Voor ons de tweede dag, voor het publiek de derde dag van Ieperfest. Dat was ook te merken. Het publiek was moe, en velen wilden nog wel een feestje bouwen maar iets rustiger dan de vorige dagen. Toch zat de sfeer er bij veel optredens nog steeds in, vaak tot verwondering van de aantredende bands. Die allemaal vol begrip waren dat de fans hier al drie dagen aanwezig waren , en nog steeds zo fris stonden te dansen en springen. Een sterke prestatie. Op de affiche van deze zondag stonden ware kleppers zoals No Turning Back, Slapshot, Stick to your Guns, Satanic Surfers, Less Than Jake en Sick Off It All geprogrammeerd. Het verslag en de foto's, vinden jullie hieronder:
We hebben het nog niet gehad over het weer. Vorig jaar had het festival af te rekenen met barslecht weer, ze moesten er zelfs de mainstage voor afsluiten en het schema veranderen om de bands in de tenten te doen optreden. Dit jaar had de organisatie meer geluk, ook al zag het er vrijdag niet zo goed uit. Zaterdag bleef het vooral droog. Bewolkt, maar droog. Zondag kregen we dan een heel zonnige tot zelfs vrij warme dag, maar ook niet te heet. Kortom, het perfecte festivalweer. Tot daar het weerbericht:
Er hangt iets mysterieus rondom het fenomeen Briqueville." Een vijfkoppig broederschap dat ontstaan is uit het Verbond der Vrije Steenbakkers", veel meer informatie vinden we niet direct over hen. Met een masker op en lange zwarte pij betraden Briqueville het podium. Wat volgde was met geen woorden te omschrijven, je werd gewoon meegezogen in een draaikolk van intensieve duisternis.. Donkere gedachten vloeiden door ons hersenpan wanneer de zwoele gitaren als vuurspuwende draken door je hart fijn sneden. De harde drumpartijen verpulverden elk beetje hoop dat we nog hadden om deze trip naar de hel te overleven. De vocalen uiteindelijk gaven ons de ultieme doodsteek. Zijn dit overdreven bewoordingen voor wat we meemaakten? Vermoedelijk wel een beetje, maar de rillingen die door ons gingen bevestigen deze stelling alleen maar. Bijster uniek is het uiteraard niet meer, met deze aanpak liggen ze in verlengde van wat bijvoorbeeld AmenRa ook doet. Alleen ligt de vocale aankleding bij Briqueville iets meer op de achtergrond, of klinkt meer subtieler. Daarom is de stem binnen het geheel niet minder dreigend, wel integendeel. Meer nog de haast klagende, onverstaanbare, stem jaag je de touwen in van pure angst. Zonder er veel woorden aan vuil te maken, en ondanks een wat trage start, slaagde Briqueville er uiteindelijk in ons tot een diepe en vooral donkere, vervoering te brengen. Kortom een wel heel vreemde start van Ieper Hardcore Fest voor ons, en dat vlak na een deugddoend ontbijt.
Bij de omschrijving van Steel Nation lezen we het volgende op de website van Ieperfest: musical mixture of Cleveland and New York hardcore. Dat maakt ons alvast heel benieuwd. De band brengt een eenvoudige vorm van Hardcore, zonder daar meer of minder aan toe te voegen. Steel Nation klinken hierdoor niet origineel, of vernieuwend. Het is wel al voorgedaan door zoveel anderen. Maar we voegen daar onmiddellijk de vraag aan toe. Hoeft dat? Vaak is 'schitteren in eenvoud' voldoende om het publiek te bekoren. Nu , dat laatste lukte vooral vooraan het podium waar de fans weer eens over gingen tot een potje moshen. Steel Nation brengen een soort hardcore dat we op elke hoek van de straat wel ergens tegen komen, maar met liefde voor de muziek op zich. En dat alleen al verdiend respect, om de meest kritische aanhoorder uiteindelijk ook over de streep te trekken.
Het schipperen tussen twee podia kon van toen af weer beginnen. 50 Caliber in de marquee brengen een brutale vorm van hardcore, waarop stil staan onmogelijk is. Dat daardoor alles die zelfde harde, strakke lijn opgaat, stoort allerminst. 50 Caliber vliegt als wilde wolven op het publiek af, de fans reageren met een portie violet dance en moshen, maar dan wel één zoals de omschrijving op de website het zegt: Turning any moshpit into an orgy of brutal and uncontrolled violence is one of their trademarks. Good friendly violent fun that is!
