Crammerock was voor het tweede jaar op rij uitverkocht en als je de affiche overschouwt is dat niet meer dan terecht. Met namen zoals Kensington, Triggerfinger, Arsenal, Modestep, Dandy Warhols, Modestep, DJ Fresh en Stereophonics plaatste de organisatie heel wat kleppers op zijn affiche, die het Belgische publiek zeker kunnen bekoren. Het heeft het hele weekend geregend, maar de artiesten zorgden op eigenzinnige wijze voor de zon in de tent, met stevige setlists of een heerlijke djset.
De grootste sterkte van het festival is de diversiteit aan artiesten. Zo kan je er je gading vinden als fervente danceliefhebber, hevige hiphopfan, maar even goed als poprocker pur sang. Deze diversiviteit werd al snel duidelijk op de eerste festivaldag. Op vrijdag gingen we namelijk een kijkje nemen bij I Will I Swear, De Mens, Billie, Intergalactic Lovers, Dandy Warhols, Triggerfinger, Lost Frequencies, Arsenal en DJ Fresh.
I WILL I SWEAR
De winnaar van de nieuwe lichting, of toch 1 van de drie, kreeg de Clubstage op Crammerock volledig stil met haar melancholische sound. Zo ging het nummer Strings Of God recht naar je hart. Daarnaast was die song voor mij een hoogtepunt in hun set, omdat deze track openbreekt met een stevige beat waardoor de muziek direct een pak interessanter werd, zonder zijn innemende subtiliteit te verliezen. De veelheid aan instrumenten maakt de band niet per se sterker tijdens de zangmomenten, maar eens de strijkinstrumenten een solo inzetten gebeurt er toch steeds iets magisch. Een strijkinstrument op een festivalpodium is altijd een meerwaarde, kijk maar naar een band zoals Skillet, zonder strijkers was ik waarschijnlijk geen fan van deze band. Het magische melodieuze zoetgevooisde karakter van deze Crammerockset maakt duidelijk dat de doorbraak van I Will I Swear meer dan terecht is.
DE MENS
Van zoetgevooisde melancholische muziek naar Vlaamse klassiekers met bijzonder veel schwung. De Mens kon je deze zomer quasi overal in België aanschouwen en toch ging de set in Stekene op geen enkel moment vervelen. Of het nu het eerste concert op de tour is of het allerlaatste, De Mens is een band die altijd het beste van zichzelf geeft. Een hoogtepunt op Crammerock was het nummer Pijn, Dronkenschap en Verdriet. Een song die live echt super klinkt, maar wel een bijzonder dubieze titel heeft. Ik zou de track omdopen naar Pijn, Kater en Verdriet, enkel en alleen omdat het op die manier een pak geloofwaardiger klinkt. Want als elke Crammerocker op dat moment eerlijk is tegen zichzelf dan worden ze momenteel eerder gelukkig dan verdrietig van hun dronkenschap. Twee andere hoogtepunten waren Lachen en Mooi zijn en Seks verandert alles. De eerste omwille van zijn heerlijke drumlijn en de tweede omwille van de verwijzing naar gitarist Michel De Coster en de heerlijke gitaarrifs die hij uit zijn vingers toverde. De Mens is old but gold en dat bewezen ze op Crammerock wederom met verve.
BILLIE
Ooit de sparringpartner van het Belgische DJ-fenomeen Netsky, maar sinds kort heeft Billie heel wat eigen werk. Ze bracht haar eigen songs al eerder op de Lokerse Feesten en Pukkelpop en nu ook op Crammerock. In het begin van haar set was het nog niet direct duidelijk of ze zonder haar sparringpartner dezelfde prestaties zou kunnen neezetten, aangezien de sound van de eerste twee songs net iets te diepe groeven maakte, waardoor het net iets te underground klonk voor het bredere Crammerock publiek. Tijdens de derde song namen de commerciële deuntjes en de sporadische elektronische breakdowns echter de bovenhand, waardoor de sound - in combinatie met de fluwelen stem van Billie - perfect klonk. Het was de absolute ommekeer van het optreden. Het publiek werd enthousiaster en de stem van Billie nam vanaf hier meer de bovenhand, waardoor al snel duidelijk werd waarom Netsky ooit met haar heeft samen gewerkt. Zo een stem vind je niet vaak in België. Als de sound en de bassen wat meer naar de achtergrond gaan - in de toekomst - en haar zoetgevooisde stem wat meer op de voorgrond komt, dan kan Billie uitgroeien tot een absolute topact.
