Eindejaarslijstjes. Ieder jaar maak ik ze gedurende het jaar, in m’n hoofd. Dat je bij jezelf denkt, bij die ene goede release in februari: ‘Dit is écht hét beste album 2016!’ Dit ben je in juli echter alweer glad vergeten. Die concerten, die zijn beter bij te houden, denk je dan.. Tot je 6 concerten in een spanne van 10 dagen propt, en ook dit een uitdaging wordt om bij te houden. Maar juist dat is wat het maken van eindejaarslijstjes zo leuk maakt; je alles mooie momenten herinneren die je dacht vergeten te zijn!
Het is een top 6 albums & een top 6 live-momenten van 2015 geworden: om alvast uit te kijken naar 2016! De albums:
1. Turnover - Peripheral Vision (04-05-’15)
Na eerder één album en 2 EPs uitgebracht te hebben kwam Turnover in april met Peripheral Vision, wat mij betreft het album van het jaar. Droomachtig en doordrenkt met emotie is dit album een trip away from reality. Het zal niet voor iedereen zijn weggelegd. Menig poppunk-enthousiasteling zal de meer indie rock sound van de songs mogelijk niet waarderen, maar Peripheral Vision is een tijdloos album waar bij lange na niet genoeg aandacht aan is geschonken.
2. The Wonder Years - No Closer To Heaven (04-09-’15)
De tijd dat ook The Wonder Years gekenmerkt kon worden met het label 'pop punk' lijkt ver achter ons te liggen. No Closer To Heaven is een emotioneel geladen conceptalbum wat vertelt over verlies en groei op een unieke manier. De teksten op No Closer To Heaven zijn enorm persoonlijk en zorgen voor kippenvel bij elke zin en elk akkoord.
3. John Coffey – The Great News (30-01-’15)
Op The Great News wordt er weer flink wat afgeschreeuwd, maar na voorganger Bright Companions uit 2012 zijn er enkele aspecten flink verbeterd: de vocalen zijn sterker maar toch rauw, muzikaal gezien is het afwisselender en toch even hard, en er zijn nog meer catchy rifjes op terug te horen. De kracht van deze 12 tracks: de live uitvoering. Kunnen we hopen op een Unstached nr. 2 voor akoestische versies van deze pareltjes?
4. mewithoutYou – Pale Horses (10-06-’15)
Vol verrassingen en compleet onvoorspelbaar, dit zesde album van mewithoutYou. De individuele tracks lijken weinig op het eerdere werk van de groep, met een indringende sound die continu wisselt en ergens hangt tussen emo, indie en post-hardcore. Een album waar je de tijd voor moet nemen, maar waar je keer op keer iets nieuws uit kunt halen.
5. Sorority Noise - Joy, Departed (16-06-’15)
Sorority Noise: het beste wat de huidige emo revival te bieden heeft. Het sterkste punt? De prachtige, poëtische teksten die ieder nummer domineren. Het is echt, het is eerlijk, en het komt hard aan als je naar de teksten durf te luisteren. Mijn persoonlijke hoogtepunt op dit album: “Nolsey.”
6. Enter Shikari - The Mindsweep (19-01-'15) / The Mindsweep: Hospitalised (30-10-'15)
Enter Shikari bracht dit jaar niet één, maar wel twee noemenswaardige albums uit: The Mindsweep en The Mindsweep: Hospitalised. Deze laatste bevat remixen van de eerstgenoemde, door enkele cutting edge drum’n’bass artiesten als Metrik en London Elektricity. Dit album brengt prachtig in beeld wat Enter Shikari live met hun tracks doet; langere versies en fascinerende remixen. Met kop en schouders hier bovenuit steekt de politieke boodschap. Dit is altijd de focus geweest, en was dat The Mindsweep evengoed waar het om draait: het gaat slecht met de wereld, en er moet iets aan gebeuren. Als men toch eens allen naar Enter Shikari zou luisteren..
Live-momenten zijn zo mogelijk nog persoonlijker dan opgenomen muziek, maar een poging werd gedaan om mijn persoonlijke top 6 neer te pennen:
1. Brand New @ Melkweg, Amsterdam (NL)
De meest emotionele show die ik ooit heb meegemaakt en mogelijk ooit zal mee gaan maken. Brand New was deze avond in september in topvorm, en zo ook het publiek, wat aan frontman Jesse Lacey’s lippen hing. Deze show was perfectie in elke vorm.
2. Aaron West @ Slam Dunk Midlands (UK)
Als groot fan van de lyrics van The Wonder Years’ frontman Dan Campbell is zijn side project Aaron West een wetenswaardig fenomeen. Ook live zijn zowel lyrics als persoonlijke monologen, die komen met het alter ego dat Aaron West voorstelt, meeslepend. De zaal, bomvol met fans, zong precies op de juiste momenten mee, en zorgde hierdoor evenzeer voor kippenvel als Aaron West dat deed.
3. John Coffey @ Appelpop (NL)
Van de zes keer dat ik de Utrechtse heren van John Coffey live heb mogen aanschouwen in het afgelopen jaar was het moeilijk een favoriet te kiezen; dat ze hun plekje in deze lijst verdienen is dan ook vanzelfsprekend. Niemand geeft een energieke show weg zoals John Coffey dat doen, vol enthousiasme en overtuiging, met bandleden all over het podium en in de zaal. Dé plek waar ruige gitaarsolo’s, intieme momenten en enorme meezingers samenkomen, en dat elke show opnieuw. De meest memorabele show is toch die op Appelpop, waar het publiek ruim een uur in de stromende regen volledig opging en de muziek en de grootste wall of death inzette die Appelpop ooit gezien heeft.
4. The Hotelier @ Groezrock (BE)
The Hotelier zijn een fascinerende groep. Met hun rock/emo sound wisten zij op Groezrock, sowieso al een van mijn persoonlijke favorieten op festivalgebied, de kleinere tent volledig weg te blazen. Ik kan niet wachten op een opvolger van tweede album Home, Like Noplace Is There uit 2014.
5. Anti-Flag @ Melkweg, Amsterdam (NL)
Anti-Flag shows zijn altijd verbroederend; niemand staat alleen bij de sing-along politiek geladen songs van deze vier punkveteranen. Dit optreden was zo mogelijk het beste wat ik van ze heb gezien, vooral door de verrassingen in de setlist: naast nieuwe, te verwachten nummers van laatste album The American Spring werden publiekslievelingen “1 Trillion Dollar$” en “The Press Corpse” gespeeld, maar ook werden onverwachte pareltjes “Sodom, Gomorrah, Washington D.C.” en “Drink Drank Punk” gespeeld.
6. Basement @ Groezrock (BE)
Toen Basement in januari 2014 bekendmaakte dat ze weer bij elkaar zouden komen was ik dolgelukkig. Toen ze een show op Groezrock bekend maakten sprong ik een gat in de lucht. De bandleden zelf waren amper te zien door de horde aan crowdsurfers heen; fysiek de meest intense show waar ik mezelf doorheen heb gesleept. Live lijkt de muziek van Basement een extra dimensie te krijgen, te leven, en dit kwam in deze festivalsetting perfect tot z’n recht.
Om mee af te sluiten wil ik een welverdiende shout-out doen naar het fenomeen Record Store Day, wat jaarlijks tientallen platenzaken omtovert tot podia. In 2016 zal het evenement plaatsvinden op zaterdag 16 april. Wederom zal het zoeken worden naar de exclusieve vinylreleases, en te zoeken naar de tofste bandjes die (veelal akoestisch) de platenzaken zullen aandoen met optredens.
Aan allen de muzikaalste wensen voor 2016!
