Jeffrey Bryan Rijnburger (bass) en Dirkjan de Wit (lead guitar) hebben deze band opgericht in 2011 waarbij ze voor doel hadden om klassieke hardrock te maken met een kwinkslag naar het meer moderne werk, hierbij wel rekening houden met het niet klakkeloos kopieren van groepen uit die periode. Dit klinkt allemaal op zich wel leuk , nu eens benieuwd of ze het ook kunnen waarmaken met hun muziek.

 

De opener Charger begint met een o zo typisch motorgeluid, wat me meteen opvalt is dat het inderdaad niet klakkeloos kopieren is, er zit meer in, het doet mij eerst en vooral denken qua totaalgeluid dat aanleunt tegen Adrenaline Mob. Eenmaal de zang erbij is de vergelijking al ver te zoeken, niet dat Sven Cornelissen een slechte zanger is, integendeel, maar ik wil hem dan ook niet vergelijken met Russel Allen.

 

Het tweede nummer Glam On The Streets doet zoals de naam al doet vermoeden de glamrock alle eer aan. Point Of No Return opent heel krachtig en is een dijk van een song. Nobody Wants Me Tonight is zeg maar een up-tempo rock ballad. Bij Mary Jeane komt Adrenaline Mob terug heel dicht om de hoek kijken.

 

El Blanco is zoals de naam ook al doet vermoeden een spaans getint intermezzo dat overgaat in de ballad To Me You're Done. Fast And Deadly klinkt heel dreigend waarna met Your Game Is Killing Me het gaspedaal wordt ingedrukt. Getting Paranoid is het nummer waarvoor er ook een videoclip beschikbaar is en waarbij de naam Van Halen in mijn hoofdje opdoemt , de afsluiter Running Again is het enigste mindere nummer op dit schijfje.

 

Met dit debuut levert Orange Outlaw een uitstekend visitekaartje af, qua muzikantschap en songkwaliteit is dit ver boven de middenmaat, laat ons hopen dat ze door de wildgroei aan bands zich een weg naar de oppervlakte kunnen banen . Mensen die houden van een stevige moderne klassieke rocksound, deze band zeker een kans geven.