INTERGALACTIC LOVERS
Aangezien ik de Intergalactic Lovers al vaak live heb bezig gezien, besloot ik om het concert van op een afstand te bekijken. De sound van Lara Chedraoui's fluwelen zangstem reikt toch tot het einde van de tent, waardoor het optreden vanachter in de tent even sterk klonk als vooraan tijdens Dour 2014. De band heeft tijdens Crammerock enkele nieuwe songs gebracht en deze klonken alweer bijzonder sterk live. Dat is wat de band altijd goed doet, verassen met hun nieuwe nummers. Vooral omdat je in iedere plaat hun typische sound kan terugvinden, maar steeds met een vernieuwende kwinkslag.
De track We are island was al geruime tijd uitgegroeid tot een festivaltopper, maar op Crammerock deed de bamd er nog een stevige schep bovenop. Het publiek zong lustig mee, terwijl Lara duidelijk in haar sas was op het podium. Hetzelfde geldt voor Shewolf, die andere festivaltopper van de band. Aan de kunde van Lara en haar kornuiten is er in één jaar tijd niets veranderd, maar niemand had van hen iets anders verwacht.
THE DANDY WARHOLS
The Dandy Warhols kunnen, worden beschouwd als het ideale rockvoorspel - met een niet te miskennen indiesound - voor het aantreden van Triggerfinger. Het is een band die hun magistrale gitaarsound weet te verweven met verschillende noicegeluiden en een zacht besnaarde zangstem die het hele optreden lang een magische sfeer creëerde. De muziek van de Dandy Warhols is bij tijd snoeihard en soms lekker melodisch, het repertoire van deze band is dus lekker uitgebreid. Op Crammerock gaven ze het publiek het gevoel alsof ze aan het rondzweven waren op een wolk vol dandy's tussen befaamde Andy Warhol schilderijen. Een trip op de indie van deze band is dus even straf als het nemen van een significante dosis Drank en Drugs. Tijdens hun set waande het geïnteresseerde deel van het publiek zich even op een andere wereld, zonder vluchtelingencrisis en oorlog. Moest het gehele publiek nu meegegaan zijn op deze heuse trip dan was er geen vuiltje aan de lucht geweest, maar helaas voor de band was het enthousiasme van de Crammerocker voor even opgeborgen in het diepvriesvak van de Jagermeisterstand. Jammer want ze hebben hun uiterste best gedaan om het publiek te proberen bekoren.
TRIGGERFINGER
Triggerfinger is ook zo een band die je tijdens een festivalzomer bijzonder vaak aan het werk kan zien, maar gelukkig voor de fervente festivalganger nooit zal vervelen. Ik heb de band al vaak aan het werk gezien, maar zelden speelden ze zo strak als vandaag. De nieuwe songs werden mooi tussen de oude geblend en klinken een pak steviger dan hun vorig werk. Hierdoor kunnen ze tijdens een optreden het publiek nog makkelijker opzwepen dan vroeger. De show kreeg ook een upgrade tegenover de vorige festivalzomer, waardoor het ook voor mij een nieuwe ervaring was. Uiteraard zijn er zaken die niet weg te denken vallen uit een Triggerfinger set. Zo heb je op elk optreden van de band een magistrale drumsolo van Mario Goossens, deze keer met bijverlichting door spots gecontroleerd door de andere bandleden. Het zou ook geen show van Triggerfinger zonder klassiekers zoals Let It Ride, de nieuwere hits zoals Black Panic mogen dan nog zo strak klinken als ze willen, er gaat niks boven de echt Triggerfingerhits.
Het publiek had het al bijzonder heet na deze set en was volledig opgewarmd om een deftig danske te placeren op de tonen van Arsenal en later op de avond op de DJ-sets van Raving George en DJ Fresh. Ik zelf zette mee de dans in, zonder scupules, schaamte en vooral zonder nadenken. Stekene ontving het gedans van het publiek als een regendans, want de hemelsluizen gingen volledig open, maar dat kon het publiek niet deren. Met de heerlijke tonen van Arsenal op de achtergrond kan de avond niet meer stuk!
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
