Het is vrijdag 3 juli 2015. Het Noord-Franse idyllische plaatsje Arras maakt zich op voor de elfde editie van Main Square festival terwijl de zon in al haar warme glorie schijnt. Diegenen die zich al op de festivalcamping hebben gevestigd worden door de hitte gedwongen zich te beroepen op bikini’s, zwembadjes en liters zonnebrand. Als tegen vieren de hekken van het terrein dan eindelijk de eerste gasten toelaten, wordt duidelijk wat de komende dagen zal gaan tekenen: goede muziek, een ontspannen sfeer en met een koel drankje genieten van het warme weer.
Het jonge Franse viertal van The Arrogants opent het Main Square-spektakel zonder introductie of overbodig gepraat, maar met stevige ’60s rock ’n roll met blues- en garage-rock invloeden. Het orgel geeft een opvallende twist aan de tunes die de weide over rollen en de eerste groep mensen bij het Greenroom podium goed weten te vermaken. Over het weekend genomen lijkt geen groep zich zo op hun gemak te voelen bij de zomerse temperaturen als het uit Australië afkomstige Sheppard. Refrein na refrein wordt enthousiast meegeklapt onder aansporing van de charismatische frontman George en -vrouw Amy Sheppard. Het optreden wordt sterker naarmate de set vordert en de groep waagt zich zelfs aan een cover van Wheatus’ "Teenage Dirtbag", welke voller klinkt in deze uitvoering dan het origineel doet. Zonder al te veel verrassingen wordt de set uiteindelijk feestelijk afgesloten met "Say Geronimo", wat een feel good gevoel teweeg brengt wat zelfs de grootste scepticus overtuigd moet hebben.
Wat direct duidelijk wordt is dat Hozier een echte publiekstrekker is op dit festival, wanneer het gehele veld na Sheppard leegstroomt richting de Main Stage. Het is zware kost die Andrew Hozier-Byrne met zijn band hier ten gehore brengt, zowel thematisch als muzikaal. Hoewel de muziek van de Ierse zanger beter zou passen in een intieme zaal gaat er niets aan kwaliteit verloren in deze buitensetting, en geëindigd wordt, naar ieders tevredenheid, met beladen hit "Take Me to Church". Op de Greenroom stage zet performance artist Lindsey Stirling kunst neer in de meest brede vorm. Met haar instrumentale nummers, die als hoofdingrediënt de viool hebben , maakt zij een muzikale mix die hangt tussen rock, klassiek, metal en dubstep. Alsof dit gegeven nog niet imposant genoeg zou zijn danst zij tegelijkertijd een wervelende show samen met nog vier getalenteerde dames. Stirling, die bekend werd van Youtube en later meedeed aan America’s Got Talent, weet goed op de wensen van haar publiek in te spelen en duidelijk favoriet bij dit publiek is haar video game medley.
Zoals we van ze gewend zijn levert The Script een kwaliteitsshow met een greatest hits setlist. Zowel tracks van laatste album ‘No Sound Without Silence’ alsmede publiekslievelingen "Breakeven" en natuurlijk "The Man Who Can’t Be Moved" komen voorbij. Naast de muziek wordt er ook aan publieksinteractie genoeg aandacht geschonken; echter, wie vaker een show van The Script heeft aanschouwd zal de ‘spontane’ grapjes van zanger Danny O’Donoghue & co gaan herkennen en zal opvallen dat telkens opnieuw een identiek kunstje opgevoerd wordt. Menigeen komt voor een verrassing te staan wanneer op de Greenroom niet George Ezra, zoals gepland, maar de Franse Isaac Delusion het podium betreedt. Ezra moest op doktersadvies last minute zijn optreden afzeggen, maar in Isaac Delusion werd een niets minder dan waardige vervanging gevonden. De meeslepende live uitgevoerde electronische muziek komt live pas echt tot leven, wanneer deze zich vermengt met unieke, dromerige vocalen.
Ondertussen speelt en zingt Lenny Kravitz er flink op los op de Main Stage, waarvan ook de classy zwart-wit beelden op de zijschermen prachtig getuigen. Met zijn veeltalige band, blazersectie en achtergrondzangeressen speelt hij zowel oud als nieuw werk, wat er allen even gewillig in gaat bij het publiek. Kravitz verliest zich regelmatig in lange solo’s, maar vergeet daarbij geen moment het muzikale geheel uit het oog. Zijn menselijke kant toont hij wanneer "I Belong To You" opgedragen wordt aan een jarige fan. Op de Greenroom Stage speelt Kodaline intussen betoverende deuntjes weg voor een langzaam moe wordend publiek , wat al zittend in het gras de Ierse rockband aanschouwt. Aangrijpend is de afsluiter "All I Want", welke vanuit alle uithoeken zachtjes mee wordt gezongen en waarbij vele lichtjes de donkere nacht sieren.
Voor een totaal ander soort vermaak kan men op de Main Stage kijken naar Shaka Ponk. Het is moeilijk deze band in woorden te beschrijven. Om maar in clichés te vervallen: werkelijk niets is te gek tijdens deze show. Want show, dat is het zeker. Met tracks die qua absurdheid Die Antwoord evenaren en bijgestaan door futuristische visuals achter de band, is het middelpunt van dit optreden de wisselwerking tussen vocalisten Frah, Samaha Sam, en het uitgelaten publiek. Een indrukwekkende, energieke afsluiter van een relaxte dag op dit Franse zomerfestival.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
