We zakten dit weekend naar Pukkelpop af met een bang hartje. Voor het eerst in vele jaren sprak de affiche me niet echt aan, zeker niet de namen op de mainstage. Nu, ik doe al veel jaren - sinds 1983 - concerten en festivals, en krijg een beetje het gevoel 'ondertussen zowat alles te hebben gezien'. Wellicht is dat de hoofdreden. Het was zoeken om toch reden te vinden alsnog dat ticket aan te schaffen. Na het uit mijn lijstje 'verwijderen' van de mainstage, en de boiler room en dance hall te negeren, vonden we uiteindelijk toch voldoende bands en artiesten op de andere podia om toch tot de beslissing over te gaan. Kopen dat ticket! Maar toch deze bedenking, ondanks alles lijkt het op Pukkelpop voor het grote publiek niet zozeer meer te draaien om fijne ontdekkingen doen, maar om de totale beleving. 'Sfeer opsnuiven' is belangrijker geworden dan de bands op de affiche, tenzij een klepper op de mainstage of een dansje doen aan de dance hall of boiler room, hadden we vaak de indruk. Bovendien stonden de tenten vaak maar half gevuld voor heel degelijke bands en artiesten die kwalitatief hoogstaande muziek wisten te brengen: een spijtige evolutie. Tot daar de toch wat kritische benking over het festival Pukkelpop op zich.
Wij zagen echter niet minder dan 48 - ja, u leest het goed, achtenveertig - concerten op drie dagen. In de meeste gevallen vertoeven we dan ook in Club, Wablief?! , Shelter en Marquee. Uiteraard zagen we ook één schitterend concert in de Castello. Vuurwerk zorgde met een intensieve, vrij donkere set, ervoor dat we even konden wegdromen naar meer duistere oorden.
Ook op de Main Stage zagen we uiteindelijk toch twee bands op drie dagen. Persoonlijk ben ik nooit echt fan geweest van Limp Bizkit. Ook na donderdag is dat nog steeds niet het geval. Maar het dient te worden aangegeven. Ze laten iedereen van begin tot ver naar achter mee dansen en genieten. Dropkick Murphys gaven ook een knappe set weg, maar we hebben ze al beter gezien. Kortom: de echte hoogtepunten lagen voor ons elders. Na veel wikken en wegen kwamen we uit op tien absolute hoogtepunten. Zonder afbreuk te doen aan de rest van de concerten, die van gedenkwaardig tot subliem en heel leuk werden bevonden. Mijn eigen 'Gouden Tien' van Pukkelpop 2015:
1. The Neon Judgement - donderdag 20 augustus (Wablief?!):
Sinds de prille jaren '80 ben ik al fan van het new wave genre en alles wat daar rond hangt. Binnen het concept luisterde ik ook naar bands als Front242 en The Neon Judgement. Ondertussen hebben we hen al verschillende keren live aan het werk gezien. Toen we het nieuws vernamen dat The Neon Judgement ermee zou ophouden, en ze nog een laatste tournee zouden geven kreeg ik toch even koude rillingen. Hun aantreden op Pukkelpop wilde ik dan ook niet aan mij laten voorbij gaan. De band ging verschroeiend van start, en liet er duidelijk geen gras over groeien. Dit afscheid zou in de analen worden geschreven als ''onvergetelijk''. The Neon Judgement bleef de lat hoog leggen. Van de ene mokerslag naar de andere dreven het duo de fans tot absolute waanzin. Ondanks de hoogoplopende temperaturen begonnen er van vooraan tot ver naar achter stomende dansfeestjes te ontstaan. Maar ook de band zelf had er duidelijk zin in. Als klap op de vuurpijl mocht ook voormalige Revolting Cock Luc Van Acker als speciale gast op gitaar het beste van zichzelf geven op Concrete. Een absoluut hoogtepunt, in een set die bestond uit niets anders dan hoogtepunten. Want de ene vuurpijl was nog maar pas afgeschoten of daar kwam al een volgende lading aan. In een spervuur van EBM klassiekers en kleppers, zorgde The Neon Judgement ervoor dat de temperatuur in de tent steeg tot een absoluut kookpunt. Na deze stomende set zag je fans snakken naar adem, tot een traantje wegpinken van puur genot. Dit was het voorlaatste concert van The Neon Judgement, in september komen ze nog naar Ancienne Belgique. We zijn er zeker van: dit wordt een onvergetelijk afscheidsfeestje. Niet te missen!
