Waarom de muziek van de Zweedse formatie Isole tot op heden nog niet in onze platenkast beland, is ook voor ons een groot raadsel. De band ontstond in 1991, onder de naam Forlorn. Dit resulteerde echter enkel in een paar demo's. Vanaf de overgang naar de naam Isole leek er wat meer vaart te komen in de carriรจre van deze groep. Ondertussen hebben ze hun zesde album uitgebracht, The Calm Hunter,ย via het label Cyclone Empire. Hoewel Isole in menig biografie worden omschreven als Epische Doom Metal, ontgaat het Doom gehalte ons een beetje. Episch klinkt het echter zeker en vast.
We moeten echter bekennen dat, puur structureel, alles wel de doom metal richting uitgaat. Pompende drums, een stem met enorme diepgang en slepende gitaar riffs. Elementen die je inderdaad in dat genre ook terug zal vinden. Bovendien zijn het ook wel lange songs, wat ook kenmerk is van de meeste doomplaten. Maar daar houdt de vergelijking dan ook op.
Het album begint met een circa acht minuten durende epos, The Calm Hunter. De opbouw is niet alleen technisch heel hoogstaand, de song sluipt bovendien als een gif doorheen je aders, en het leek zelfs dat we even tot rust zouden kunnen komen tussen al die harde thrash en metalcore, genres die we de laatste tijd vaak voorgeschoteld krijgen.
Kalm en Rustig is dan ook de rode draad doorheen het volledige album. Daarnaast zit er ook voldoende variatie in de songs, wat bij lang uitgesponnen aanpak noodzakelijk is om de aandacht van de luisteraar scherp te houden. Op zich heeft Isole daar geen enkel probleem mee op deze Calm Hunter. Deze variatie creรซren ze door te schipperen tussen hard en meedogenloos en zacht en zalvend. Dat is de tendens bij alle songs eigenlijk, zo ook bij het robuuste, Dead To Me (The Destroyer Part I ) waar de klagerige stem je enerzijds tot een rustpunt brengt, maar later even goed - gedreven door snijdende gitaren - je strot afsnijdt. Deze aanpak zorgt ervoor dat je prompt van de ene emotie naar de andere wordt gedreven.
Bovendien, en die vergelijking klopt waarschijnlijk niet volledig, menen we in het brengen van die songs een heel klein beetje Black Sabbath te herkennen. Zeker tijdens de trage en slome stukken. Maar het is eerder subtiel en op de achtergrond, waardoor het bij de luisteraar niet direct zal opvallen. Daarom ook durven we op de muziek van Isole niet direct een label kleven. Omdat ze binnen hun songs zoveel kanten uitgaan en daarvan de sterkte van hun album maken.
Into Oblivion begint weer met een trage, eerder dreigende drumsolo. Waarna de griezelige stem als een tijger naar zijn prooi sluipt. Om daarna de prooi uiteindelijk te verscheuren met zijn vlijmscherpe tanden. De song boezemt een angst in, die je ook terug kan vinden in menig spannende Thrillers, waar je de psychopaat dichter bij zijn slachtoffer ziet naderen, het angstzweet staat op je gezicht, je handen trillen en dan .. BAM! Zo voelt niet alleen deze song aan, maar het is track die duidelijk maakt hoe het gehele album in elkaar zit. Op dat vlak lijkt alles dus wat op elkaar, maar mede door die bonte variaties binnen de songs an sich, valt ook dit niet echt op. Weer een pluim op de hoed!
Zijn er dan geen minpunten te bespeuren? Wel, nu we toch bezig zijn, het is geen gemakkelijke opgave en vergt enige inspanning van de luisteraar om de aandacht te blijven aanhouden. Zeven nummers met een gemiddelde duurtijd van circa zeven minuten, dat zijn geen hapklare brokken die je voorgeschoteld krijgt. Het vergt dan ook wat tijd om alles tot je te laten doordringen, hebben we de indruk. Maar al bij al is Calm Hunter een episch huzarenstuk geworden, dat bol staat van variaties en tempowisselingen. Geen voer voor wie op zoek is naar snel en kort je tot moes laten slaan, maar voor de muziekliefhebber die houdt van een eerder langdradige aanpak, die je bijvoorbeeld terugvind bij Dream Theater. Niet dat de muziek van Isole daar schatplichtig aan is, maar je kunt het qua opbouw wel met deze laatste vergelijken.
Kortom, Isole levert met Calm Hunter een beklijvende, slome en verduiveld sterk staaltje af. Waar de zang en instrumentale aanpak dus eerder aanvoelt als een sluipend gif, dat traag een weg zal vinden doorheen je bloed en aders, tot de dood erop volgt. Voor fans van Doom metal, tot Epische - laat het ons zo maar zeggen - progressieve metal is deze plaat een echt pareltje die thuishoort in de platenkast.
Tracklist:
1. The Calm Hunter
2. Dead to Me (The Destroyer Part I)
3. Into Oblivion
4. The Eye of Light
5. Perdition
6. Alone in Silence
7. My Regret (The Destroyer Part II)
