De Amerikaanse Death Metal band Exhumed werkt al vele jaren aan de weg naar de top, ze ontstonden al in 1990 maar gingen in 2005 uit elkaar. Gore Metal (1998), met zowel death metal als grindcore invloeden, en Slaughtercult (2000) zijn albums die door fans van beide genres enorm worden geapprecieerd. In 2010 kwam de band terug samen, maar van de originele bezetting bleef alleen nog Matt Harvey (zang, gitaar) over. Intussen kwam in 2011 All Guts, No Glory op de markt. Een zeer sterk album dat de lat voor opvolger Necrocracy vrij hoog legt. Opvallend aan deze nieuwe plaat , en meteen een dikke pluim, is de inbreng vanย drummer Michael Hamilton die een grote aanwinst blijkt te zijn voor Exhumed. Daarnaast vallen de screams van zowel Matt Harvey en Bud Burke, die er periode 1999 tot 2003 ook bij was en sinds 2012 terug bij de band is gekomen, ook enorm in de smaak. Een eerste indruk is altijd belangrijk, zeggen wij altijd, maar ook bij meerdere luisterbeurten blijven we aan die stelling vasthouden.
Toen wij op Ieper Winterfest eerder dit jaar Exhumed op het podium bezig zagen waren we vooral onder de indruk van het visuele aspect rondom de show. We schreven dan ook : Exhumed zorgt zowaar ook voor een theatrale aankleding. Een in bebloed dokterspak, dito masker, gestoken individu komt in eerste instantie met een kettingzaag vervaarlijk boven het publiek en de band heen maaien. Later in de set , gaat een van de gitaristen over tot een verpulverende lange en mooie solo, waarna hij voor dood neervalt op het podium. Daarop komt de dokter terug met soort defibrillator om met Electro schok hem terug tot leven te wekken. Dit lijkt niet te lukken, waarna hij een hoofd met slokdarm haalt en de patiรซnt een pils toedient, waarna de gitarist prompt terug gitaar begint te spelen en tot leven komt. Op het einde van de set komt datzelfde heerschap nog eens terug met een afgehakt hoofd, het 'bloed' wordt over het publiek vooraan heen gegoten. Nu om die sfeer op plaat weer te geven, moet je verdomd sterk in je schoenen staan.
En of je datzelfde dreigende, grauw gevoel krijgt bij het beluisteren van deze plaat, dan op het podium? Het antwoord krijgen we al meteen met Coins upon the Eyes, een song die ons inderdaad met een smak ven letterlijk de ogen opent. Dan zijn we vertrokken voor een heel wilde rit, die maar niet schijnt op te houden. Weinig rustpunten zijn er terug te vinden, of het moeten de vlammende gitaar riffs zijn, die soms lang maar vooral gedreven door je heen gaan. Dat het tempo heel hoog ligt wil echter niet zeggen dat alles op dezelfde lijn ligt. Er zit voldoende variatie in het album om de aandacht hoog te houden. Vooral de gitaar uithalen lijken een breekpunt binnen het geweld van drums en grunts die we op ons af voelen komen.
Zoals we al lieten uitschijnen,het sterkste punt is de samenvloeiing van gitaar en drums. Ze gaan niet alleen razendsnel over de hoofden heen, maar er zitten ook enorm veel tempowisselingen verwerkt in het totaalbeeld. Tot in de puntjes uitgedokterde solo's verpulveren elke eventuele twijfel over de kracht van Necrocary. De vele aspecten van beide instrumenten worden uitvoerig getoond op deze plaat. Je kunt er niet aan voorbij, de rode draad, de kers op de taart. Eigenlijk alles is rond die instrumentale aspecten gebouwd,zonder uiteraard de zangstem tekort te doen, hun inbreng maakt het dan ook af.
Luister maar naar Necrocary , dat begint met een heel sterke drum intro, waarna de gitaar het heft overneemt. Als een mes door alles heen snijdende. Bovendien , na de perfect daarop ingezongen grunts en screams, hoor je pas hoe technisch hoogstaand de gitaristen en drummer hun instrument beheersen.
Nog een beter voorbeeld daarvan is het prachtige Carrion Calle dat alleen verstoord wordt, bij wijze van spreken, door een overdonderend grunt of scream, voor de rest lekker loos gaande instrumentale huzarenstukjes drum/gitaar, die perfect op elkaar inspelen.
Op onze eerdere vraag: kan Exhumed diezelfde sfeer op plaat verwezenlijken als op het podium, zonder die speciale effecten? Wel, bij het sluiten van de ogen voelen we wel degelijk die kettingzaag boven ons hoofd rakelings zoeven, tot we zonder enige waarschuwing mensen naast ons bebloed zien neervallen. Bij dezen is het antwoord wel gegeven dachten we zo.
Conclusie: liefhebbers van pure, old school death metal , denk maar aan bijvoorbeeld Carcass tot de fans van Exhumed zelf zullen van deze plaat wellicht smullen. Necrocary is een lekker strakke, gevarieerde plaat geworden, met tempowisselingen zowel vocaal als instrumentaal, waardoor de aandacht hoog blijft gehouden. Voor ons een ware death metal klepper van formaat deze nieuwe van Exhumed.
Tracklist :
1. Coins Upon the Eyes
2. The Shape of Deaths To Come
3. Necrocracy
4. Dysmorphic
5. Sickened
6. (So Passes) The Glory of Death
7. Ravening
8. Carrion Call
9. The Rotting
