De Club in de Ancienne Belgique, Een kleine zaal waar je nog tot het podium geraakt. Ik ben er vroeg en sta helemaal van voor. Tiny Legs Tim zal straks zijn nieuwe plaat 'Stepping Up' voorstellen en ik weet niet wat ik er juist van moet verwachten. Het is er alleszins al gezellig en het publiek aangenaam. Ik ben benieuwd.
De avond werd eerst op gang getrokken door Don Croissant, de Gentse blues legende, vroeger bekend als Little Jimmy. Een guitige oude man die de blues nooit verleerd heeft. Alleen met zijn gitaar en een houten blok heeft hij de mogelijk om u en alle omstaanders gemakkelijk een uur te vermaken! Hij begon wat aarzelend en met enkele kleine foutjes, maar naar na nog geen twee minuten voelde hij zich reeds een als een vis in het water in deze cultuur dohm. Vol energie en met wat grappen en grollen over een diepvries onderhield hij het contact met het publiek. De blues die hij speelt is zo puur als de Mississippi was en laat het duidelijk zijn dat dit niet zo maar Delta blues is, maar Hill blues. Het verschil? Hill blues is meer van in de bergen en niet van de vlaktes, verder is het meer verwant aan Afrika. Zo leer je ook nog eens iets bij. Waarop hij verder ging en volledig opging zijn muziek. Enige negatieve punt is voor mij wel dat er soms wat te weinig variatie in zat. Dat is nu eenmaal de andere kant van de medaille als je terugkeert naar – of nooit vertrekt uit - de pure roots van blues. Bij zijn afsluitend lied haalde hij zijn slider boven en dat mocht hij van mij al wat eerder gedaan hebben. Het bracht meer boogie in het spel en niemands voet kon blijven stilstaan.
Hierna kondigde Don Croissant, na ons te bedanken voor onze gezellige aandacht, zelf Tiny Legs Tim aan en gaf hij zo de vaandel door aan hedendaagsere blues, de jonge garde. Hij begon zijn set met The Happiest Man On Earth na de introductie van zijn band met drums, mondharmonica en contrabas. De avond leek goed ingezet en het publiek was enthousiast. Hij was er natuurlijk om zijn nieuwe plaat voor te stellen en de meeste nummers kwamen dan ook van zijn nieuwe album. Een album dat verfrissend klinkt, maar geen afstand neemt van de oude blues. Hij begon echter vrij rustig met Bet It Back en Heart of the City, wat op zich een kleine teleurstelling was voor mij. Alles kwam eigenlijk pas los wanneer hij het titelnummer 'Stepping Up' aankondigde en inzette. Maar het beste had hij tot het einde gehouden met enkele geweldige nieuwe nummers als Big City Blues en Keep Me Satisfied, de afsluiter van de eerste set. Ik bleef met een dubbel gevoel achter, maar vooral het einde had me toch geïmponeerd.
Hierna was het pauze om daarna het podium terug te geven aan Don Croissant. Een aangenaam en creatief concept dat de kwaliteiten van Don Croissant in de verf zette. Zijn terugkomst was energieker, boogier en gewoon nog beter. Met Secret Porto bracht hij eer aan wijlen Chris Whitley, vader van Trixie. Afsluiten deed hij met Jungle King, waar hij het volledige publiek bij meekreeg met 'He's a jungle king, king of the jungle, first time!'. Ik waande mij terug in een kleine bluesclub, zijn dankbaarheid was groot. We hebben een legende aan het werk gezien!
Net zoals in het eerste deel was het hierna terug aan Tiny Legs Tim. Hij begon opnieuw nogal traag met enkele singer-songwriterliedjes, namelijk het laatste nummer van de plaat, 'If and Why' en eentje dat de plaat niet haalde. Nummers die nogal country en folkachtig klonken. Langzaamaan door de tweede set heen werd alles bluesier en het echte werk had hij tot het laatste gehouden met Walk With the Devil. Voor mij het beste nummer van de nieuwe plaat en ook van de avond. Het dansbare nummer zorgde er eindelijk voor dat Tiny Legs Tim voor het eerst van stoel kwam, dat had wel wat meer mogen gebeuren. Een glansrol was weggelegd hier vooral weggelegd voor Mister Harmonica. De communicatie en speelsheid op het podium warmde de sfeer op in de zaal!
Het bisnummer werd gespeeld onder leiding van Don Croissant en Tiny Legs Tim volgde. Hoe blues hoort te zijn, volledig op elkaar afgestemd zonder een echt draaiboek van wat er gaat komen. Zo eindigde een avond op zijn hoogtepunt. In zijn geheel was het een afwisselende avond van gezelligheid en het dansbaardere werk. Na de pauze was alles wel beter dan ervoor, het begin was eerder een opwarmer. Voor mij had het alleen nog wat losser gemogen en met wat meer groove. Alleszins slaat Tiny Legs Tim de bal helemaal niet mis met zijn nieuwe plaat, waar enkele fantastische nummers opstaan. Hij zet zijn werk in dezelfde lijn verder en nu met band klinkt het nog steeds als Tiny Legs Tim, maar dan anders. Vernieuwing is soms goed en de blues is nog dood!