Van 'Violence' naar intieme sfeermuziek? Het contrast kon niet groter zijn toen we de Trench stage binnen gingen. Treha Sektori is het soloproject van Dehn Sora. Deze artiest is afkomstig uit de lichting van Church of Ra waar we ook AmenRa en Oathbreaker tegen komen. We zagen deze artiest vorig jaar al aan het werk in Vooruit te Gent, en waren verwonderd dat hij hier zou aantreden op Ieperfest. Op zijn eentje, met enkel ambient klanken en bijhorende beelden om te bekoren, dompelde hij een zittend publiek onder in een soort trance. De bevreemdende, tot verstillende klanken, gaven iedere aanwezige een soort gemoedsrust die ze konden gebruiken na al dat gitaar en drumgeweld. Treha Sektori zorgde met deze aanpak voor wellicht de meest experimentele, en vreemde belevenis van het festival. Door middel van subtiel gitaar, ambient klanken en een heel zwaarmoedige vocale aankleding, wist hij de aanwezigen geheel te hypnotiseren. Je kon een speld horen vallen in de tent. Naar het einde van de set begon de band op het hoofdpodium helaas reeds aan zijn act, waardoor die sfeer plots een beetje werd teniet gedaan. Maar Treha , en het nog altijd zittende publiek, stoorden zich daar niet aan en lieten zich verder meevaren tot de ultieme , rustgevende climax. Magische, verstillende schoonheid, ook op een hardcore festival moet dat kunnen.
No Turning Back brengen Hardcore met een boodschap. Dat hadden we al een paar keer mogen ondervinden. Deze Nederlandse band beschikken niet alleen over klasse muzikanten, maar vooral de imposante verschijning van zanger en frontman Martijn springt in het oog. No Turning Back houden de aanwezigen een spiegel voor, of je dat nu wil of niet, het is vrij confronterend. Maar de aanwezigen blijken dat wel te lusten, en gaan gretig op de uitnodiging in om de maatschappij ook diezelfde spiegel voor te houden. Naast het brengen van een boodschap, is een optreden van No Turning Back vooral zo een hardcore punk gebeuren, vanuit het hart. Dat kan alleen maar resulteren in wederom een zoveelste wilde moshpit. Martijn en de zijnen hebben niet de minste moeite om het publiek in te pakken, en ook ons weer versteld te laten staan. Voor de zoveelste keer. We hadden de boodschap ondertussen al begrepen, maar hebben graag dat No Turning Back die telkens opnieuw door onze strot ramt. Ook nu weer op Ieperfest.
De twee volgende bands brengen vooral keiharde beats, en delen mokerslagen uit. Whatever it Takes zien er niet alleen imposante beren uit. Ze blijken ook op het podium als wilden tekeer gaan, en het publiek aanmanen hierin mee te gaan. Wat uiteraard geen probleem blijkt te zijn voor de aanwezigen, die op deze uitnodiging gretig ingaan. De marquee staat weer eens in vuur en vlam. Ook aan de andere kant, de Trench stage, gaat het er vrij agressief aan toe. Hierophant brengen een soort Deathpunk, met een vrij donkere achtergrond. Alsof dreigende donderwolken elk moment de tent kunnen wegspoelen, razen deze heren over de hoofden heen. Ook nu weer blijken deze heren zowel op als naast het podium heel imposante verschijningen te zijn. Kortom, op beide podia werden gensters geslagen. Gelukkig vielen er geen zwaar gewonden tijdens deze overweldigende wervelstormen die over de tenten van Ieperfest waaiden. Want het voelde wel degelijk aan als een zware zomerstorm, deze twee bulderende bands in beide tenten. Het publiek, en wij zelf uiteraard, genoten hiervan met volle teugen.
