Er hangt iets mysterieus boven de band Briqueville. Op het podium zijn ze steevast getooid in zwarte gewaden en met een gouden masker. We zagen deze heren - zijn we wel zeker dat het allemaal heren zijn eigenlijk - aan het werk op Les Nuits Botanique en schreven het volgende: 'Wat maakt een concert van Briqueville uiteindelijk zo uniek, en de moeite waard uit te checken vroegen we ons af? Net die hypnotiserende, duistere invloed die ze op de luisteraar hebben. Samen met de zweem van mysterie die boven hen hangt, is deze trip doorheen de diepste en meest donkere gedachten van ons hart, ons heel goed bevallen. Het zonlicht, bij het buiten gaan, deed zowaar pijn aan de ogen.' Het titelloze debuut Briqueville kwam eind vorig jaar al op de markt. Naar aanleiding van hun concert in Botanique, vonden we het echter een unieke gelegenheid deze plaat eens onder de loep te nemen.
Het begint al met de titels, die zijn heel kort: Akte 1, Akte 2, Akte 3 en Akte 4. Daar moeten we het dan ook mee doen. Akte 1 begint met een dreigende ondertoon, die in opgaande lijn naar een climax lijkt toe te gaan. Net zoals bij postrock en postmetal dus. Allemaal binnen een heel duistere, bevreemdende sfeer. Het is voorgedaan, maar kunnen er ons toch blijven in vinden. Ook Briqueville verstaat de kunst de meest donkere kant van onze ziel aan te spreken. Deze circa tien minuten durende song zet de toon van de gehele plaat. We blijven lekker wandelen doorheen de donkerste bossen, waar griezelige geluiden en krakende voetstappen ons angst inboezemen. De subtiele vocalen overstemmen bovendien de instrumenten niet, maar geven wel een meerwaarde aan het geheel.
Bij Akte 2 worden we meegesleurd naar de diepste kelders. De song heeft iets kil en koud, en doet de rillingen over onze rug lopen. Badende in het zweet van angst proberen we te vluchten. Maar er is geen ontsnapping mogelijk, de sound van Briqueville houdt je in een ijzeren greep, en weigert los te laten. Wat nog het meest opvalt trouwens, is dat geen enkel instrument boven het ander uitsteekt. Elk hebben ze hun eigen unieke inbreng binnen het donkere geheel. Het mysterie rondom deze band, wie ze zijn en wat ze doen, hoor je bovendien ook terug in hun songs.
De sound van Briqueville doet ons wat denken aan AmenRa, we schreven het eerder. Bij Akte 3, en eigenlijk de volledige plaat, is dat duidelijk hoorbaar. Ook bij deze derde track blijft de manier van werken hetzelfde als bij de vorige songs. En dan zijn we bij het minpunt gekomen van deze plaat. Alles lijkt diezelfde lijn op te gaan. Maar toch haken we niet af, dankzij de ijskoude greep waarmee de songs ons de keel dichtknijpen. Zonder meer stellen we echter wel vast dat Briqueville een band is die je vooral live moet hebben gezien. Deze songs klinken live, net door de mysterieuze aanpak, net dat ietsje meer intensief.
Dit terzijde, krijgen we met Akte 4 plots dan toch een andere wending. Kwam bij de vorige tracks alles heel traag en dreigend op gang, om in een climax je hersens in te slaan, dan wordt bij deze vierde song direct alles uit de kast gehaald. De snoeiharde gitaren en bonkende drums verpulveren daarmee elk klein beetje twijfel dat we zouden kunnen hebben. Deze vierde track laat dus eigenlijk een iets andere kant van deze band zien. Deze aanpak stemt ons dan ook heel hoopvol.
Kortom: We kunnen stellen dat Briqueville met dit duister album ons donker hart zeker kan beroeren. Ook blijken ze begenadigde instrumentalisten te zijn. Want laat ons eerlijk zijn, ook de vocalen worden voor een stuk als instrument gebruikt bij deze band en op deze plaat. Er zit bovendien voldoende potentieel, en doorgroeimogelijkheden binnen de sound van Briqueville, dat bewijzen ze hier uitvoerig. Als een startplaat kunnen we stellen dat hier een degelijk album wordt afgeleverd. Briqueville deed ons donker hart weer bloeden, missie geslaagd lijkt het me?
Tracklist:
Akte 1
Akte 2
Akte 3
Akte 4
