Les Nuits Botanique legt al vele jaren de vinger op de pols, wat betreft opkomende talenten. Hoeveel bands en artiesten er ondertussen via Les Nuits uiteindelijk de sprong hebben kunnen doen naar zogenaamde eeuwige roem? Ze zijn niet meer te tellen. Vaak bleken ze naderhand menig festivalweide in vuur en vlam te zetten, de daarop volgende zomer. Maar ook werden verdere carrières gelanceerd dankzij o.a. Les Nuits Botanique. Met deze denkpiste in het achterhoofd, maakten we ons op voor een nieuwe dag vertoeven in de oorspronkelijke Brusselse Kruidentuin. Les Nuits Botanique, dag 3 - voor ons dag 2- het verslag:
Briqueville (Orangerie):
Er hangt iets mysterieus rondom het fenomeen Briqueville." Een vijfkoppig broederschap dat ontstaan is uit het Verbond der Vrije Steenbakkers", dat is zowat het enige dat we te weten komen over deze Belgische band. Ook hun debuutplaat Briqueville (2014) ademt diezelfde bevreemdende sfeer uit, waarbij we nog steeds geen vragen beantwoord krijgen. In de nog niet zo goed volgelopen Orangerie gingen we een glimp kunnen opvangen van wie er achter deze Belgen schuilt? Nee dus. Met een masker op en lange zwarte pij betraden Briqueville het podium. Omgeven door een fel rood licht, was het alsof we een uitstapje gingen doen naar de diepste krochten van de hel. Gelukkig bleef de buitendeur open zodat we op tijd konden vluchten. Maar dat laatste was niet nodig, want je werd gewoon meegezogen in deze draaikolk van intensieve duisternis.
Alles kwam nochtans wat traag op gang, zo leek het toch. Maar gaandeweg dreven Briqueville de aanhoorders uiteindelijk tot de ultieme waanzin. Donkere gedachten vloeiden door ons hersenpan wanneer de zwoele gitaren als vuurspuwende draken je hart fijn sneden. De snoeiharde drumpartijen verpulverden elk beetje hoop dat we nog hadden om deze trip naar de hel te overleven. De vocalen uiteindelijk gaven ons de ultieme doodsteek. Zijn dit overdreven bewoordingen voor wat we meemaakten? Vermoedelijk wel een beetje, maar de rillingen die door ons gingen, vooral naar het midden en einde van de set toe, bevestigen deze stelling alleen maar. Bijster uniek is het uiteraard niet meer, met deze aanpak liggen ze in verlengde van wat bijvoorbeeld AmenRa ook doet. Alleen ligt de vocale aankleding bij Briqueville iets meer op de achtergrond, of klinkt meer subtieler. Daarom is de stem binnen het geheel niet minder dreigend, wel integendeel. Meer nog de haast klagende, onverstaanbare, stem jaag je de touwen in van pure angst. Zonder er veel woorden aan vuil te maken, en ondanks een wat trage start, slaagde Briqueville er uiteindelijk in ons tot een diepe en vooral donkere, vervoering te brengen.
Wat maakt een concert van Briqueville uiteindelijk zo uniek, en de moeite waard uit te checken vroegen we ons af? Net die hypnotiserende, duistere invloed die ze op de luisteraar hebben. Samen met de zweem van mysterie die boven hen hangt, is deze trip doorheen de diepste en meest donkere gedachten van ons hart, ons heel goed bevallen. Het zonlicht, bij het buiten gaan, deed zowaar pijn aan de ogen. De debuutplaat, die we ook kunnen aanraden, daar zullen we in een ander artikel binnenkort meer aandacht aan schenken.
Marina and the Diamonds (Chapiteau):
En prompt vertoeven we tussen de fonkelende sterretjes aan de hemel, het contrast met de vorige trip kon niet groter zijn. Marina and the Diamonds brengt ons vrolijke popdeuntjes, met altijd een happy end. Nu, vergis je niet, de songs die ze brengt raken de luisteraar tot diep in zijn of haar hart. Het is dus niet zo dat alles die wat kitscherige aanpak, zoals dat helaas bij veel pop fenomenen het geval is. Integendeel zelfs.
Hoewel Marina haar uiterste best doet om ook haar begeleidingsband in beeld te brengen, de meeste aandacht gaat naar haar en alleen haar toe. Dat blijkt al vanaf dat deze dame het podium betreedt. Het publiek reageert uitzinnig, vol enthousiasme. Met een oorverdovend geschreeuw heten de fans Marina and the Diamonds welkom, alsof de Godin van de liefde , bij wijze van spreken, met haar gevolg op aarde zijn neder gedaald. Dat geschreeuw zou bovendien de gehele avond aanhouden, behalve bij de kalme nummers. Het getuigt van een ware adoratie naar deze dame toe. Maar Marina and the Diamonds ontpoppen zich dus niet tot een zoveelste pop fenomeen in een lange rij. Daarvoor klinken haar songs vaak te subtiel, doordacht en raken je diep in het hart. Vooral dan als Marina plaats neemt achter haar piano, en intimistisch songs brengt die je hart beroeren zie je een heel andere artieste tevoorschijn komen. Het is op die momenten dat we een heel breekbare vrouw te zien en horen krijgen, die je in een tranendal doet belanden. De haast snikkende stem raakt ons tot het diepste van onze genen.
Telkens volgen op zo'n momenten heel dansbare, feestelijk aanvoelende songs, om ervoor te zorgen dat de aandacht scherp wordt gehouden. Marina and the Diamonds mag dan het grootste deel van het concert vooral willen aanzetten tot feesten, door het schipperen tussen gevoeligheid en lekker loos gaan echter, laat ze vooral zien en horen een begenadigde artieste te zijn. Zo eentje dat een ruim publiek kan aanspreken.
In Botanique zette ze alvast de gehele tent aan het dansen, of zorgde voor een waar kippenvelmoment. Van helemaal vooraan tot ver naar achter stond iedereen heftig mee te springen en te luidkeels de songs één voor één mee te zingen. Bovendien bleek ze een klasse entertainer te zijn, die menig kwinkslag boven haalde om haar publiek trouw uit haar hand te laten eten. Ze nam ook al de naar haar gegooide cadeaus met veel liefde aan. Kortom Marina and the Diamonds lijkt ons een naam om te onthouden binnen het pop en rock gebeuren de volgende jaren. We zijn er zeker van dat menig festivalweide deze zomer ook in vuur en vlam zal worden gezet. Van deze dame zullen we in de toekomst zeker en vast nog meer horen en zien, dat is alvast zeker.
STUFF. (Rotonde):
De bedoeling was om twee fenomenen te gaan zien die ons werden aangeraden. Vuurwerk en STUFF. In eerste instantie bleken die ook op elk een ander uur te spelen, wat op zich dus perfect leek te passen binnen ons schema. Helaas bleek bij het betreden van Botanique dat beide bands op dezelfde moment zouden aantreden. Vuurwerk als afsluiter in het gezellige Grand Salon De Concert! STUFF. in Rotonde. Wij verkozen de tweede. Er stond nog bitter weinig publiek in deze zaal, wat ons wel wat verwonderde. Het is een wellicht een cliché maar de afwezigen hadden ongelijk. Deze heren blijken niet alleen top muzikanten te zijn, ze vermengen allerlei uiteenlopende muziekstijlen tot een brij. Zonder echter chaotisch te klinken, of er een soepje van te maken. We horen een streepje funk, tot jazz, en explosieve elektronische muziek. Gewoonweg een mengelmoes aanbieden van verschillende genres, zonder te door de mand te vallen? Dan moet je wel heel sterk in je schoenen staan. De knappe drumpartijen klinken heel uiteenlopend, van subtiel tot hard uithalen. Knappe gitaarpartijen snoeien je eerst de keel, om daarna kippenvel te bezorgen. Om nog niet te spreken van de blaasinstrumenten die ons Jazz hart sneller doen slaan. Er is geen muziekstijl te kleven op STUFF.hoorden we op voorhand iemand ons zeggen, dat blijkt naderhand te kloppen. We wisten niet of we hier stevig moesten op dansen, of gewoon in trance staan genieten. Is het muziek die je hart raakt, of gewoon stevige dansmuziek? Deze vraag blijft ook na vanavond in Botanique onbeantwoord. Wat wel het geval is, elk beetje emotie binnen je lichaam en ziel worden aangesproken. Vaak klonk het zelfs de dreigende kant op, maar ook de zalvende tot feestelijk, wat STUFF. hier op het podium bracht.
Als er een hel of hemel bestaan, moet er ook een vagevuur zijn. Niet? Net dat schipperen tussen vele uiteenlopende emoties, maakt een optreden van STUFF. een vrij unieke belevenis die je niet aan jou zou mogen laten voorbij gaan. Maar vooral blijken in deze band dus één voor één klasse artiesten te zitten die verdomd goed weten hoe hun respectievelijke instrumenten te bespelen. Dat ondanks die chaos, alles op wieltjes verloopt en alles klinkt als een perfect geoliede machine. Het lijkt ons een extra pluim op de hoed van deze heren.
De slagzin bij STUFF. is vooral ruimte laten voor improvisatie. Niet voor niets worden ze vergeleken met bijvoorbeeld BADBADNOTGOOD, die als jazzmuzikanten iets nieuw doen met hun invloeden. En daar ligt ook de grote sterkte van een band als STUFF. Door hun experimentele aanpak, en vooral als muzikanten zondermeer technisch perfect hun instrumenten kunnen bespelen, tot perfect op elkaar afgestemd te zijn. Kunnen ze uitgroeien tot heel groot binnen de muziekwereld, vooral dan de alternatieve. Die open staat voor nieuwe invloeden, en experimentele uitspatting. Wij waren alvast onder de indruk.
Wie STUFF. nog aan het werk wil zien, ze spelen deze avond in het voorprogramma van het al even geweldige Aka Moon in Koninklijk Circus te Brussel ter gelegenheid van Nuits Botanique: http://botanique.be/nl/activiteit/aka-moon-balkalefba-creation-stuff-120515
