithaalt en de interactie naar het publiek toe. Het 'show ' element kan sommige misschien storen, wij vonden het best OK om eerlijk te zijn. Zonder problemen zette Eels het publiek naar zijn hand, ook al waren de gebrachte covers misschien wat overbodig. Het siert hen dat ze ook dachten aan de fans van Neil Young. Die moest normaal gezien op dat uur aantreden. Als troost bracht hij eerst een cover van Rolling Stones - Beast of Burden gevolgd door een Neil Young cover Cinnamon Girl. De depressies uit het begin van E zijn carrière, die soms zorgden voor heel emotionele concerten, werden vervangen door een optreden voor ieder wat wils. Al zullen de fans van het eerste uur daar niet altijd mee eens zijn. De Eels show was eentje dat niet zal omschreven worden als gedenkwaardig, daarvoor hebben we hen al beter gezien. Maar als je zelfs fans van Prodigy rondom u ziet staan mee dansen, ja dan lijkt me de missie meer dan geslaagd.
Killswitch Engage :
De metalcore fans konden weer hun hartje ophalen in The Shelter met toch één van de grotere namen in het genre. Killswitch Engage, met Jesse Leach in de plaats van Howard Jones, hoeven we dan ook niet voor te stellen. We kregen een vrij typisch Killswitch concert te verwerken, zoals we dat van hen gewoon zijn. Ze worden soms gezien als vaandeldragers van het metalcore genre en bewezen hier waarom. Zonder daar verder veel doekjes rond te winden werd het publiek stevig bij het nekvel gegrepen. Of de stem van Jones beter was als deze van Jesse? Het zorgt voor verhitte discussies. Persoonlijk vinden we dat Jones zijn vocale inbreng niet bij alle nummers goed uit de verf komt. Maar we gaan hierover niet muggenziften, de aankleding was er, de moshpits en headbangende massa ook. We kregen een puur metalcore feestje zonder weerga en daarvoor doen we het toch dachten we zo? Ondanks alle recente problemen staat Killswitch Engage nog steeds als een huis. Een mokerslag into the face!
James Blake :
Hoe zouden we de muziekstijl van James Blake het best kunnen omschrijven? Naast invloeden van elektronische gospelfolk en r&b hoor je bij deze veelzijdige artiest ook dubstep boven komen. We geven het maar op, want het is haast onmogelijk om op deze klasse artiest echt een label te kleven. De overvolle Marquee doet het beste vermoeden, aan de ene kant zie je mensen heftig mee dansen, buiten aan het scherm zitten velen op de grond in extase mee te knikken. Van een intimistische sfeer ging je zonder problemen over naar een bijna hallucinant trip doorheen elektronische geluiden die op je afkwamen. De stem van James Blake gaat zoveel kanten uit dat je telkens opnieuw wordt meegezogen in een trip door je hart en ziel. Alle zenuwen in je lichaam worden aangesproken om enerzijds hevig te staan dansen en dan weer diepzinnig je ogen te sluiten en je hart open te zetten. Zelden meegemaakt, maar James Blake zorgde hier voor de beste remedie om tot volstrekte rust te komen op een wijze zoals weinigen dit hem voordoen. Hypnotiserende elektronische muziek? Zo zou je het kunnen omschrijven. Er zijn echter geen woorden voor om uit te leggen wat we voelden op dat moment, maar nog niet veel meegemaakt dat een overvolle Marquee tot het einde meedeed, genoot, elk op zijn eigen manier. Al was dit nu door heftig te dansen, of door de ogen te sluiten en statisch maar intens mee te luisteren. Top afsluiter van deze tweede festivaldag!
