Wacken 2014 ligt nog maar net achter de rug maar hier is alvast het verslag van onze reporter die het volledige festival aanwezig was. Ronddolende artiesten, een Belgische winnaar of geslegen gensters. Je leest het allemaal in onderstaand verslag.
Wacken Open Air in het kleine pittoreske stadje Wacken (Duitsland) was dit jaar aan zijn 25ste editie toe. Het festival was in een mum van tijd volledig uitverkocht en dit zonder dat er headliners waren bekendgemaakt. Meer nog, er was zelfs geen affiche samengesteld, op een paar namen na. We vroegen ons af, wat is er zo bijzonder aan dit festival? Waarom komen duizenden mensen elk jaar weer terug? De bands die er spelen, kan je namelijk ook zien op een evenement dicht in de buurt of bijvoorbeeld op onze eigen Graspop Metal Meeting.
Maar, en daar ligt het grote verschil vermoedelijk, in een krant las ik de volgende titel: 'the headliner of Wacken is the festival'. Het draait immers niet alleen om muziek, nee de totaalbeleving is vrij uniek te noemen. Neem nu het publiek dat als een eensgezind blok achter elke artiest staat, wat ervoor zorgt dat deze een ongezien sterke show neerzetten. Eén voor één geven ze het beste van zichzelf, door de fans tot heel ver naar achter meegetrokken in deze positieve sfeer. Ook onder de bezoekers van Wacken is er een vriendschappelijke samenhorigheid merkbaar die ik maar zelden heb meegemaakt in al die jaren. En het is toch al sinds medio 1983 dat ik concerten en festivals bezoek. Zo zijn er bovendien ook nevenactiviteiten waaronder Wrestling, je weet wel de o.a. in Amerika immens populaire sport. Daar nemen gespierde kolossen, doorgaans één op tonen van metal muziek en eentje op bijvoorbeeld disco, het tegen elkaar op. Het zorgt voor hilarische momenten waarin het publiek algemeen supportert voor de metalliefhebber annex worstelaar. Of neem nu de ronddolende artiesten zoals Blaas Of Glory die klinken als een soort big band in grappige pakjes. Ook Megabosch met verkleedpartijen en apocalyptische taferelen is de moeite om mee te maken. En zo kunnen we doorgaan, maar wij waren vooral gekomen voor de muziek. Daarom zal het in deze reviews vooral gaan over de aantredende groepen. Echter, om u een beeld te vormen wat er zo speciaal is aan Wacken, deze bovenstaande korte uitleg.
We waren er al woensdagavond en zagen toen enkel Mambo Kurt. Deze Duitse artiest, getooid in pak en stropdas, is een fenomeen in zijn thuisland. Hij werd ontdekt door Clawfinger toen zij na hun concert naar een bar in de buurt afzakten waar dit heerschap aan het optreden was. Met zijn keyboard en dergelijke lijkt hij niet echt te passen in het metal plaatje, maar de tent stond overvol en ging met volle enthousiasme mee in de muzikale uitspattingen van Mambo Kurt. Zijn coverversies van mainstream, klassieke en moderne hits gingen erin als zoete broodjes. Nog een opvallend gegeven is hoe het Wacken publiek met een heel open geest naar elk van de optredens toe gaat. Een DJ als Mambo Kurt zou vermoedelijk op bijvoorbeeld Graspop niet direct naar waarde worden geschat, maar hier lijkt dit wel te lukken. Je moet het maar doen, een volle tent metalheads laten dansen op de tonen van Depeche Mode’s Can't get enough, om maar een voorbeeld te geven.
Maar het eigenlijke festival begon pas op donderdag en wij zakten in eerste instantie af naar W.E.T stage/ Headbanger Stage om de aantredende Wacken Battle winnaars te aanschouwen. Sommigen hadden al op woensdag gespeeld maar die hebben we helaas gemist. Van al die aantredende groepen uit de verschillende landen zou later de ultieme Wacken Battle winnaar worden uitgeroepen. We geven een overzicht van de bands die we zelf aan het werk hebben gezien, met onze persoonlijke bevindingen over hun prestaties.
De uit Kaukasus afkomstige Dismorial bestaat uit leden die elk al heel wat ervaring hebben opgedaan in metalgenres zoals Progressive Death, Black metal, Thrash metal en Power metal. Dat stralen ze dan ook uit op het podium, technisch gezien. Je hoort dat deze heren al heel wat watertjes hebben doorzwommen. We zagen echter maar een heel kort stuk van deze band, te weinig om er een heel goed oordeel over te kunnen geven. Maar op zich klonk het allemaal wel redelijk overtuigend, voldoende om hen nog eens te gaan checken in de toekomst.
We keken vol verwachtingen naar onze eigen Belgische winnaar: Trouble Agency. Ook zij staan al enige jaren op de bühne. Ze ontstonden in 1993 en brengen puur old school thrash metal. Dat was ook te horen, een heel strakke set zetten ze hier neer. Puur instrumentaal werden er gensters geslagen, vooral door de schitterende gitaaruitspattingen. De vocale aankleding kon me net iets minder bekoren, het paste niet altijd in het plaatje had ik de indruk. Maar al bij al zetten Trouble Agency een gesmaakte set neer en we hopen dan ook dat hun aantreden op Wacken een springplank mag worden naar het verder opbouwen van hun carrière. Ze verdienen het gewoon!
