De Lokerse Feesten blazen dit jaar 40 kaarsjes uit. Gedurende deze jubileumeditie mocht een metaldag uiteraard niet ontbreken. Alweer slaagde de organisatie erin om een aantal grote namen naar de Grote Kaai te lokken. Een gevarieerde affiche bestaande uit gevestigde waarden in een resem metalen subgenres resulteerde in een massale opkomst. Ook de weergoden waren de metaldag gunstig gezind. Een aangename temperatuur, zij het afgewisseld met enkele korte buien, droeg bij aan een geslaagde festivaldag.
Channel Zero, de meest succesvolle metalgroep van eigen bodem, gaf de aftrap voor dag 3 van de Lokerse Feesten. Het was opvallend om zien dat het festivalterrein al meteen goed gevuld was. Het publiek had er duidelijk zin in, iets wat de heren van Channel Zero inspireerde tot een energiek optreden. De groep rond zanger Franky De Smet-Van Damme brachteerder dit jaar de plaat Kill All Kings uit. Van deze meest recente plaat passeerden ondermeer Duisternis en het titelnummer de revue. Klassiekers als Suck My Energy en het massaal meegebrulde Help, haalden vanzelfsprekend ook de setlist. Tijdens de obligatoire afsluiter Black Fuel begaf frontman Franky zich tussen het publiek, een prima manier om de kloof tussen artiest en toeschouwer te doorbreken. Tijdens het optreden werd overigens meegedeeld dat nu dinsdag (morgen) in Genk de opnames voor de nieuwe Channel Zero videoclip plaatsvinden. De groep is op zoek naar een honderdtal figuranten.
Kort voor zes was de tijd aangebroken voor de vreemde eend in de bijt, Devin Townsend Project. Al snel werd duidelijk dat zanger Devin niet onderdoet voor de gemiddelde ‘stand-up comedian’. De grappige intermezzo’s tussen de nummers door, stonden bol van de zelfrelativering en wisten de aanwezigen te bekoren. Ook muzikaal stelden de trotse Canadezen allesbehalve teleur. Het viel op dat de liefhebbers van Devin Townsend Project verzamelden op de eerste rijen terwijl het overige deel van het publiek bij momenten ietwat verward opkeek. Een opvallende passage zonder meer!
De Noorse Ketters van Dimmu Borgir werden door niemand minder dan Down-zanger Phil Anselmo aangekondigd. Het publiek, waarvan heel wat getooid in een T-shirt van de groep, konden hun geluk niet op. Dimmu Borgir dat dit jaar 21 jaar op de planken staat, pakte uit met een heuse pyroshow. Hoogtepunten waren onder andere Gateways, het lijflied Dimmu Borgir en het opzwepende Vredesbyrd dat een moshpit in gang wist te zetten.
Ex-Pantera boegbeeld Phil Anselmo mag je gerust een rusteloze ziel noemen. Superjoint Ritual, Southern Isolation, Christ Inversion, Down, etc. Het is slechts een greep uit de vele projecten waarmee hij zich bezighoudt/bezighield. Vele van deze groepen waren slechts een kort leven beschoren; gelukkig vormt Down een uitzondering op deze regel. Down werd in 1991 opgericht en oogstte vooral met het fenomenale album Nola (1995) veel lof. Afgelopen mei werd Down IV, Pt. II uitgebracht, de tweede telg in een serie van vier EP’s. Genoeg reden dus om met hoge verwachtingen de Lokerse passage bij te wonen. En of deze verwachtingen werden ingelost! Het charisma van Anselmo is zo groot dat je bij momenten het gevoel hebt dat hij als enige op het podium stond. De vocalen kwamen er niet steeds even goed door, maar dat kon de pret niet drukken. Klassiekers als Lifer (opgedragen aan ondermeer Dimebag Darrell) en Stone the Crow , werden afgewisseld met recentere nummers als Witchtripper en We Knew Him Well. Tijdens het laatste nummer van de set, het machtige Bury Me in Smoke, maakte ondermeer Channel Zero gitarist Mikey Doling zijn opwachting op het podium. Jammer dat nummers als On March the Saints en New Orleans is a Dying Whore op de setlist ontbraken, daarvoor was de uurregeling net iets te streng. Eén woord: genieten!
setlist Down
Eyes of the South – We Knew Him Well – Hogshead/Dogshead – Witchtripper – Lifer – Hail the Leaf – Conjure – Stone the Crow – Bury Me in Smoke
Het leeuwendeel van het publiek was voor één groep richting Lokeren afgezakt, Motörhead. Nog niet zo lang geleden laste de iconische groep, wegens gezondheidsproblemen van Lemmy Kilmister, nog twee concerten op Vlaamse bodem af. Het was het moment voor Lemmy en co. om weerwraak te nemen. Helaas lukte dit slechts in beperkte mate. De respons van het publiek was fantastisch, maar een statische Lemmy faalde erin om een onvergetelijke indruk na te laten. De goede man nadert de 70 en heeft op gezondheidsvlak een moeilijke periode achter de rug, het zijn omstandigheden waar je alleen maar begrip voor kan opbrengen. Pakweg Damage Case of Ace of Spades werden massaal meegebruld, maar kippenvel kreeg ik nooit. Vanaf Going to Brazil leek er wat meer schwung in het optreden te komen, maar dat was helaas wat aan de late kant. Tijdens het afsluitende Overkill ging het publiek voor een laatste keer uit de bol. Indrukwekkend was het lang niet, maar dat liet het publiek niet aan het hart komen.
Omstreeks middernacht sloot Within Temptation de festivaldag af. Een aanzienlijk deel van het publiek had het festivalterrein reeds verlaten waardoor er een ‘after party gevoel’ overheerste. De groep rond zangeres Sharon den Adel spaarde kosten noch moeite wat betreft podiuminrichting. Bovendien werd er net als tijdens de passage van Dimmu Borgir gezorgd voor de aanwezigheid van pyro. Mijn expertise betreffende gothische-/symfonische metal is eerder beperkt waardoor ik mij niet aan een waardeoordeel durf wagen. Desalniettemin had ik wel het gevoel dat de aanwezige Within Temptation fans waar kregen voor hun geld.
Op naar de volgende editie!
