Ostrogoth even voorstellen in een paar zinnen? Dat lijkt ons een onmogelijke opgave. Iedereen die het metalgenre een warm hart toedraagt in België zal deze legendarische metalband wel kennen. Met hun pure heavy metal / hardrock vanuit het hart kon Ostrogoth vrij snel na oprichting iedere liefhebber van het genre bekoren. Medio 1983 maakte de groep werk van een eerste album: Full Moon's Eyes. Deze plaat kan tot op heden nog steeds beschouwd worden als een ware klassieker in het heavy metal gebeuren.Het tweede album Ecstasy and danger (1984) volgde vrij snel. Hierop liet de band een heel ander, meer experimenteel, geluid horen. Het resulteerde in nog meer succes en ze mochten in 1985 openingsact zijn op de allereerste editie van Pukkelpop. Feelings of Fury (1987) kwam uit na vele personeelswissels. Kort hierna hield Ostrogoth ermee op...
Om plots, 15 jaar later, als een phoenix uit de as te herrijzen. De reacties waren zonder meer overweldigend, het publiek omarmde Ostrogoth alsof ze nooit weg waren geweest. In het begin spelen ze nog in een origineel aandoende line-up, met uitzondering van een paar vaste waarden en de recent overleden Hans Vanderkerckhove. Na vele personeelswissels en intensief touren, bracht Ostrogoth op 23 januari 2015 een nieuw album op de markt: Last Tribe Standing. Dit in volgende line-up : Dario Frodo & Rudy Vercruysse (gitaar), Josey Hindrix (zang), Mario Pauwels (drums) en Stripe (bas). althans dat was de bedoeling, het recente, jammerlijke overlijden van gitarist Rudy Vercruysse zorgt ervoor dat de nieuwe plaat zal worden voorgesteld zonder de gitarist. Maar zijn gitaarpartijen zijn dus wel aanwezig. De beste ode aan hun overleden vriend is dan ook Last Tribe Standing postuum uitbrengen.
Het openingsnummer No Risk Taken geeft meteen aan waar het om draait bij Ostrogoth anno 2015. Er worden inderdaad geen risico's genomen. Op het eerste zicht niet echt iets vernieuwend dus deze Last Tribe Standing. Vooraleer fans ons bombarderen met haatmails en berichten op sociale media, met dit gebrek aan vernieuwing is echt niets mis. De ijzersterke intro van de nieuwe plaat bewijst echter wel één ding: na al die jaren staat Ostrogoth nog steeds als een huis. Personeelsproblemen, overlijdens in de groep en vriendenkring, niets krijgt de heren stuk. Het siert hen. De verduiveld sterke gitaarpartijen, die we ook in het verleden gewoon waren, snijden nog steeds even diep als voorheen. Moest Rudy van hierboven het verslag lezen: well done, old friend!
Bovendien past de stem van Josey perfect in het geheel. Zonder enige moeite gaat hij over van heel hoge noten, naar een zelfs meeslepende aanpak. Het bewijst dat Josey over een vooral heel gevarieerd stembereik beschikt en dat is een meerwaarde! Clouds gaat op diezelfde lijn door. Met een typische heavy metal aanpak, zoals we dat in de jaren '80 ook gewoon waren, knijpt deze song je nog maar eens de keel dicht. Zo hebben we het graag.
Return to the Heroes' Museum is enkel en alleen een bevestiging van bovenstaande stellingen. De band verkeerd duidelijk in bloedvorm, de jaren hebben totaal geen vat op Ostrogoth. Uiteraard zorgt het combineren van jongere hardrockers met ervaren rotten in het vak, altijd wel voor een heel intrigerende kruisverstuiving. Dat is ook hier het geval.
Afsluiter Last Tribe Standing laat zelfs een iets meer experimentele aanpak horen. Of hiermee een tipje van de sluier wordt opgelicht naar nieuwe wendingen binnen het concept Ostrogoth...dat zal de toekomst moeten uitwijzen. De afsluiter van de vier nieuwe songs is in elk geval een aangename verassing.
Het album wordt aangevuld met vier livenummers. Heroes' Museum, hakt live zo mogelijk nog dieper op je in, dan het op plaat al doet. Mede door die verduiveld sterke gitaarpartijen, die op het podium de bovenhand lijken te nemen. Lange solo's, om stevig op te headbangen, dat was in het verleden reeds het paradepaardje van Ostrogoth. Dit is blijkbaar nog steeds het geval. Klassieker Full Moon's Eyes wordt nog steeds met diezelfde vurigheid gebracht als toen. Paris by Night en Rock Fever zijn eveneens ijzersterke nummers. Live komen ze nog meer tot leven, ook anno 2015 zo blijkt. Deze vier songs bewijzen vooral nog maar eens de ijzersterke live-reputatie van Ostrogoth.
Conclusie: Ostrogoth heeft met Last Tribe Standing wellicht geen nieuwe wegen ingeslagen. Noch moet de luisteraar experimentele uitspattingen verwachten. Neen, dit is pure old school heavy metal, zoals dat in de jaren '80 ook al werd gebracht. Maar, en dat is heel belangrijk lijkt ons, met deze Last Tribe Standing bewijzen ze vooral dat de nieuwe songs niet moeten onderdoen voor de oude kleppers. Dat lijkt ons veelbelovend naar de toekomst toe. Ostrogoth is nog niet dood en begraven, wel integendeel. Dat wordt met deze nieuwe plaat nog maar eens bewezen.
Op zeven maart, op het evenement Up the Belgians pt. 1, zal Ostrogoth deze CD live aan het publiek voorstellen. Meteen stellen ze ook hun nieuwe gitarist voor: Geert Annys. De voorstelling gaat door in De Kreun te Kortrijk. Meer informatie over dit evenement vindt u hier.
Tracklist:
1. No Risk Taken
2. Clouds
3. Return to the Heroes' Museum
4. Last Tribe Standing
5. Heroes' Museum (live)
6. Full Moon's Eyes (live)
7. Paris by Night (live)
8. Rock Fever (live)