De Zweedse band Convivum trachtten ons in te pakken door een technisch hoogstaande manier van spelen. Dat ze hun instrumenten beheersen, bewezen ze inderdaad. Echter zat er net iets te weinig bezieling achter, naar onze mening, om volledig te bekoren. Het publiek ging er gretig op in en genoot met volle teugen waardoor we kunnen stellen dat ze toch ergens goede punten hebben gescoord, wat later in de uiteindelijke uitslag ook zou blijken. Wij hadden er persoonlijk echter net iets meer van verwacht.
Agni Kai uit Macedonië klonk heel strak en ook hier was het vooral de instrumentale aankleding die het meest overtuigend overkwam. Een opvallend gegeven dat we ook zagen bij andere bands van deze Wacken Battle finale. Ook Agni Kai liet het publiek uit hun hand eten en zorgde zelfs voor links en rechts wat moshpits. Op zich kunnen we dit zien als een positief gegeven aan de doortocht van deze band op Wacken. Ook ons konden ze door deze aanpak net iets meer overtuigen dan hun voorgangers. Maar om hiermee deze battle uiteindelijk te winnen? Daarvoor waren ze dan weer net iets te zwak , naar onze mening.
Room of the Mad Robot, met zo een naam krijg ik al een dubbel gevoel eigenlijk. De band uit Hongarije verpulverde in eerste instantie met een keihard naar de strot grijpende start de enige twijfel die we op voorhand hadden. Komt daarbij dat de bebaarde heren een vrij imposante verschijning zijn op het podium. Echter bleven ze wat te veel op diezelfde lijn hangen. Daardoor kunnen we stellen dat een goede start niet altijd zorgt voor een perfect goede afloop. Helaas, uiteindelijk toch, het minst overtuigende concert van de bands die we aan het werk gezien hebben van de Wacken Battle reeks.
Plots stond de tent zo goed als vol voor de Japanners Hellhound. Getooid in typische metalkledij, met spikes en alles erop en eraan, kregen we al de indruk dat hier veel clichés gingen worden boven gehaald. Deze stelling bleek al na de eerste gitaarriff volledig te kloppen. Toen de zanger zijn schreeuwerige stem naar boven bracht, was het hek compleet van de dam. Het publiek ging er gretig op in en genoot met volle teugen. Het waarom is niet ver te zoeken. Ondanks alles werkte hun manier van spelen heel aanstekelijk. En wie zijn wij om de aanwezige fans tegen te spreken? Persoonlijk vonden we dat er wat meer originaliteit mocht inzitten, wat niet het geval was eigenlijk. Echt Hells zoals hun naam deed uitschijnen, klonken ze niet. Maar de aanwezigen in de tent hebben het laatste woord en die gaven hen een daverend applaus.
Metal / Thrash / Core, zo profileert Revolution Within uit Portugal zich. De band bestaat al sinds 2005 en straalt heel veel ervaring uit. Met een set typisch aan de voornoemde genres slaagden ze erin het publiek wild te laten worden, wat resulteerde in een paar stevige mosh- en andere uitspattingen. Het combineren van Thrash met spelervaring zorgde er dan ook voor dat de Portugezen ook ons konden bekoren.
Juodvarnis , Litouwen, bracht dan weer technische metal. Ze profileren zich als Pagan Heavy Metal, wat ook blijkt te kloppen. Ook hier kwam de eentonigheid echter wat opzetten. Niettemin zorgde hun aanpak ervoor dat je gewoon begon te headbangen, wat ons doet besluiten dat hun missie geslaagd genoemd kan worden. Zonder verpinken durven we daarom stellen dat Juodvarnis een aanrader genoemd kan worden voor de liefhebbers van het Pagan gebeuren, maar vooral dan de technisch hoogstaande kant ervan.
Wij sloten deze reeks af met de Chinezen van Evocation. Deze waren ons op voorhand al getipt als mogelijke kanshebbers voor de overwinning. Nu, alle positieve elementen die we vonden bij bovengenoemde bands werden hier naar voor gebracht. De zangpartijen klonken dreigend en gaven je koude rillingen. Bovendien snoeiden de gitaren je telkens de mond. Komt daarbij dat ook Evocation over voldoende puur technische, instrumentale bagage beschikt om ons met open mond in vervoering te brengen. Een band om in het oog te houden, lijkt het ons en die deze battle zeker mochten hebben gewonnen. Alle bewierookte woorden van de bezoekers van Wacken op voorhand bleken inderdaad te kloppen. Ook wij moesten voor de bijl!
De uiteindelijke uitslag van Wacken Metal Battle 2014:
1. [In Mute] (Spanje) , 2. Dirty Shirt (Roemenië), 3. Huldre (Denemarken), 4. Evocation (China), 5. Convivum (Zweden)
- Concerten:
Naast de Wacken Battle bands, en het worstelen, zagen we ook enkele optredens op de twee mainstages.
