We moeten er geen blaadjes omwinden. Ruby The Hatchet is een doomrock band en kan gekwalificeerd worden onder één van de zovele actieve doomrock bands. De band is ondertussen toe aan hun tweede album en draagt de naam ‘Valley of the Snake’. Met onze openingen willen we in allerminst de negatieve richting op gaan want wie verder leest zal het positieve ontdekken maar voor nieuwigheden hoef je hier niet te zijn … alhoewel?
Het album opent met een up-tempo nummertje dat versterkt wordt door de orgelgeluiden van Sean Hur. Als ze ons zeggen dat dit een seventies doomrock band moet zijn mis ik helaas wat vocale ondersteuning. Ze is er wel, maar ze komt er niet uit. Net alsof de keelpastille nog moet beginnen met werken. Op de één of andere manier wel positief want zo krijgt het muzikale voorrang op alles en dat kan voor de niet-vocale liefhebbers een extra pluspunt zijn uiteraard;
Tomorrow Never Comes staat op plaats nummer 3 en klinkt heel wat duisterder dan de voorgaande 2. De doom komt echt naar boven en het tempo ligt stukken lager. Voor ons een culminatiepunt tot nu toe. Het vocale komt geweldig tot zijn recht en daar zijn we echt heel blij om. Met de daaropvolgende twee tracks gaat de band richting het Blue Öyster Cult genre. Popachtige doomrock. Ik heb het persoonlijk altijd al een vreemde combinatie gevonden maar live is de ervaring hiervan geweldig.
Het album eindigt met het titelnummer en is semi-akoestisch folk-genre getint opgebouwd. Geen climax, geen hoogtepunt. Wel enkele heerlijke gitaarpartijtjes erin verwerkt maar ik mis toch nog steeds de kracht van het geheel. Kortom, de band wist met niet te verassen met dit album. Aan de opbouw en het muzikale is niets mis. Echter mis ik de vocale ondersteuning wat en blijf ik naarmate het einde van dit album vordert wat op mijn honger zitten.
Tracklisting:
