Al sinds hun ontstaan is Deez Nuts, met hun mix tussen hardcore en rap, een apart geval binnen de hardcorescene. JJ Peters, ook wel bekend van I Killed The Promqueen, en de zijnen hebben nu na acht jaar en heel wat faam hun vierde album uit.
Sinds bassist John Green in 2014 besliste om er mee op te houden, keert op deze plaat Sean Kennedy, terug van weggeweest. Zijn basslines blijken nog altijd in het verlengde te liggen van Deez Nuts en sleuren dan ook alles onderuit. De stevige breakdowns en tussentijdse bassolo’s heeft hij nog niet verleerd. Ondanks het iets commercielere begin van het album, is Deez Nuts zijn roots nog niet vergeten. Een zware bas, trage riffs, JJ’s herkenbare stem en af en toe een breakdown doen je boxen exploderen. Geduld wordt beloond bij dit album, want de echte pareltjes staan in het midden. Met nummers als ‘Behind Bars’ en ‘What I Gotta Do’ blijkt dat ze hun inspiratie nog lang niet kwijt zijn. Velen zullen vinden dat het weer allemaal hetzelfde klinkt, maar dat is net het recept van Deez Nuts. Net zoals de lyrics die, nogmaals, over drinken, weed smoren en vriendschap gaan. Veel inspiratie hadden ze blijkbaar niet. Ook instrumentaal zijn ze niet superieur, maar dat maken ze goed door hun enthousiasme en het plezier waarmee ze hun muziek maken. Het album raast dan ook voorbij met korte songs, maar laat geen blijvende indruk achter.
Deez Nuts heeft een album gemaakt dat heel typerend is voor hen. Contrast, feesten en nonchalance dat hun afgaat. Een mooi album om in het rijtje te zeggen, maar opvallen zal het niet doen.
