Manifiesta vindt naar gewoonte plaats op het derde weekend van September. Dit festival met als bijnaam ‘Feest van de Solidariteit’ doet het nu al voor de zesde keer op een rij. Net zoals de vorige jaren komen zij met een combinatie van gevestigde waarden en nieuw talent, maar dit jaar hadden ze met Goran Bregovic wel een echte klepper vast. Het festival gaat wel om meer dan muziek. Er wordt een bepaalde gemoedelijke sfeer gecreeërd met nog een hele resem andere activiteiten, die mij wel kunnen bekoren. Maar hieronder vind je het muzikale verslag van Manifiesta.
Vrijdag
Manifiesta on Tour
Als aftrap van de avond kregen drie bands, geselecteerd uit een soort rockrally, de kans om het beste van zichzelf te geven in deze finale. De eerste band was Irie Lion, een echte reggae band die getuigde van enig talent, dat mag zeker gezegd worden. Hun intrument behandeling en cohesie duiden duidelijk een grote passie en kennis voor reggae. Het enige probleem was de zanger zijn overstereotypering van reggae in zijn handelingen en stem, zodat het soms allemaal nogal voorgefabriceerd leek. Tweede in rij was Noé die in het Frans enkele chansons kwam brengen voor ons in de toch al reeds goed gevulde zaal. Hun muziek is gevoelig en zacht en brengt een bepaalde breekbare sfeer naar boven. Nadeel is wel dat het soms ook wel saai werd. Voor mij persoonlijk kwam de beste finalist als laatste aantreden. Sunny After Moon bracht met hun mengeling van reggae, ska en balkan veel meer ritme, dans en plezier in de zaal.
Chicos y Mendez
Chicos y Mendez is een groep rond Peruviaan David Mendez Yépez. Chicos in de naam is een verwijzing naar de Braziliaanse vakbondsleider Chicos Mendes. Ook vanavond kwamen zij het podium op, geladen met een hele bak dansbare songs. Hun lichtvoetige ritme gecombineerd met opzwepende drums en hun ongebreidelde enthousiasme zorgden ook hier voor een geweldig concert. David’s stem klinkt zo eerlijk en jongensachtig wanneer zijn Franse en Spaanse teksten zijn mond verlaten dat je gewoon aan zijn lippen hangt, ook al kan ik geen woord Spaans.
Civalizee Foundation
Het feest was met Chicos y Mendez nog maar net begonnen, want erna was het tijd voor Civalizee Foundation. Dit Antwerpse dj-collectief sloot de avond af met enkele zware beats. Hun combinatie van reggae en wat hiphop, maar vooral de ragga invloeden zorgden voor een echte ontploffing. Het is dan ook geen verrassing dat ze in hun genre één van de bekensten zijn. Petje af voor een avond waar ik mijn benen niet meer voelde.
Zaterdag
Slongs Dievanongs
Als eerste op zaterdag was het op het jongerplein tijd voor wat jong talent van onder andere de singersongwriter van White Oak, Jo Wittouck, die er zijn eerste concert had opzitten. Maar de eerste echte publiekstrekker was natuurlijk ons Slongs ondersteunt door de man en vrouw van Civalizee Foundation. Slongs was weer haar opgewekte, tikkeltje arrogante, grappige, directe zelf en zo hebben we haar het liefst. Ze stond op scherp. In het begin kwamen enkele nummers van haar nieuwe album. In dit nieuwe album is Slongs duidelijk gegroeid en bewijst ze dat ze meer kan dan die hits die ze reeds gehad heeft. Haar nieuwe nummers zijn veel volwassener en veel meer hiphop/rap en minder kinderlijk. Tussendoor toont Slongs ook dat ze zich echt verbonden voelt met haar publiek door er regelmatig mee te comuniceren. Een geslaagd optreden met als enig nadeel dat je er haar tienerhits zoals iFoon en Lacht Nor Mij met nogal poppy refreinen moet bijnemen.
Bart Peeters
Bart Peeters is een man met een gigantische livereputatie. Ik kan je al één ding verklappen, die heeft hij niet gestolen. Al begon het optreden wel met een kleine valse noot door een naar mijn mening onnodig machtsvertoon tegenover het volgens hem onnodig machtsvertoon van de security vooraan. Na het weghalen van de security vooraan kwam hij dan toch het podium terug op en twee liedjes en een excuseer later was alles al terug vergeten en vergeven. Bart Peeters verwende het publiek en had er schijnbaar zelfs nog meer plezier in. Zijn enthousiasme is een ademhaling voor live-optredens en deed het podium trillen onder al zijn gestampt. Alle hits passeerden de revue van Liefde is Alles naar Poolijs naar Messias en lepeltjesgewijs enzoverder. Tijdens Dicht Bij Mij haalde hij er weer de wonderbaarlijke stem van Toutou bij! Afsluiten deed hij logischerwijs door de tent voor een laatste keer af te breken met I’m into Folk.
Goran Bregovic
Na Bart Peeters was het tijd voor het hoogtepunt van de avond. Met Goran Bregovic slaagde Manifiesta er voor de eerste keer in om een naam met echte internationale allure te pakken te krijgen. Een vertraging van een half uur bouwde de spanning alleen maar op. Wanneer hij dan eindelijk op kwam, was het van de eerste seconde al de moeite waard. Begonnen werd er direct Gas Gas Gas en zo was het dak er direct af. Heel Bredene daverde op zijn standvesten. Samen met zijn The Weddings and Funerals Orchestra gaf de Servo-Kroaat het beste van zichzelf. Vanop zijn stoel slaagde hij er in de hele tent te doen ontsporen. Met zijn nieuwe cd ‘Champagne for Gypsies’ in zijn achterzak bracht hij een ode aan de Romacultuur. Ondersteund door zijn orkest raasde hij gewoon door om drie keer nog een bisnummer te spelen omdat niemand er maar genoeg van krijgen. Eindigen deed hij uiteindelijk met de klassiekers Bella Ciao en Kalashnikov om dan iedereen verweest achter te laten.
Terrakota & Dynamo Zjosss
Uitbollen kon gedaan worden in het Centrum Staf Versluys met nog twee extra optredens. Allereerst was het de beurt aan Terrakota. Deze Portugese band, die pas sinds kort zijn bekendheid in België haalde, speelde hun gekende mix van reggae dub en mbalax. Met dans en kostuums beeldden ze op het podium hun wens naar meer diversiteit uit, alhoewel hun kostuums wel nogal stereotiep waren. Er waren is te veel verschillende instrumenten en genres van over de hele wereld met elkaar vermengt dat het soms chaos werd. Een band die door mij wat minder gesmaakt werd.
Daarna was het de beurt aan Dynamo Zjoss, deze jonge Antwerpse band nam de draad van de avond weer op en zette aan tot dansen al had ik het toen wel al een beetje gehad, te veel balkan, reggae en ska. Het is vooral de violist die hier wel een extra eer verdient!
Manifiesta is er zoals elk jaar opnieuw ook dit jaar weer in geslaagd om een geweldige sfeer op te bouwen en het zal altijd één van mij favoriete festivals in België blijven. Maar op muzikaal vlak heb ik dit jaar toch wel wat op te merken. Ik veronderstel dat een naam als Goran Bregovic er dit jaar heeft voor gezorgd dat er muzikaal wat minder te beleven was in kwantiteit. Al neem ik hen dat niet kwalijk aangezien de kwaliteit er zeker was. Wat me dit jaar wel stoorde was de toch wel eentonigheid in bands. Ik ken Manifiesta als een festival waar iedereen aan zijn trekken kwam welke muziek smaak dan ook. Dit jaar was het vooral alles in genre van reggae en balkan. Ik hoop dan ook ten volle dat we volgend jaar terug wat meer blues, rock, jazz, etc te zien krijgen.
Maar het blijft een geweldig festival, tot volgend jaar!
Snoozecontrol focust zich volledig op de muziek en distantieert zich van alle andere ingenomen standpunten.
