Het uit Australië afkomstige A Breach of Silence ontstond medio 2010. Ze brengen een combinatie tussen metalcore en powermetal. Hun debuut album Dead or Alive werd in eerste instantie in eigen beheer uitgebracht. Pas in 2013 kwam de plaat opnieuw uit onder hoede van het label Eclipse Records. De band begon aan een promotie tour en zo kreeg de groep gaandeweg ook voet aan de bodem buiten hun thuisland. Deze hardwerkende jongens laten nu The Darkest Road op ons los. Wij gaven het kleinood enkele luisterbeurten, en kwamen tot de volgende conclusie.
Laat ik deze recensie echter beginnen met een persoonlijke noot. Ondanks alle pogingen, ben ik nooit echt een grote liefhebber geweest van het metalcore genre. Iets raakt je, of niet. Daar is weinig aan te doen. Doorheen de jaren kwamen we echter zoveel parels tegen, waardoor we deze stelling gaandeweg toch wat moeten bijsturen. Neem nu dit album van A Breach of Silence.
Die eerste song T.P.N.E neemt alle twijfels meteen weg. Het snelle van Metalcore wordt hier vermengd met de typische ingrediënten van powermetal. Snoeiharde gitaren verpulveren onze hersenpan, maar binnen de song krijgen we toch ook de kans even tot rust te komen. Ik 'herhaal even'. Van het ene spervuur worden we naar het andere gedreven, geen spaander zal van de luisteraar overblijven. Bovendien is er die hoge toegankelijkheid van deze eerste song, waardoor een groot publiek als een blok zou moeten vallen. En dat is nog maar het begin!
Omdat we zeker niet de rol zouden lossen, drijft The Darkest Road ons tot complete waanzin. Waarna we onszelf de vraag stellen waarom we in het verleden geen fan waren van dit genre? Uiteraard is het vooral het vermengen van verschillende muziekstromen dat deze plaat zo, laat het maar stellen, uniek maakt.
We blijven op die wilde rollercoaster zitten, nee deze band lijkt geen genade te kennen met de luisteraar. Vultures, Silhouette, Hang 'em High , allen slagan ze erin je compleet murw te slaan. Happende naar adem, hoop je toch op een rustpunt. Eentje maar? Zowaar komt dit er, in de vorm van Immortal. Deze gaat zelfs de meer intiemere sfeer op, een ware ballad die mag gezien worden als een waar kippenvelmoment. Het laat een heel ander beeld zien van waar A breach of Silence voor staat.
Maar dat duurt dus niet lang, Hannibal hakt er weer stevig in, tot afsluiter Time Still Remains je uiteindelijk de ultieme doodsteek toebrengt. Ondertussen zijn we al lekker fijn gemalen en door de mangel gedraaid. Wat op zich een geweldig gevoel is , want badende in het zweet zijn we er nu wel zeker van. Deze The Darkest Road is vanaf begin tot einde een mokerslag die we niet snel zullen vergeten.
Maar er is meer: De teksten van vele songs raken ook een gevoelige snaar. Of ze nu strak en hard worden gebracht, of intimistisch. Telkens doen ze je toch even nadenken, en stil staan bij 'het leven'. Een paar voorbeelden:
"Deceive me, this life was torn away. Retrieve all the things that make this a better day! Just once now, I'd like to say, retrieve all the things that make this a better day! My story falls on deaf ears. The glory stalled for all these years. My candle burnt, the light appears. In death we see truth, twisted tale of sweetened memories. What I'd give to have you back here standing next to me. The unknown beast of fate, the vicious one casts out one last cry. I know you're watching me, the eagle soars until the last one dies. Deceive me, this life was torn away. Retrieve all the things that make this a better day! Just once now, I'd like to say, retrieve all the things that make this a better day!"
Dit komt uit die ballad Immortal. Neem de tekst erbij en we zijn er zeker van, dat de stoerste bink een traan zal wegpinken. Nee, daar is niets mis mee. Als een song je zo diep kan raken, wat bij mij zeker het geval was, dan is de missie compleet geslaagd.
Maar ook de wat ruwere songs bevatten teksten die er niet om liegen:
"Don't let the world drag you six feet under. Reach out your hand, and take hold of mine. How can I function when nothing makes sense? Feeling so dead and destroyed. Following paths that lead us to dead ends. Feeling so dead and destroyed. How can I function when nothing makes sense? Feeling so dead and destroyed. Following paths that lead us to dead ends. Feeling so dead and destroyed. Don't listen to their lies. Don't you dare fall down. I'm here by your side this time."
Dit komt uit Dead and Destroy. De songstructuur is hard, strak en neemt je bij het nekvel. De tekst geeft eigenlijk hoop. Geef het nooit op! Schreeuwen ze uit. Dat is de uiteindelijke boodschap die A Breach of Silence aan de fans wil meegeven.
Ik stel dan ook voor, als je deze plaat beluistert neem er gerust de teksten bij om in de 'juiste' gemoedstoestand terecht te komen. Jullie kunnen de lyrics ook hier vinden : http://www.darklyrics.com/lyrics/abreachofsilence/thedarkestroad.html#9
Conclusie: A breach of silence heeft met The Darkest Road niet alleen een plaat voortgebracht die heel toegankelijk blijkt te zijn. Ook zit er een boodschap achter, die ze ons gewild of ongewild door de strot rammen. Met vaak een krachtdadige, alles om zich heen slaande, aanpak lukt dat wel. De plaat bevat heel weinig rustpunten, waardoor je op een roetsjbaan terecht komt, waar geen einde schijnt aan te komen. Daarbovenop zijn er veel tempowisselingen en variaties merkbaar, waardoor de luisteraar de aandacht blijft aanhouden.
Als klap op de vuurpijl is er die ene kippenvel bezorgende ballad. Daaruit kunnen we maar één conclusie trekken.A Breach of Silence heeft een meesterwerk voortgebracht dat de muziekstijl metalcore ver overstijgt, heel ver. We hebben de boodschap uit de teksten ondertussen ook begrepen, nu de twijfelaars onder jullie nog.
Tracklist:
1. T.P.N.E
2. The Darkest Road
3. Vultures
4. Silhouette
5. Hang 'em High
6. In Reality We Trust
7. Lost at Sea
8. This is the End
9. Immortal
10. Hannibal
11. A Place I Know
12. Dead and Destroyed
13. Krazy Bitch
14. Time Still Remains
