De epic extreme metalband Ancient Rites is zonder enige discussie een begrip in België, en daar ver buiten. Sinds 1988 timmeren deze heren al aan de weg, ondertussen brachten ze niet bitter veel albums op de markt, maar bouwden toch een heel sterke reputatie uit. Het zorgde ervoor dat Ancient Rites op veel sympathie kon rekenen, en nog steeds na al die jaren, in het 'metal wereldje'. Maar ook ver daarbuiten. Voor het laatste album van Ancient Rites moeten we al circa negen jaar terugkeren in de tijd. Rubicon (2006) is, zoals alle platen eigenlijk van deze band, uitgegroeid tot een ware klassieker. Laguz kwam via het label Massacre Records op de markt. We gaven het kleinood enkele luisterbeurten, wat nodig bleek te zijn.
Want eerlijk is eerlijk, het is geen hapklare brok vlees geworden. Een gegeven dat we na al die jaren ondertussen al gewoon zijn van Ancient Rites. Deze muziek vertelt ook een boodschap, en daarvoor moet je als luisteraar ook even nadenken, bij wijze van spreken. Bovendien is de structuur, waarrond de plaat is opgebouwd, ook wat ingewikkeld. Enig opzoekwerk i.v.m. Laguz Brengt ons trouwens bij de oude Germaanse Alfabet.
Het album ademt dus alvast iets uit dat teruggrijpt naar dat rijke, tot de verbeelding sprekende verleden. Als luisteraar voel je al bij Golden Path to Samarkand aan welke kant het zal uitgaan. De donkere en duistere tijden, die de periode waarrond Laguz draait toch waren, geven je koude rillingen. Niet alleen door de verschroeiende instrumentale omlijsting. De haast gesproken stem van Gunther, versterkt dat ijskoude gevoel nog wat meer. Het extra leuke is dat hij niet enkel in Engels, maar ook Duits en Nederlands zingt.
Garthago Delenda Est begint met en dreigende synthesizer, drums die klinken als galoperende paarden in de ijskoude nacht. En dan weer die fluisterende, ijzingwekkende, donkere stem die je de strot dichtknijpt. We krijgen er koude rillingen van. Badende in het zweet hopen we dat deze nachtmerrie nooit zal overgaan. Nog nooit hebben we ons zo veilig gevoeld in de donkere nacht, omgeven door wezens die eigenlijk niet het beste met ons voor hebben.
Niet dat dit een album is over vampiers en weerwolven. Maar hetzelfde gevoel als het kijken naar een film over deze integrerende wezens, krijgen we ook bij het beluisteren van Laguz. Kruipend door de nacht, aanhoren we het verhaal over Laguz , met een zekere angst in de ogen. Zo hoort het naar onze mening gewoon. Onderweg, op deze overweldigende trip, komen we in elk geval geen weidse landschappen, en fleurige heuveltjes tegen. Nee, eerder de donkere krochten van de hel worden ons deel.
We hadden het er al over, dat hier niet alleen in het Engels wordt gezongen. Dat zorgt er vaak voor dat het aangrijpende, angstaanjagende gevoel, nog meer de hoogte wordt ingestuurd. Luister maar naar Van Gott Entfernt (Bij Nacht en Ontij) waar de inbreng van andere talen net de intensiteit nog verhoogd. Apostata (Imperator Fidelis) blijft op deze weg verder gaan. Zoals we het eerder aangaven is Angst duidelijk de rode draad doorheen dit nummer, en eigenlijk de gehele plaat.
We zullen er wellicht niet goed van slapen, maar als Ancient Rites ons door deze geschiedenisles, de duistere tijden van toen wilde doen herleven? Dan zijn ze daar zeker in geslaagd. Prompt krijg je als luisteraar echt zin om je hierin te gaan verdiepen, wat we dan ook zijn gaan doen. Zijn er dan geen minpunten aan deze plaat? Wellicht zullen sommige luisteraars na één of twee luisterbeurten afhaken, maar nee.
De instrumentale, donkere aanpak, past perfect bij de vocalen die ons nog wat dieper in een donkere hoek doen kruipen. Dat was vroeger zo, dat is nog steeds zo bij Ancient Rites. Zoals dat bij deze soort muziek vaak gebruikelijk is, heeft ook Laguz enkele luisterbeurten nodig om echt tot ons door te dringen. In dit geval dus meer dan twee, laat ons maar zeggen een vijftal? Maar als je het kleinood de nodige kansen geeft, loont het zeker de moeite.
Het belangrijkste, Ancient Rites bewijst dat ze na al deze jaren nog steeds ons heel diep kunnen raken. Zoals dat al het geval was met die klassieker Fatherland (1998), mijn eerste kennismaking met Ancient Rites. Als prille dertiger was ik zodanig onder de indruk, dat ik prompt deze soort muziek meer ben beginnen waarderen. Anno 2015 is dat nog steeds het geval. Ook al zijn er meerder evoluties waarneembaar ondertussen op Laguz. Het overweldigende gevoel van toen, is nog steeds aanwezig. Dat is de ultieme reden waarom ik deze plaat kan aanprijzen. Alleen, en ik kan het niet genoeg herhalen, geef de plaat de tijd om echt tot je donkere hart en ziel te laten doordringen. Slaap lekker!
Tracklist:
01. Golden Path to Samarkand
02. Carthago Delenda Est
03. Under the Sign of Lagoz
04. Von Gott Entfernt (Bij Nacht en Ontij)
05. Apostata (Imperator Fidelis)
06. Legio V Alaudae (Fifth Larks Legion)
07. Mind Unconquered
08. Umbra Sumus (We Are Shadows)
09. Frankenland
10. Fatum (Il Fate/Noodlot)