De Belgisch/Duitse band Nasty zagen we in het verleden al aan het werk. Ook bespraken we begin dit jaar hun album Shokka. We schreven over deze plaat: Maar vooral is Shokka een hoogstaande, typische Hardcore plaat geworden, die kort en bondig je tot moes slaat. Zo van die soort HC die we helaas te weinig tegenkomen, lekker old school, zo hebben we het graag. In al die jaren hebben ze nog niets van hun pluimen verloren, nee die heilige huisjes omver stampen en als een op hol geslagen stier porseleinen winkels binnen stormen. Het is nog steeds aanwezig op deze vijfde plaat van Nasty. Net om die reden kunnen we dit album zien als een mijlpaal, een middenvinger opgestoken naar zij die aan de echte boodschap waarvoor HC staat, voorbij zijn gegaan. En zich wentelen in een bad van platte commercie. Nasty bewijst met Shokka op een schokkende wijze dat het gelukkig ook anders kan. Nu, zo zouden we het aantreden van Nasty op Ieperfest ook kunnen omschrijven. Deze heren vertellen geen verhaaltjes over bloemetjes en bijtjes, maar brengen een boodschap van harde realiteit. De agressie waarop ze het brengen moet het publiek niet aanzetten tot letterlijk elkaar tot moes slaan, maar wel iets doen aan de minder goede zaken aan onze maatschappij. Door op te komen voor je rechten, op te staan tegen onrechtvaardigheid. Hardcore met een boodschap, het is wat Nasty ons weet te brengen. Het publiek reageert hierop door mee te brullen, een mosh te doen ontstaan en over te gaan tot menig potje stagediven. Wij zijn er zeker van dat velen de boodschap hebben begrepen, nu er ook iets mee doen! Nasty toonden op Ieperfest alvast hoe het moet!
Van hardcore naar pure thrash metal? Het lijkt een wat vreemde wending, maar dat is het niet. Want beide genres hebben verwante aspecten binnen hun muziekstijl. Een van onze Belgische Thrash Metal trots mochten ook aantreden op Ieperfest. Evil Invaders zagen we ondertussen evolueren van old school thrash, naar technisch thrash metal. Ondertussen heb ik ze negen keer aan het werk gezien, nog nooit hebben ze me ontgoocheld. Ook nu weer bleek de technisch hoogstaande bagage van zowel gitaristen, zang als drummer heel hoog te liggen. Evil Invaders legden de lat vrij hoog en dreven het tempo snel de hoogte in. De set was dan ook redelijk kort, bij elk van de bands die in de tenten aantraden trouwens, maar binnen die tijdspannen slaagden deze heren er weer in gensters te slaan. Al hadden we Evil Invaders echter al beter gezien in het verleden, je kunt niet voorbij aan die knappe gitaarsolo's die ons telkens opnieuw kippenvel bezorgen. Of de duivelse drumpartijen, die de haren op onze arm doen rechtkomen. Om niet te spreken van de vocalen die je als luisteraar haast angstaanvallen bezorgen. Zelfs op een ''iets mindere dag'', dat vonden we helaas toch een beetje, blijken Evil Invaders nog steeds in staat een tent in vuur en vlam te zetten. Daarvoor moet je heel sterk in je schoenen staan. Knappe prestatie, zonder meer.
Enrage, in de andere tent, halen hun inspiratie bij de New York hardcore scene. Zoals omschreven in hun biografie: Celebrating 25 Years Of Shaolin Landfill Pride. Ze brengen hardcore zonder compromissen, of daar veel woorden aan vuil te maken. Recht vooruit en niet omkijken, zoals de bonkige beren op het podium eruit zien. Zo klinken ze ook. Vooral de rauwe stem van de frontman springt het meest in het oog. Zonder afbreuk te doen aan de inbreng van de rest van de band, uiteraard. Enrage brengt een eerlijke vorm van Hardcore, die je tot de bodem van je hart weet te raken. Dat hebben we, zoals we reeds een paar keren aangaven, al een het hele weekend tegen gekomen. Maar het blijft je telkens opnieuw bekoren en voor inspireren. Knappe prestatie van deze heren.
Nog meer Hardcore met een boodschap kregen we met Slapshot. Deze band ontstond reeds in 1985, en slepen dus heel wat levenservaring met zich mee. Doorheen de jaren bleken ze een heel sterke reputatie te hebben opgebouwd binnen de hardcore scene. De band uit Boston speelde in 1999 op graspop, waar wij ze ook aan het werk zagen. Ze gaven daar een heel sterke indruk. Zoveel jaar later blijken Slapshot nog steeds te staan als een huis, en nog niets van hun oude glorie verloren te hebben. Integendeel zelfs. Wat de zogenaamde ''Boston Hardcore'' betreft stonden ze op een heel grote hoogte, vooral wat hun live reputatie betrof. Dat is anno 2015 nog steeds het geval.
