Deze uit Maryland afkomstige 6-koppige band , opgericht door de in 7 en 8 snarige gitaar middens welbekende Misha Mansoor , vindt zijn oorsprong in de progressive metal en worden zowat beschouwd als de grondleggers van het huidige djent genre. En dat is er ook aan te horen, niettegenstaande het grote deel van de huidige lichting djent bands over een groot technisch arsenal beschikken doet Periphery er toch een serieus schepje bovenop , met drie gitaristen is het niet alleen een showen van hun kunnen maar is men qua songwriting er ook een stuk op vooruitgaan in vergelijking met hun vorig werk.
Het eerste schijfje Alpha opent heel zacht met A Black Minute ,gevolgd door MK Ultra, een eerste hoogtepunt met de nodige gecontroleerde chaos en weird klinkende guitar riffs die verrassend genoeg tegen het einde overgaan in een leuke jazz intermezzo, dit klinkt verfrissend tegenover het extreme geweld van het eerste gedeelte van deze song. Heavy Heart is dan weer meer mainstream gericht.
Het titelnummer Alpha is trouwens een van de best klinkende en een van de weinige echte songs op dit album, als er al een puntje van kritiek mag gegeven worden dan is het dat er echt weinig echte songs opstaan, sommige klinken als een goed samenraapsel van riffjes.
Terug naar het titelnummer. Beginnend met wat een thema zou kunnen zijn voor een of ander Atari spelletje nemen de beukende gitaren dit moeiteloos over , hierbij komt men vrij dicht in de buurt van Soilwork. Het refrein daarentegen is heel toegankelijk, misschien een beetje te clean voor vele die hard fans, mede doordat de zang soms heel poppy overkomt.
Bij rainbow gravity horen we dan waar deze heren hun mosterd gehaald hebben ( Meshuggah) alhoewel Periphery er de nodige melodie aan toe voegt waardoor het niet teveel op hun inspirerende bron gaat lijken. Het overige deel van de songs springen er niet echt uit maar zijn daarom ook niet slecht.
Het tweede schijfje Omega begint met Reprise , persoonlijk voelt deze opener sterker aan dan deze op Alpha mede door de sterke vocals, zou leuker klinken als dit meer uitgewerkt zou zijn als een volwaardige song . The Bad Thing , Stanger Things, Hell Below zijn typische Periphery nummertjes. Priestess opent met een akoestisch gitaartje, en blijft gedurende het hele nummer vrij kalm. Graveless is dan het enige nummer die het gaspedaal wat dieper indrukt . Het titelnummer opent met een leuk, keyboardje waarbij ze in de rest van het nummer hun volledige kunnen op tafel gooien
Conclusie: Na het beluisteren kan men van 1 ding zeker zijn, langzaam maar zeker onstijgt Periphery de dwangbuis waarin vele djent bands zitten, chaotisch klinkende riffs, schreeuwerige zanglijnen en het dominant aanwezig zijn van de open 8 snaar. De afwisseling tussen rustige momenten met zware doorbeukende riffs zorgt voor een grote dynamiek al had ik liever gezien dat er wat meer afwisseling op stond, het ligt allemaal iets te veel in hetzelfde tempo. Evengoed kan men zeggen dat men beter wat songs had geschrapt en de beste gehouden voor een top of the art cd, ook zouden sommige stukken wat meer tot song mogen uitgewerkt zijn maar dit is louter een persoonlijke mening. Periphery blijft groeien en we gaan er nog leuke werkjes van horen. Dit is een van de betere cd's van de nieuwe lichting bands die durven vernieuwen, tegelijkertijd begeeft Periphery zich meer en meer in een grijze zone , er zullen ongetwijfeld fans afhaken, die vele stukken te zacht vinden en zullen ze nog wat te extreem klinken voor de progressive metal fans, maar niettemin zullen ze er langs beide zijden wel wat zieltjes bijwinnen. Ik ga deze heren dan binnenkort ook live aanschouwen als het voorprogramma van Devin Townsend, eens benieuwd of ze live ook zo te weten overtuigen.