2. Team William - donderdag 20 augustus (Wablief?!) :
Enkele bands op de affiche laten na lange jaren van afwezigheid nog eens iets van zich horen. Evil Superstars bijvoorbeeld, stonden na circa 20 jaar nog eens op pukkelpop. Ze gaven in de marquee een heel sterk optreden weg waarmee ze bewezen nog steeds te staan als een huis, anno 2015. Team William lieten voor het eerst van zich horen in 2006, en brachten enkele jaren later een debuut album uit waarvan iedereen verstomd stond. Team William staat bomvol pareltjes van songs, die schipperen tussen weemoed en meezing gehalte. Daardoor konden ze een heel ruim publiek aanspreken en leek hun carrière gelanceerd. Op het hoogtepunt van hun roem hielden ze er plots mee op, om uiteindelijk eerder dit jaar een bom van een plaat op de markt te brengen. 1995 laat een frisse wind waaien door het muzieklandschap. Het was dan ook een blij weerzien met een band die we doorheen de jaren altijd op handen zijn blijven dragen. Medio 2015 hebben de heren ook op het podium nog niets van hun pluimen verloren, gelukkig maar. De scherpe uithalen van frontman Floris en de grappen en grollen van keyboardspeler Arne zijn een meerwaarde aan het geheel. Maar ook de twee nieuwkomers Nils Tijtgat en Matthias Dillen ontpoppen zich tot ware entertainers. De kruisbestuiving tussen elk van de bandleden zorgt ervoor dat het vuur aan het lont wordt gestoken om de Wablief?! tent in vuur en vlam te steken. Vanaf de eerste tot de laatste noot gaat het tempo de hoogte in, er wordt de fans geen seconde rust gegund. De bewegelijkheid en het spelplezier van Team William werken bovendien aanstekelijk op het publiek dat al even wild wordt als de band op het podium. Zonder meer is daarom niet, het zoals we aangaven sublieme, aantreden van Evil Superstars de Comeback van het weekend. Maar de jongens van Team William mogen deze prijs op zak steken. Welcome back!!
3. AmenRa - Vrijdag 21 augustus (Shelter) :
Ik had op voorhand al gezegd tegen veel mensen die van plan waren AmenRa te gaan zien. Een optreden van AmenRa is niet zomaar een concert. Het is een trip doorheen de donkerste kant van je ziel, daarom luister niet met je gehoor alleen maar ook vooral met je hart. Colin H. van Eeckhout sloeg, op de knieën, metalen staven tegen elkaar. Alsof geesten en demonen werden opgeroepen om tot leven te komen. Zoals gewoonlijk stond Colin met de rug naar het podium en zag je enkel zijn tatoeage. Hij had, buiten een vleeskleurige broek, niets aan. Nadat de muzikanten de poorten van de hel met een spervuur van gitaar en drumgeweld hadden open geslagen, schreeuwde Colin zich de longen uit het lijf. Alsof hij de strijd aanging met de demonen uit zijn en ons leven, leek het zelfs een gevecht op leven en dood. De dood is een onderwerp dat ook terugkomt in de muziek van AmenRa. Het is een harde, duistere confrontatie met wat ons allemaal te wachten staat. Nee, hier worden geen rozenblaadjes gegooid, ook geen show opgevoerd. Ook geen dansende knappe meisjes op het podium. Maar puur je laten onderdompelen in de meest duistere gedachten van je hart en ziel. De trip stopt al even abrupt als ze gestart is. Zonder omkijken, zonder enige verwittiging. Geen bisnummers, nooit bij AmenRa. Het zou de totaalbeleving alleen maar teniet doen. Zij die daadwerkelijk geluisterd en genoten hebben met het hart, en niet alleen met het gehoor, zullen wellicht deze donkere integrerende trip hebben begrepen. Wij bleven weer eens verweesd een paar minuten staan. Nagenieten? Nee, eerder nog steeds in trance, onze demonen vlak in de ogen kijkende. Indrukwekkend!