Hammerfall uit zweden is uitgegroeid tot een graag geziene gast in metalkringen. Ze spelen telkens heel strakke shows die een verpulverende indruk nalaten. Dit was nu ook weer het geval. Na een moeizame start kregen ze het publiek gaandeweg toch mee. Hun harde, strakke aanpak laat je nooit onberoerd. Dat was vroeger zo en dat is na 15 jaar nog altijd het geval. Een band met een ijzersterke livereputatie die nog niets van zijn pluimen heeft verloren. Dat is wat we voorgeschoteld kregen. Stoere en pure heavy Metal, zonder daar minder of meer aan toe te voegen, dat is wat Hammerfall ons in het verleden bracht. Dat was op Wacken ook het geval. Wij waren weer eens onder de indruk en overtuigd van hun kunnen.
Van pure metal naar Glam toestanden? Het lijkt een brug te ver. Maar Steel Panther weet door een vooral visueel sterke aanpak telkens fans bij te krijgen hebben we de indruk. Ook al ligt de periode van glam metal, zoals die bestond medio jaren '70, ver achter ons. De speelse aanpak zorgde voor een glimlach op je gezicht. Alle clichés werden uiteraard boven gehaald, tot de vrouwen in het publiek hun borsten laten zien. Helaas draait het hierbij niet echt om de muziek hebben we de indruk, maar om de aankleding. Het oog wil soms ook wat en voor wie houdt van een puur visueel spektakel zal dit wellicht een hoogtepunt zijn geweest. Persoonlijk kon ik me in deze aanpak iets minder vinden. Maar zoals we eerder aangaven, het publiek heeft altijd gelijk en ging gretig in op deze vaak decadente uitspattingen.
‘I walked in, I saw me’ , zei Robert Plant toen hij de Led Zeppelin cover band Letz-Zep aan het werk zag. Uiteraard is het originele benaderen zo goed als onmogelijk. Bij een coverband verwachten we dit ook niet echt, maar het moet er toch dicht tegen aanleunen. Plus enige originaliteit, om niet over te komen als een flauw afkooksel annex kopie lijkt ons ook belangrijk. Nu, aan die voorwaarden voldeed Letz-Zep zeker en vast. Hierdoor zou je kunnen stellen dat deze band zelfs een meerwaarde geeft aan de sound van hun helden en de songs klinken alsof Led Zeppelin daar zelf staat te spelen. Net de combinatie van beide aspecten, originaliteit en perfect nabootsen, zorgen ervoor dat we hen inderdaad mogen zien als één van de betere Led Zeppelin cover acts van het moment. En als Robert Plant zelf al overtuigd is, wie zijn wij om hem tegen te spreken? Maar toch moesten we eerst zelf overtuigd worden, wat ook gelukt is ondertussen.
Legendarische metalbands die hun roots steeds trouw zijn gebleven en daarnaast begane wegen zijn blijven bewandelen, ze bestaan nog. Neem nu Saxon, die al aan de weg timmert sinds 1979! Doorheen de jaren hebben ze al op menig festivalweide en in concertzalen bewezen nog steeds uit het goede hout gesneden te zijn. Wie ze ooit aan het werk zag, weet waaraan hij zich kan verwachten. Dit was nu ook het geval. De interacties, waarbij veel werd gepraat met het publiek, mochten wat minder lang duren. Het haalde de drive wat uit het optreden, maar ook dit is typisch aan Saxon toch? Op zich werden er dus weer geen verrassende wendingen genomen, nee Saxon was gewoon weer eens... Saxon op wacken. En meer hadden ze ook niet nodig om ons te overtuigen, een heel leuk concertje zonder meer. Het zoveelste in een lange rij, maar nog steeds doen ze het vuur ontbranden. Topband!
Het kon echter nog beter. Op plaat bewees Accept ons recent nog te staan als een huis, zonder hun voormalig boegbeeld UDO. Nu, dat is al enkele jaren zo. Ook live blijken ze gensters te slaan, alle recensies die ik voorhand heb gelezen waren zonder meer lovend. Uiteraard geloven we het pas als we dit zelf hebben mogen aanschouwen. Nu, vanaf de eerste noten was het al duidelijk, dit ging een snel en overdonderend feestje worden. Zonder daar veel woorden aan vuil te maken, de interactie was strikt beperkt, denderde Accept als een sneltrein over de hoofden heen. De kolkende massa ging gretig in op het aangeboden geweld. Ondertussen heeft de band trouwens geen hits meer nodig om ons, en de duizenden aanwezigen vermoedelijk ook, te overtuigen. Vanaf het begin ging het dak er geheel af, om af te sluiten met een klepper van formaat: Balls To The Wall. Jawel, Accept staat er nog steeds. Meer nog, ze klinken niet gedateerd of uitgerangeerd. Integendeel zelfs, het lijkt als een groep jonge wolven die nog alles moeten bewijzen, zulke gretigheid legden ze op Wacken aan de dag. Superafsluiter, om het zo uit te drukken, van de eersten W.O.A. dag!