Na het versterken van de inwendige mens - we genoten van een bordje vegetarische spaghetti en daarbovenop vegetarische frieten- werd het weer eens tijd voor een potige pot hardcore. Stoere bonken op het podium, we kwamen ze wel meer tegen vandaag. Brujeria , uit Mexico, brengen een potje Grindcore/ Death Metal en zijn steevast gemaskerd. De heren zorgen zelfs voor een ware volkstoeloop naar het podium van de mainstage toe. Vanaf de eerste noot blijkt de lat heel hoog te liggen. In een rotvaart razen Brujeria over de hoofden heen, met maar een bedoeling. Geen enkel van de aanwezigen één seconde rust te gunnen. Als door het dolle heen dreven ze dan ook het tempo de hoogte in, haalden met snoeiharde gitaar, drum en bulderende vocalen alles uit de kast om iedereen van vooraan tot ver naar achter tot moshen en dansen aan te zetten. Het dient gezegd, ze slaagden in hun opzet. Daar waar bij veel bands de mensen het na een kwartier wel hadden gezien, bleef iedereen toe ver achteraan met open mond staan kijken, of hevig te headbangen tot inderdaad een moshpit in te zetten. Kortom, deze bonkige Mexicanen wisten door een heel gedreven set iedereen wakker te schudden, als dat al niet gebeurd was ondertussen. Knappe prestatie van Brujeria die meteen zorgden voor één van de hoogtepunten van deze derde festivaldag. Hard en meedogenloos, zo zien we het graag!
Er stonden ook levende legendes op het podium van Ieperfest. Nick Oliveri voorstellen, hoeft dat? Het lijstje bands waarbij deze artieste heeft gespeeld is gewoonweg indrukwekkend te noemen. Op een rijtje: Raw Power, GG Allin, Moistboyz, Kyuss, Queens of the Stone Age, The Misfits, en The Dwarves. Onder de noemer Dead Acoustic bracht Nick Oliveri een soloplaat op de markt, die hij live aan het publiek komt voorstellen. Ook op Ieperfest in de Trench stage zorgt zijn akoestisch gitaar, en beklijvende stem , voor een heel bijzonder moment. Om niet te zeggen een unieke belevenis binnen het festival zelf. Niet iedereen zal wellicht voor te vinden zijn geweest, ons kon deze performance zeker en vast bekoren. Het moet niet altijd snoeihard en strak zijn. Hoewel rustig gaat het er met Nick ook niet aan toe uiteraard. De songs van voornoemde bands werden dan ook gebracht met het nodige vuur, en vaak een dosis humor erbovenop. Meer hadden we niet nodig om ons over de streep te laten trekken.
Het contrast in de andere tent was wederom heel groot. Anaal Nathrakh is een in 1999 opgerichte Britse metalband. De band mixed black metal, grindcore, death metal en industrial music. Anaal Nathrakh dompelden de marquee dan ook onder in een duister mengelmoes van, laat het ons zo stellen, angstaanjagende geluiden. Ze weten dan ook de luisteraar overdonderen met hun extreme mengeling van blackmetal en grindcore. Maar vooral slagen ze er zonder enig probleem in die op het perfecte moment te laten overgaan in meer melodieuze passages. Waardoor je als luisteraar naar een donkere trance wordt gedreven. Op plaat blijkt dit de grote sterkte van Anaal Nathraskh te zijn. Maar ook live slagen ze er dus ook in de luisteraar in een staat van opperste, duistere, vervoering brengen.
Sterke vocalen. Dit was in het verleden de reden waarom we vielen voor de muziek van Stick To Your Guns. Een stevig potje melodische Hardcore kregen we over ook nu weer ons heen, uiteraard is daarin de muzikale aankleding belangrijk. Maar toch was het weer de stem die ons het meest kon overtuigen. De door merg en been gaande growls zorgden er voor dat de set nog strakker overkwam, als de kers op de hardcore taart als het ware. Stick to Your Guns vertellen, net als redelijk veel andere bands op deze dag, hardcore met een boodschap. Daarvan hadden we ondertussen al een beetje genoeg gezien, en ging de boodschap dus wat aan ons voorbij. Maar al bij al bracht Stick to Your Guns een degelijke set. Niets meer, en ook niets minder. Al had het gerust iets meer mogen zijn geweest, geven we eerlijk toe.
Dat ''iets meer'' was er dan weer wel bij Less Than Jake. We hadden nog geen ska punk feestje gehad op Ieperfest, daar zouden dezer heren prompt verandering in brengen. Met een heel gedreven set, zorgden ze ervoor dat het dak er in de marquee volledig afging. Binnen het ska punk gebeuren hebben Less Than Jake ondertussen hun sporen ruimschoots verdiend. Bovendien ontpoppen elk van de leden zich tot ware entertainers, en is een dosis humor nooit veraf. Less Than Jake had dan ook niet de minste moeite om de gehele tent in vuur en vlam te zetten en menig fan van vooraan tot ver naar achter aan het dansen te zetten. Ze zorgden voor een ska punk feestje, waarop we al twee dagen zaten te wachten, en moeten hierbij niet onderdoen voor andere bands binnen het genre.
De Franse hardcore Punks van Birds in Row ontstonden in 2009 en zijn ondertussen in een snel tempo bezig uit te groeien tot één van de grotere acts binnen de scene. Op de Trench stage mochten ze tonen waarom. Birds in Row sloten dat podium dan ook af met een ijzer sterke 'no nonsens' set af. Zo een potje hardcore punk zonder veel woorden daaraan vuil te maken. Gewoon volle gas vooruit zonder op te kijken, dus. Als een ritje op een achtbaan, zorgden ze met een heel snelle set er dan ook voor dat het dak er nog eens af ging in de Trench Stage, om dat podium af te sluiten met een feestje. Knappe prestatie van deze Fransen, een band om in het oog te houden deze Birds in Row. Ze kunnen nog groeien, en zullen zeker nog potten breken in de toekomst.
De Zweedse Punkrockers van Satanic Surfers stonden heel hoog op de affiche. Ze ontstonden al in 1989 maar leken, ondanks alles, nooit echt door te breken zoals menig ander band binnen de punkrock scene. Toch slagen deze heren erin een sterke fanbase op te bouwen door de jaren heen, en eveneens een ijzersterke live reputatie. Ook op Ieperfest lijken Statanic Surfers , een toch meer hardcore gericht publiek, over de streep te trekken. Dat is in grote mate te danken aan de heel charismatische frontman, die als een ware entertainer de fans uit zijn hand doet eten. Nogmaals bleek deze band heel sterk te presteren, en blijven ze naar onze mening een sterk onderschatte act binnen het punkrock gebeuren. Zowel op plaat als live moeten Satanic Surfers niet onderdoen voor enige andere 'grotere' act binnen de scene. Dat bewezen ze op Ieperfest nog maar eens.
Pentagram worden pioniers van de doommetal genoemd. Ze ontstonden in 1971. En inderdaad hoor je streepjes black sabbath, tot heavy metal binnen hun muziek. Binnen de band is de meest opvallende verschijning toch de heel charismatische zanger/frontman Bobby Liebling. Niet alleen beschikt hij over een stem als een klok, ook zijn houding op het podium is een streling voor het oog. Pentagram brengen een potje heavy metal uit de oude doos, met een knipoog naar bands als Black Sabbath tot zelfs Deep Purple en lijken een beetje een vreemde eend in de bijt, wat dit hardcore punk gebeuren betreft. Toch zorgen ze erin de gehele marquee in vervoering te brengen, vooral dus door de uitstraling van zanger Bobby. Maar ook de typische heavy metal gitaar riffs, doen je lekker headbangend met volle teugen genieten. Dat deze band na al die jaren nog steeds zo stevig in de schoenen staan, en spelen als jonge hongerige wolven die nog alles moeten bewijzen. Het siert hen. Pentagram was dan ook de perfect act om deze marquee stage af te sluiten met een leuk feestje.
Negenentwintig jaar! Zo lang staan Sick Of It All op een eenzame hoogte binnen het hardcore wereldje. maar het is succes is hen gelukkig niet naar het hoofd gestegen. Ondanks het uitbrengen van klassiekers, en alle wereldfaam, staan Sick Of It All met beide voetjes nog altijd stevig op de grond. Het respect dat ze tonen naar hun fans toe is dan ook enorm groot, en het zorgt voor een sneeuwbaleffect. Want telkens opnieuw wordt een concert van Sick of It All een feestje om nooit te vergeten. Dat is in grote mate natuurlijk ook te danken aan de praatgrage frontman, die met zijn dosis humor met een boodschap telkens opnieuw iedereen naar de hand weet te zetten. Maar ook het rondstrooien van ondertussen klassiekers binnen de scene, zorgt ervoor dat ook de meest kritische muziekliefhebber zich uiteindelijk moet gewonnen geven. Ook op Ieperfest blijkt weer eens dat Sick of It All na al die jaren nog steeds stevig staan als een huis. Met een snoeiharde set sluiten zij dit festival dan ook met brio af, zoals we eigenlijk al hadden verwacht. Na 29 jaar , nog steeds spelen alsof het je eerste concert ooit is? En nog altijd met diezelfde vuurkracht, en spel plezier? Je moet het maar doen. Heel sterke performance, en de perfect afsluiter van Ieperfest 2015 deze Sick Of It All
Bekijk ook de foto's van onze fotograaf Johan De Messemaeker hieronder:
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