4. The Black Box Revelation - Vrijdag 21 augustus (Marquee):
Een blij weerzien, we hebben er op Pukkelpop wel enkele meegemaakt zoals we eerder aangaven in dit artikel. Jan Paternoster en Dries Van Dijck richtten The Black Box Revelation op medio 2005. Doorheen de jaren bewezen ze op en naast het podium uit het goede hout gesneden te zijn. Hun ruige garagerock, met een meeslepend kantje blues leek in de smaak te vallen bij een heel ruim publiek. De laatste jaren was het wat stil geworden rond The Black Box Revelation. Het was dan ook een overvolle Marquee, het publiek stond zelfs tot ver naar achter in volle afwachting te popelen van ongeduld. Vanaf die eerste snoeiharde gitaar- en drum-uithalen, wist je al dat het vuur nog steeds branden bleek te zijn bij The Black Box Revelation. In een heel integrerende set, waar blues en rock elkaar zonder enig probleem leken te vinden, kregen we een waar kippenvelmoment te verwerken. Zo eentje waarop je bezwaarlijk kon blijven stil staan. Zonder meer bewezen deze heren nog steeds een publiek volledig te kunnen inpakken, alsof ze nooit zijn weggeweest.
5. FFS (Franz Ferdinand & Sparks) - vrijdag 21 augustus (Marquee):
Twee iconen uit heel verschillende generaties samenbrengen? Het heeft in het verleden voor parels van platen en concerten gezorgd, maar ook van draken van albums en optreden die we vlug willen vergeten. De kruisbestuiving tussen 70’s-poprockband Sparks en de iconen van de dansbare gitaarrock uit de recente jaren Franz Ferdinand, zorgde echter voor een best beklijvende plaat. Zo eentje die aan de ribben blijft kleven. Het samenbrengen van heel verschillende werelden, en toch. 'Hoe zou dat overkomen op het podium?', vroegen we ons af. Nu, zoals in een relatie tegengestelde karakters vaak elkaar aanvullen, leek dat bij dit project ook het geval te zijn. FFS leek dus inderdaad een bestuiving die perfect in elkaar leek te passen. De capriolen van beide frontmannen, en de stokstijf aan zijn keyboard zittende Ron Mael zorgden niet alleen voor een muzikaal allegaartje van verschillende generaties. Ook visueel leek het beeld van die stuurs kijkende, uiteraard gespeeld, en de rondhuppelende frontmannen van beide bands te zorgen voor een heel feestelijke stemming in de marquee. Het was ook vermakelijk te zien hoe de 70-jarige Ron plots zijn stropdas even los maakte en een dansje deed, het publiek reageerde hierop laaiend enthousiast. Samenbrengen van tegenpolen zorgt misschien niet voor uitzonderlijke muzikale uitspattingen, maar wat het brengen van sfeer betreft kan je niet voorbij aan de hoogstaande kwaliteit waarop FFS stonden te spelen. Bovendien stralen de heren spelplezier uit, en bespelen hun publiek als jonge wolven die nog alles moeten bewijzen. Het absolute hoogtepunt kwam op het einde. Tijdens The Number One Song in Heaven ontstond als het ware een gigantische polonaise in de tent en even later blies Take Me Out het dak er met een knal volledig af.
6. The Germans - vrijdag 21 augustus (Wablief?!) :
Een feest van een heel ander kaliber kregen we bij The Germans. 'Waanzin' lijkt het sleutelwoord dat we kunnen gebruiken bij het aantreden van deze Gentse band in de Wablief?!. Niet alleen de psychedelische muziek, met een krautrock sausje er bovenop, doen je wegdromen naar een heel andere wereld. Ook op én voor het podium viel er heel wat te beleven. Zo deed Piet Ampe, broer van zanger Jakob, als het ware een striptease show. Waarna hij, volledig naakt, witte verf over zichzelf heen spoot, waardoor hij veranderd leek in een haast spookachtige verschijning die in een soort voodoo elk moment de plaats van de instrumentalisten kon innemen. In een haast erotische trance danste hij provocerend over het podium. Het publiek stond er gapend op te kijken, maar deinde ook mee op de hypnotiserende muziek die The Germans weten te brengen. Are Animals Different, een song van circa veertig minuten, aanhoren zonder je te vervelen? Dan moet je als band het publiek wel heel goed kunnen entertainen. Net door die integrerende 'beelden' en de muziek die je meevoert naar een andere, laat ons maar zeggen, onderwereld leken die veertig minuten maar amper enkele seconden te duren. Als klap op de vuurpijl kwamen een al even naakte en geverfde vrouw en man vanuit het publiek het podium opgeklauterd. De voodoo leek zijn werk te hebben gedaan? Hiermee bracht The Germans wel het meest tot de verbeelding sprekend concert naar voor van het gehele festival. We kwamen ogen en oren tekort. Maar vooral, toen we ontwaakten uit die hypnose wisten we niet goed wat er nu juist was gebeurd. Missie geslaagd!
7. Strand of Oaks- donderdag 20 augustus (Club):
Strand of Oaks is het project rond singer-songwriter Timothy Showalter. Ze brengen een lekkere mengelmoes van folk en rock. Folk rock zoals je wilt. Met vallen en opstaan timmert deze artiest al enkele jaren aan de weg. De 'doorbraak' kwam er in 2014 met het knappe album Heal. De lovende recensies hebben er voor gezorgd dat hij nu ook op de Club stage mocht aantreden op Pukkelpop. Met een sompig allegaartje van folk en rock gitaar, en een stem als een klok, wist Strand of Oaks te zorgen voor een waar kippenvelmoment. Van begin tot einde geraakten we in opperste vervoering, tot ontroering. Het deed ons wat denken aan hoe The War on Drugs ons vorig jaar, in diezelfde Club, een onvergetelijk moment genieten had bezorgd. Strand of Oaks zorgen niet alleen voor een perfect kruisbestuiving tussen muziekstijlen, ook de hartverwarmende stem van Timothy laat je wegdrijven naar heel andere, veilige oorden. Waar het leuk vertoeven is, en de ondergaande zon je tot volstrekte rust weet te brengen. Soms ingetogen, maar ook vaak dwingende en snoeihard uithalend, weet Strand of Oaks het publiek geheel over de streep te trekken. Ook is de dankbare Timothy een ware entertainer, die zijn publiek warm aanspreekt en niet nalaat de organisatie te bedanken voor deze kans zich te tonen. Nu, wat ons betreft, is deze begenadigde artiest uitgegroeid tot één van DE ontdekkingen op Pukkelpop 2015. Eentje om in de toekomst ook eens in een zaaltje te gaan aanschouwen.
8. Dead Souls - zaterdag 22 augustus (Wablief?!):
Ik ben niet echt een fan van coverbands, ze klinken doorgaans als een flauw doorslagje van het origineel. Dead Souls zijn een Joy Division Tribute band, en laat dit nu net een band zijn die naar mijn mening bijna niet te coveren is. De impact van Ian Curtis op de muziek van Joy Divison is daarvoor veel te groot. Met een sceptische kijk op de zaak gingen we de uitdaging toch aan, fan zijnde van Ian. De Leuvense band bracht echter een eigenzinnige setlist, waarbij de heel bewegelijke roodharige zanger zich ontpopt tot een ware entertainer. Hij ging zijn mede kompanen regelmatig knuffelen, bracht een piepjonge keyboard speler op het podium. En vooral bespeelde hij het publiek met brio. Hoewel hij daardoor de meeste aandacht naar zich toeboog, kunnen we niet voorbij aan de sublieme instrumentale inbreng. De songs, knappe setlist trouwens, werden gebracht met liefde voor het origineel. Maar ook niet zomaar klakkeloos nagespeeld. Nee, het leek wel of ze opnieuw tot leven kwamen. Dead Souls voegden vooral veel ziel en verbeeldingskracht toe aan deze songs. Die toch één voor één als pareltjes zijn die een volledige generatie, waaronder mezelf, enorm hebben beïnvloed. Love Will Tear Us Apart ontbrak, en daardoor kozen Dead Souls niet voor de gemakkelijke weg om het publiek te bekoren. Dit alleen al siert hen. Ze kozen duidelijk voor een kwalitatief hoogstaande set, waarbij songs werden gebracht van Joy Division die iedere fan wellicht vanbuiten kent, en die het grote publiek zou moeten kennen. Een terugkeer naar de geschiedenis, zonder gedateerd te klinken. Maar vooral met een groot hart naar de muziek van deze band. We zijn er zeker van dat Ian Curtis met een fijne glimlach dit schouwspel heeft gade geslagen. Wij waren alvast onder de indruk.
9. Ride - zaterdag 22 augustus (Club):
In de late jaren '80 bezorgden Ride samen met bands als Slowdive en My Boody Valentine een eigen gezicht. Hoewel de heren er op staan zich niet echt te willen profileren als 'shoegaze' zijn ze toch vooral in die scene geen onbekende. Hun handelsmerk is dan ook scheurende gitaren, verschroeiende drums en de engelachtige stem van Mark Gardene. Ride stonden al eerder op pukkelpop, naar eigen zeggen voor bijna geen volk. Na enkele interne ruzies leek het doek gevallen over deze band. Maar kijk nu staan ze er terug. Echt overvol stond de club niet, en velen kwamen voor een potje nostalgie, maar kregen veel meer dan dat. Dat er niet zoveel volk te zien was had natuurlijk ook te maken met de al even sublieme artiest James Blake, die naar we hebben vernomen de Marquee heeft afgesloten met een intensief moment genieten. Maar goed. Ook Ride wist met een set die van snoeihard, elementen van The Jesus and Mary Chain hoorden we zeker terug, uithalen onze trommelvliezen bewerkten. Snijdende gitaren, bulderende drums en een perfect bij stem zijnde zang. Meer hadden we niet nodig om Pukkelpop, voor ons althans, af te sluiten met een hoogstaand 'feestje'. Puur instrumentaal was het voor doorsnee shoegaze fans, sorry voor Ride maar je kan hun muziek moeilijk anders omschrijven, genieten van begin tot einde. Ze hielden de aanwezigen dan ook in een stevige houdgreep. Maar ook straalde de band een enorm spelplezier uit waardoor we geen geroutineerde set voorgeschoteld kregen. Vaak spraken ze het publiek ook even aan, met een leuke kwinkslag tussendoor. Om maar te zeggen, Ride kozen niet voor de gemakkelijk 'hitjes spelen weg' maar pakten het publiek in alsof ze jonge wolven waren die nog alles moeten bewijzen. Het siert hen!
10. King Hiss - vrijdag 21 augustus (Shelter):
We zijn fan van King Hiss. Al heel lang. Ondanks een korte nacht, vermoeidheid, en pijnlijke voeten, besloten we al redelijk 'vroeg' af te zakken naar de Shelter op deze tweede festival dag. Na het meer dan sublieme aantreden van Your Higness was het dan vol verwachting uitzien naar King Hiss. We zagen hen vorig jaar nog aan het werk en waren vooral onder de indruk van de stomende manier waarop zowel frontman als band zelf ons bij de strot namen, en badende in het zweet de zaal lieten verlaten. King Hiss beukte, met een nagenoeg technisch perfecte instrumentale set, weer stevig op dat publiek in. Frontman Jan Coudron beschikt bovendien over een klok van een stem, waarbij je met open mond staat te genieten. Van kippenvelmomenten bezorgdende, tot weerbarstig ons laten headbangen, zorgt KIng Hiss op dit vroege middaguur zowaar voor een injectie, om het lont aan het vuur te steken en de boel te doen ontploffen. Waren we nog niet goed wakker, dan was dat na dit schitterende en heel strakke concert zeker het geval. Bovendien zijn er die heel lange gitaarsolo's, waarvan de haren op onze armen rechtop komen te staan. Kortom: de groovy gitaar- en baslijnen in combinatie met de high vocals, die King Hiss wisten te brengen, schudden het publiek direct klaarwakker. We gaven het al aan... we zijn fan van King Hiss. Na Pukkelpop, zelfs nog meer dan ooit.
