Though Forms uit Bristol lieten onlangs nog een heel sterke indruk na op het festival Sonic City in Kortrijk. Hun muziek zou je kunnen omschrijven als een trip doorheen verschillende stijlen. We herkennen shoegaze, postrock en drones in de sound van deze band. In 2009 brachten ze een debuut album uit. Omdat ze donderdag als voorprogramma optreden in Ancienne Belgique, net voor 65daysofstatic, vonden we het een goede gelegenheid hun nieuwe album Ghost Mountain eens onder de loep te nemen.
Het eerste was opvalt bij opener Landing is dat het experimentele domineert. Een vrij donkere, haast dreigende aankleding, zware riffs die het midden houden tussen oorverdovende drones en soundscapes, tot kronkelende echo's. Een heel zwaar op de maag liggende start, dat beloofd voor de rest van het album.
In diezelfde lijn ligt Ghost Mountain You and Me dat toch al iets warmer klinkt dan de voorganger, hier wordt de nadruk meer gelegd op typische postrock. Rustig opbouwen tot een climax. Ondanks de ook experimentele achtergrond, zou je deze song dus eerder kunnen bestempelen als, inderdaad, pure postrock.
Bij Sans Soleil wordt de vocale aankleding belangrijk, die klinkt verre van zonnige, en is eerder thuis te brengen in een haast gothic sfeertje, heel vaag doet de song me wat denken aan postpunk/new wave met een shoegaze achtergrond. Best interessant, vooral door die heel integrerende stem die op je afkomt.
Het meer dan twaalf minuten durende Burn Me Clean bundelt alle verschillende aspecten van dit album samen in een song. De stemmen lijken hier een hulpkreet, die als een verre echo roept om genade. De sfeer is niet grimmig, of zo. Maar de volledige song ademt wel een zekere droevigheid uit De soundscapes en drones zullen je zeker niet een vreugdedansje doen plaatsen. Tijdens die meer dan twaalf minuten worden we ondergedompeld in een eerder duistere sfeer, met heel rare geluiden die je moeilijk kan thuisbrengen.
Ter afwisseling is Only Hollow een haast lekker catchy, uptempo nummer. Dat je gerust kan onderbrengen in postpunk van de jaren '80. Deze song is meteen zowat de enige meer zonnige inbreng in het geheel, en zorgt als het ware voor een breekpunt. De drumpartijen klinken hier echt heel gepolijst en de zang minder mysterieus. Je zou haast zeggen, een meezinger tussen al die experimentele uitstapjes. Bovendien is dit, met iets meer dan twee minuten, de kortste song op het album.
Met Afon wordt dan weer snel teruggegrepen naar de eerder negatieve aankleding en drones , de zon is weer gaan zakken en we gaan weer over naar de nacht lijkt het wel. Song for Junko zet de drums iets meer in de kijker, we vertelden het al er zit wel degelijk genoeg variatie in deze plaat. Dit nummer is nog maar eens een bewijs hiervan. Afsluiter O klinkt als het ware als 'een cirkel van negatieve energie' om in droevige schoonheid af te sluiten.
Conclusie: De rode draad doorheen het album blijft negatieve energie in al zijn vormen, en kleuren, tot zoverre die bestaan, tot de luisteraar brengen. Echter nooit met de bedoeling mensen in een depressie te doen storten. Donkere intensiteit door gebruik te maken van griezelig aanvoelende drums en gitaar, versterkt door atonale kreunen als vocale afwerking. Maar net het feit dat elke song anders klinkt dan de vorige, dat er variaties en tempowisselingen inzitten. Dat alles zorgt ervoor dat de aandacht blijft aanhouden, echter vrezen we dat niet iedereen hiervoor te vinden zal zijn.
De minder goede kant van de zaak, is inderdaad dat al dat experimenteren niet gemakkelijk te verteren is. Het vergt van de luisteraar een zekere inspanning, om je er in te laten meedrijven. Op het podium, met de juiste verlichting, zal dat vermoedelijke zorgen voor een heel intense sfeer, maar of iedereen hiervoor te vinden is, dat is een andere vraag. De variatie ligt hem dus, zoals we aangaven, duidelijk in het gevoel dat de songs op zich weergeven, de ene keer bitter koud, soms eens dreigend, dan weer warm en teder. Net door die tempowisselingen blijft de aandacht ook aanhouden en blijf je geboeid luisteren naar dit kunstwerkje, met een grote 'K'.
Ghost Mountain is een kunstwerkje om te koesteren, als je er echt een inspanning wil voor doen. Benieuwd hoe het gaat klinken in Ancienne Belgique, donderdag 17 april, in het voorprogramma van 65daysofstatic. Het uiteindelijke verdict leest u uiteraard ook op snoozecontrol.be
Tracklist :
1 Landing 4:50
2 Ghost Mountain You And Me 4:50
3 Sans Soleil 3:17
4 Burn Me Clean 12:59
5 Only Hollow 2:43
6 Afon 4:42
7 Song For Junko 7:05
8 O 7:47
