30 000 Monkies is misschien wel het nieuwe Belgische talent. Heel erg bekend zijn ze niet, maar met invloeden als Mastodon en Sonic Youth klinken ze wel lekker strak op een chaotische manier. ‘Somewhere over the Painbow’ is hun tweede EP’tje na ‘Womb Eater, Wife Beater’.
Er is een duidelijk verschil merkbaar tussen hun eerste EP en deze. Ze zijn ondertussen al iets ouder geworden en daarbij ook iets zelfzekerder. Wanneer hun eerste album braafjes stoner blijft, durven ze nu al wat meer chaotische en expirimetele sounds te gebruiken. Op het eerste gezicht zou ik (om twee andere sterke Belgische namen te gebruiken) het eerste vergelijken met Wallace Vanborn, terwijl het tweede eerder Raketkanon is.
Het EP’tje heeft maar vier nummers dus kan ik deze elk apart wel bespreken.
De opener van de EP, Imperial Staches, begint met een vrij chaotische intro waarbij je niet goed weet wat je nu kan gaan verwachten, hij doet mij denken aan The Dillinger Escape Plan. Na ongeveer een halve minuut valt het nummer in zijn plooi en hebben ze hun stoner ritme gevonden. Lekker trage sludgy gitaren. Op het einde komt de stem erbij, wat een agressievere en zelfs afschrikwekkende sound genereert.
Na een heel korte intro wordt in Amazones verder gebouwd op die stem. Met een aantal psychedelische stukken erin staat dit lied sterker dan het vorige, maar de zekere noot aan schijnbaar geimproviseerde chaos blijft aanwezig die vooral te horen is in de drum.
Czarring is voor mij het hoogtepunt van de EP, vooral dankzij Ruben die zijn aansluiting vind met de gitaren. Een lekker experimenteel tussenstukje om dan weer de zelfde riff boven te halen om af te sluiten. Een meer dan volwaardig nummer.
Als laatste volgt nog Batterman, met een duidelijke overvloed aan inspiratie breiden ze een magistraal eindnummer aan de plaat. Maar liefst 13 minuten krijgen we van Batterman. Heel gedruft. Met een lekker episch begin zijn zij misschien wel de enige rockgroep die een synthesizer op een unieke manier weten te gebruiken en te combineren met hun sound.
Nog een extra compliment aan diegene die met het idee van de cover is gekomen. Heel leuk gevonden, grappig en vooral enorm droog.
Na deze twee bijzonder solide EP’tjes is het wel tijd voor een full album zou ik gaan denken. Ik kijk er alvast naar uit. Indien ze zo blijven verder doen, zie ik ze zeker een plaatsje bemachtigen tussen Wallace Vanborn en Steak Number Eight.
Traklist:
Imperial Staches
Amazones
Czarring
Batterman
