Les Nuits Botanique betekent ook vaak verscheurende keuzes maken. In elk van de zalen is wel iets te beleven. Ook zijn er helaas soms overlappingen waardoor je ofwel een bepaalde band moet laten vallen, of desnoods de tijd tussen twee acts verdelen. Dat laatste was vandaag het geval. We wilden vooral het opkomende fenomeen Tobias Jesso Jr. aanschouwen. Maar die speelde samen met de al even geweldige multi-instrumentalist Jessica 93, in een andere zaal. We gingen dan maar over tot het vellen van een salomonsoordeel. Uiteraard was er naast deze artiesten nog wel wat te beleven. Al vertoeven we op deze avond vooral in de gezellige Rotonde. Bovendien was het deze avond in die betreffende zaal niet alleen een organisatie van Botanique zelf maar ook van Subbacultcha! Belgium, een organisatie die zich enorm inzetten om de Alternatieve muziek in ons land te promoten. Ons verslag:
Twerps (Rotonde):
In 2008 werden ze omschreven als: "the best new band in Australia". In de loop der jaren brachten ze enkele beklijvende platen uit, in hun thuisland Australië zijn ze ondertussen geen onbekende meer. Met een nieuw album onder de arm Range Anxiety proberen ze nu ook de rest van de wereld te veroveren. Het meest opvallende aan Twerps is het 'spelende' gevecht tussen de vrouwelijke en mannelijke vocalen. Het zorgt voor een soort kruisverstuiving die we terugzien bij artiesten als John Lennon en Paul McCartney , om maar een voorbeeld te geven. De muziek van Twerps is wel heel anders dan wat voornoemde artiesten in het verleden ons brachten, uiteraard. Twerps worden in sommige media omschreven als lo-fi pop . Door de experimentele aanpak grijpen deze Australische band echter ook wel een beetje terug naar het verleden. Heel vaak herkennen we zelfs wat postpunk invloeden. In elk geval kregen we een tijdreis naar onze jeugdjaren te verwerken, echter zonder gedateerd over te komen. Bovenop de prachtige, door merg en been gaande vocalen, kunnen die jongens en meisje ook een potje gitaar spelen. Twerps balanceert bovendien fijn tussen zalven en slaan, je de strot dicht knijpen en zachtjes strelen. Dit kan gezien worden als een extra verdienste. We kregen dan ook een heel gevarieerde set te verwerken, waar alle experimentele aspecten voldoende bloot werden gelegd. In het wereldje van lo-fi, postpunk en experimentele gitaar muziek kunnen deze jonge band zeker potten breken. Hoog tijd dat ook de wereld aan de andere kant van de aardbol deze begenadigde, jonge groep, leert kennen. In botanique hebben ze ons alvast kunnen overtuigen van hun kunnen.
Tobias Jesso Jr. (Grand Salon de Concert):
Hypes komen en gaan, vaak worden bands of artiesten helaas teveel dood gepromoot, als het ware. Ze krijgen dankzij het uitbrengen van een album heel veel feedback op radio. Krijgen een platencontract onder de neus, en worden prompt gelanceerd als de nieuwe Dylan of zo. Helaas hoor je van die artiesten het jaar nadat ze menig festival hebben plat gespeeld, haast niets meer. Het is bang afwachten, maar ook Tobias Jesso Jr. lijkt op het eerste zicht zo een artiest die door de mangel wordt gedraaid door slimme marketing managers. Wij waren benieuwd of hij echt zo goed is als omschreven in menig pers. De zaal Grand Salon de Concert was voor de gelegenheid alvast totaal uitverkocht. Het dient gezegd, Tobias blijkt een heel begenadigde en talentvolle pianist te zijn. Ook beschikt hij over een stem die harten kan doen smelten. De zwevende, zeemzoetige aanpak waarmee hij ons probeert te beroeren, zorgt voor het ene kippenvel moment na het andere. De beklijvende songs raken de aanhoorder tot het diepste van zijn of haar hart. We zagen mensen een traantje wegpinken, of koppels zacht in elkaar omhelzen. Zonder meer is Tobias Jesso Jr. daardoor gebombardeerd tot een nieuwe hartenbreker. Maar deze jongen is dus ook een entertainer. Meermaals praat hij tegen zijn publiek, vertelt gezapige verhalen van hoe sommige songs zijn ontstaan. Of beantwoordt vragen uit het publiek met een kwinkslag. Naast een begenadigde pianist blijkt deze jongeman ook een potje gitaar te kunnen spelen.
Het extra mooie aan dit concert is dat, ondanks de heel intieme sfeer rond zijn muziek, je op geen enkel moment een geeuw moet onderdrukken. Het komt totaal niet saai over, integendeel. Deze intimistische trip doorheen onze hart liet een deugddoende gemoedsrust over ons neerdalen. Tussen al het straatgeweld rondom ons heen, kan het deugd doen je neer te vleien in het zand en te genieten van het geruis van de zee. Tobias Jesso Jr. weet perfect hoe zijn publiek te bespelen, niet enkel door de beklijvende mooie muziek, maar vooral door je haast persoonlijk aan te spreken met zijn zachte, zalvende stem. Bovendien blijkt hij dus een volksmenner te zijn, die zijn volk aanspreekt en de aandacht daardoor hoog houdt. Nee, dit is wat ons betreft niet een zoveelste hype in een lange rij. Meer nog, Tobias lijkt ons slim genoeg om de marketing trucs te ontwijken, en zijn eigen weg te gaan. Van deze jongen gaan we in de loop van de volgende jaren nog veel moois horen en zien, schrijf het maar alvast op.
Jessica 93 (Rotonde):
Het contrast tussen de hemelsmooie klanken van Tobias en vuurspuwende uithalen die Jessica 93 ons bracht kon niet groter zijn. Deze jongeman staat ook helemaal alleen op het podium, en beschikt eveneens over een heel krachtige stem. Ook ontpopt hij zich als een gitaarvirtuoos. Maar daarmee houdt de vergelijking met Tobias Jesso Jr. wel op. Konden we ons bij voornoemde zachtjes neervlijen in het gras, dan sneden snoeiharde gitaren en een dreigende stem ons gewoon de keel over. Jessica 93, ofwel Geoffroy Laporte, groeide op in Parijs. Zijn pseudoniem verwijst, volgens de biografie, naar het feit dat zijn moeder had verteld dat hij , als hij een meisjes moest zijn geweest, Jessica zou hebben geheten. Geheel op zijn eentje brengt deze jongeman ons terug naar de donkere tijden van postpunk, maar in een heel modern en experimenteel kleedje gestoken. Door loeiende harde gitaren, een dreigende donkere vocale aankleding, weet Jessica 93 ons in een soort trance te brengen. Zo eentje dat de meest duistere kant van ons hart laat zien. Door gebruik te maken van loops wisselt hij bovendien geregeld van gitaar, terwijl de andere nog op het podium ligt. Het zorgt voor een georganiseerde chaos, tot zelfs noiserock effecten. De aankleding is donker, snoeihard en drijft ons tot complete waanzin. Prompt voel je rillingen doorheen je lichaam gaan, te vergelijken met een ultieme adrenaline stoot. Als een vuurspuwende draak vlammen de gitaar riffs over de hoofden van de aanhoorders heen. Prompt worden we meegezogen tot de donkerste gedachten van onze ziel. Een koppel staat te dansen alsof ze helemaal alleen voor het podium staan, alsof de duivels in hen ontsponnen worden. Binnen deze diepe trance voelen ook wij het beetje leven uit ons wegglijden. Om als de lichten weer aan gaan, naar adem te snakken, terug grijpende naar de realiteit.
Bovendien kunnen we de laatste plaat, en heel zijn oeuvre, van Jessica 93 zeker aanraden. Rise is een album dat ons rillingen bezorgt, tot waanzin drijft, net zoals deze artiest dit ook op het podium kon doen. Deze trip naar de diepste bodem van de hel is ons echter heel goed bevallen. Of hoe vertoeven in een wereld vol contrasten, een mens kan helpen de zorgen van het dagelijks bestaan even te vergeten.
Wand (Rotonde):
Na deze twee uiteenlopende, maar minstens even intensieve en kippenvel bezorgende concerten, zou het voor Wand uiterst moeilijk worden beter te doen. In elk geval waren we nog steeds onder de indruk van wat we net daarvoor hadden meegemaakt. Een trip van ultieme hemel tot de krochten van de hel, in amper twee uur, maak je nu eenmaal niet elke dag mee.
Dit terzijde bracht Wand ons enige gemoedsrust. Instrumentaal en vocaal schipperen ook zij tussen beide aspecten, zalven en slaan, in. De dreigende ondertoon van sommige songs werd mooi gecombineerd met zwevende uithalen. Ook profileren elk van de artiesten zich tot meer dan uitmuntende instrumentalisten, maar zijn het vooral de zangtalenten die hier het meest komen bovendrijven. Wand worden vaak vergeleken met Ty Segall. Een vergelijking die zeker blijkt te kloppen. Deze band bracht recent een nieuw album op de markt Golem, een plaat die bol staat van psychedelische soundscapes. Ook live blijken ze die weg op te gaan. De muziek van Wand brengt veel emoties bij ons boven. Meermaals snoeien de gitaren je de keel, om daarna weer ons onder te dompelen in een psychedelisch bad van waar genot. Een bonte variatie van verschillende muziekstijlen, heel experimenteel naar voor gebracht, maar vooral met de bedoeling het publiek in opperste vervoering te brengen.
Zondermeer leek Wand dan ook de ultieme kers op de taart, op deze avond. Zo eentje dat schippert tussen het door merg en been gaan van zijn voorganger, en het zacht strelen van voornoemde Tobias. Deze band uit Los Angeles weten trouwens perfect je gemoed aan te spreken, en met je hart en ziel een spelletje te spelen. Kortom kregen we een buitengewoon magisch einde, van een avond die bol stond van hoogtepunten om hart en ziel te verwarmen.
