Hoe moeilijk het voor beginnende groepen is, om echt voet aan de bodem te krijgen in Vlaanderen, werd op donderdagavond, 16 april andermaal pijnlijk duidelijk. Het gezellige TRIX-café, waar elke derde donderdag van de maand TrixTrax doorgaat, is nochtans een heel uitnodigende omgeving om te vertoeven. Ook nu weer kregen Belgische talentvolle bands/artiesten de kans zich te tonen aan het publiek. Hoewel de opkomst mager was, lieten zowel The Scrap Dealers als Cecillia::Eyes dit niet aan hun hart komen. Ze speelden beiden een snoeiharde set die de trommelvliezen niet spaarden.
De Luikse garagerock band The Scrap Dealers bracht een loeiharde set, waarbij gensters werden geslagen van begin tot einde. Als een straaljager vlogen ze over de hoofden heen. Geregeld keken we even opzij naar de geluidsmeter, en zagen die meermaals in het rood staan. Eigenlijk zijn op zo momenten oordopjes geen overbodige luxe. Alsof ze voor een zaal van duizend man stonden te spelen, sneden The Scrap Dealers op een ijzingwekkend snel tempo ons gewoon de strot door. Nergens kregen we enig rustpunt te verwerken, al zorgde de vocale inbreng wel voor een zalvende indruk. "Deze vijfkoppige band van Luikse bodem belooft ons onder te dompelen in een maalstroom van psychedelica en loudness". Dit viel er op de Facebook-pagina van het evenement te lezen. Deze stelling blijkt naderhand ook te kloppen. De oorverdovende set die ze brachten, liet ons als aanhoorder zeker niet onberoerd achter. Bovendien prezen deze heren hun plaat aan, die je ook kan beluisteren - en aankopen - via bandcamp. En ook dat is een stevige aanrader. Eén advies toch nog, wil je The Scrap Dealers eens live aan het werk zien, vergeet zeker de oordopjes niet. Meer informatie over de groep vindt u hier.
Bij Cecillia::Eyes stond er toch iets meer volk voor het podium. Deze heren timmeren al sinds 2004 aan de weg, en zagen we al enkele keren live aan het werk. Zij spelen Postrock in de meest pure zin van het woord. Bezwaarlijk zou je kunnen stellen, het is niet uniek meer wat ze doen. Maar daar waar bij Postrockbands over het algemeen de gitaren de rest overstemmen, viel hier toch de percussie op. Het drumstel alleen al zag er vrij imposant uit, maar ook de manier waarop de drummer dit instrument bespeelde was zonder meer een meerwaarde aan het geheel. Hoewel het er iets minder luidruchtig aan toe ging dan bij hun voorgangers, werden ook hier toch wel geluidsmuren afgebroken. De typische aanpak van, opbouwen naar een climax, was overvloedig aanwezig. Uiteraard speelt de gitaar daarin een hoofdrol, zoals dat vaak gaat in het genre werden we ook weer eens meegesleurd in een stroom van opperste intensiteit. Toch, zoals we aangaven, kwam de ultieme climax om ons geheel over de streep te trekken dit keer dus door die verduiveld strakke drumpartijen. De snelle, snoeiharde manier waarop de drum werd bespeeld deed ons telkens naar adem snakken. Cecillia::Eyes mogen dan een zoveelste Postrock band zijn in een lange rij, ze doen dit genre meer dan eer aan. De set duurde amper één uur, maar dit was ruim voldoende om ons en alle aanwezigen te overtuigen van hun kunnen. Wederom kunnen we stellen dat schitteren in eenvoud, vaak kan leiden tot magische en redelijk onvergetelijke momenten.
Kortom: Cecillia::Eyes profileerde zich op TrixTrax als Postrockband in de meest pure zin van het woord, met echter ook een vette knipoog naar het Shoegaze-genre. Hierbij sprong vooral de verduiveld strakke drumlijnen en het heel imposant uitziende drumstel, het meest in het oog. Zonder meer wordt het hoog tijd dat Cecillia::Eyes eindelijk wat mee feedback in Vlaanderen krijgen, net omdat ze totaal niet moeten onderdoen voor enige andere postrock band in binnen- en buitenland. Op 14 mei treden deze heren ook aan op het Dunk!festival.
Mogen we tenslotte nog verwijzen naar de volgende editie van TrixTrax? Deze gaat door op donderdag 21 mei. Op die avond treden Yuko Yuko, Wooly Mammoths en Ballet Dancer aan. Meer informatie vinden jullie op de Facebook-pagina van het evenement.
