Zweden brengt vaak heel sterke hardrock of metal fenomenen naar voor. De uit Göteborg afkomstige band Spiders brachten in 2012 hun debuut album op de markt. Flashpoint kreeg heel goede recensies. Er volgden optredens, met grote namen en een promotie door Nuclear Blast en Spinefarm. Hun catchy, groovy en typische '70s hardrock valt ook bij ons enorm in de smaak. Wij namen de in 2014 uitgekomen tweede plaat van Spiders, Shake Electric onder de loep.
Laten we deze recensie beginnen met een bekentenis, als een band teruggrijpt naar het verleden fronsen we dikwijls toch de wenkbrauwen. Helaas zijn zulke projecten helaas te vaak flauwe afkooksels van dat rijke verleden. Nu, dat is bij deze Shake Electric alvast niet het geval. Meer nog deze dame en heren laten een frisse wind waaien doorheen die wereld van typische '70 hardrock.
Uiteraard is dat in grote mate te danken aan de wel heel integrerende stem van zangeres Ann-Sofie Hoyles, die van de eerste minuut tot de laatste seconde stevig haar stempel weet te drukken op het geheel. Met het lekker uptempo, groove klinkende Mad Dog leggen ze de lat meteen heel hoog. Prompt doet de sound me denken aan de vroegere Deep Purple, meer nog Anne-Sofie haar stem doet ergens zelfs denken aan Ian Gillan, en dat is als compliment bedoeld.
Deze band is echter niet te vergelijken met de enige act uit die periode, we geven maar een voorbeeld aan wat de sound ons doet denken. Door tempowisseling en variatie gaat Shake Electric verschillende kanten uit. Echter steeds met een vette knipoog naar het verleden, dat is ook te horen bij de titelsong. De lat blijft bovendien telkens heel hoog liggen. Door een samensmelting van lekker loos gaande gitaarsolo's, snoeiende drums en die stem als kers op de taart, gaat deze plaat in een ijltempo aan ons voorbij. Zonder één minuut te vervelen, voelen we ons weer die jonge tiener van 15, die wijdbeens een potje luchtgitaar stond te spelen op bands als Deep Purple, Led Zepplin, Status Quo of andere.
Maar we gaven het al aan, het is niet zomaar het lukraak kopiëren van de sound van toen dat we hier te horen krijgen, nee het verleden wordt vooral in een jong en fleurig kleedje gestoken. Dat kunnen we zien als een extra pluspunt toch. Bleeding Heart is bijvoorbeeld zo een potje puur, onversneden rock-'n-roll, dat gewoon uit het hart lijkt te komen. De eerder genoemde variatie, is merkbaar binnen deze en ook de andere songs. Het zijn echter de eerder subtiele, meesterlijke solo's, die het verschil maken. Daardoor krijg je ook niet het gevoel dat alles op dezelfde lijn ligt, wel integendeel.
Lonely Nights bevat zo een drum en gitaarsolo, die bol staat van hemelse uitspattingen. Het doet ons prompt denken aan de meesterlijke gitaarpartijen van menig gitaargod ergens in die verre jaren. Op zich kan je dus stellen dat zowel instrumentalisten als zangeres hier hun beste beentje voorzetten. In een gemoedelijke en hartverwarmende sfeer blijft Spiders lekker door rocken, tot het bittere einde. Back On The Streets begint weer met zo een betoverend mooie solo tussen drum/ gitaar waarna de loepzuivere stem van Anne-sofie ons in opperste vervoering brengt. Met één duurtijd van circa drie tot vier minuten, per song, vervelen we ons bovendiengeen seconde. Meer nog, je krijgt prompt de neiging om die plaat keer op keer opnieuw te beluisteren.
Mooi voorbeeld van hoe gevarieerd dit album klinkt: Hard Times gaat meer de ballad weg op, zonder één te zijn echter. Het is wel een gevoelsmatige song, waar de stem van Anne-Sofie zich van haar allersterkste kant laat zien. Hemels mooie, ingetogen tot hartverscheurend. Het doet me denken aan Janis Joplin, in haar volle glorie, hoewel de stem van Anne-Sofie daar totaal niet op lijkt. Maar diezelfde manier waarop Anne-Sofie deze song brengt, vanuit het diepste van haar hart, zo kon Janis Joplin ook de luisteraar beroeren. Bovendien is dit nog maar eens het bewijs dat Spiders van alle markten thuis zijn.
Zijn er minpunten aan Shake Electric? We hebben lang moeten zoeken, maar geen gevonden. Spiders zorgen met deze plaat voor een heropleving van het groovy hardrock genre uit de wilde jaren '70. Ze stoppen het in een jong en vooral heel levendig kleedje, waardoor ze totaal niet gedateerd gaat klinken. Nee, eerder vinden ze het genre opnieuw uit en leggen er hun eigen hart en ziel in, zowel instrumentaal als vocaal is dit zo een plaat waarop je, mede dankzij de aanstekelijke en catchy aanpak, bezwaarlijk stil kan blijven zitten.
Voor de oudere fans van het hardrock genre, één aanrader, omdat ze vooral vernieuwend klinken binnen een muziekstijl uit een ver verleden. Voor de jongere generatie hardrock liefhebbers, één ontdekking die jullie niet mogen laten voorbij gaan. Wij waren overtuigd, nu jullie nog.
Tracklist:
1. Mad Dog
2. Shake Electric
3. Bleeding Heart
4. Only Your Skin
5. Lonely Nights
6. Back On The Streets
7. Control
8. Give Up The Fight
9. Hard Times
10. War of The World
