We zakten af naar het pittoreske Lier, waar voor de derde keer het festival Rocktoberfest doorging in Jeugdhuis Moevement. Na het zoeken en uiteindelijk vinden van een parking viel ons meteen de gemoedelijke sfeer op binnen het jeugdhuis. Dit was alvast duidelijk: hier gingen feestjes gebouwd worden. In die zin zouden we dit verslag vrij kort kunnen houden, want iedere band op de affiche heeft zich de ziel uit het lijf gespeeld. Het publiek kwam overal vlot in beweging en geen enkele band stelde teleur. Maar laten we toch maar even iets meer in detail gaan kijken wat er te beleven viel.
Ten gevolge van wat verkeersperikelen hadden we net Black Swarm gemist toen we aankwamen. Van onze Turnhoutenaren Royce pikten we nog net genoeg mee om te snappen dat we alweer een Belgisch talent aan ons steeds langer wordend lijstje moeten toevoegen. Ze hadden graag nog wat verder gespeeld voor de fans maar moesten zich aan de timing houden. Prompt beloofden ze daarop via hun facebookpagina dat ze volgend jaar verder zullen komen spelen.
Over Belgisch talent gesproken: Extubated is er eentje om een knieval voor te maken, tenminste als je van Death Metal houdt. De band kampte recentelijk wel met wat verschuivingen. Tweede zanger Toon heeft de band verlaten en gitarist Bart ruilde vervolgens zijn gitaar in voor de microfoon. Nieuwe recruten Joris en Johan maakten de band weer compleet, en met deze nieuwe line-up trad Extubated voor het eerst aan op Rocktoberfest. Vooral voor nieuwe gitarist Joris was het de vuurdoop, maar daar heeft niemand iets van gemerkt. Opzwepend als immer joeg de band menig rocker in het zweet. Bij zoveel geweld kan men dan ook niet onbewogen blijven. Het is ons een raadsel waarom deze band nog niet is opgepikt door de grote labels.
Marginal, een graag geziene band in het Antwerpse, snoeide ons al van af het begin de mond. Hun stijl mag bovendien gezien worden als kenmerkend deze festivaldag: het publiek murw slaan, bij de strot grijpen en niet meer los laten. Het is zowat hoe je Rocktoberfest in het kort zouden kunnen omschrijven. Marginal gaf alvast perfect aan hoe het moet. Bovendien zocht de heel beweeglijke zanger voortdurend het publiek op, het voordeel aan een podium in een kleine zaal, waardoor je bijna 'face to face' kan staan tegenover je fans. Het publiek ging op de uitnodiging gretig in en begon stevig aan een moshpit in dat kleine zaaltje. Prompt deed het ons terug denken aan optredens van later groot geworden bands, in obscure clubs waar we werden plat gedrukt vooraan en achteraan.
Daarmee was de toon gezet, en stoomden we verder naar de volgende band in de iets grotere zaal. Hoewel, 'groot' is een overstatement want ook hier blijft de intieme en kleinschalige sfeer bewaard. Strains legt de lat zowaar nog hoger. We zouden kunnen stellen dat deze heren grensverleggende hardcore brengen, met een knipoog naar het globale metalgebeuren. In elk geval combineert Strains verschillende muziekstijlen en giet die dan nog eens in een sausje dat onze smaakpapillen naar meer bier doet dorsten. Stilstaan is onmogelijk op deze muziek, wat resulteert in een stevige moshpit. Naast de snoeiharde gitaar en drums, lijkt het vooral die bulderende stem die ons nek omdraait. We waren zodanig onder de indruk dat we prompt het album Redefine(d) hebben aangeschaft, om thuis in onze zetel datzelfde beklemmende gevoel nog eens te herbeleven. Strains dreef ons van begin tot einde tot absolute waanzin. Indrukwekkend!
Dat het niet altijd ingewikkeld moet zijn, bewees Wolves Scream. Met een eenvoudige hardcore set, -waarbij het geluid naar onze mening helaas niet altijd even zuiver klonk-, slaagden deze heren er toch in het publiek weer eens aan te zetten tot bewegen, moshen en alles wat hoort bij een hard en degelijk hardcore feestje. Onze aandacht kregen ze vooral tijdens hun single 'Hurricane', die erg krachtig werd gebracht. We kregen nog meer nieuw materiaal te horen, maar de vaste schare trouwe fans brulde toch duidelijk het lieft de bekende lyrics mee door de microfoon.
(Wolves Scream, fotograaf: Sylvie Huybrecht)
Industrial metal-style combining heavy guitars, pounding grooves and aggressive vocals. Zo omschrijft de Zwitserse band Clawerfield zichzelf op hun facebook pagina. Zo'n kruisbestuiving, dat kan niet anders dan vonken geven, dachten we zo. De agressie was zeker aanwezig, vooral in de zang. Wat de instrumentale aankleding betreft, viel ons de razendsnelle aanpak het meeste op. Als een bulldozer denderde Clawerfield over de zaal heen, de ene mokerslag na de andere toedienend. Snoeiharde gitaren die je de keel doorsnijden en een stem die angstzweet weet te produceren. Meer hadden we niet nodig om ons over de streep te trekken.
Moments , omschreven als Melodieuze Hardcore, trekt de lijn verder waar hun voorgangers aan waren begonnen. Snelheid is heel belangrijk bij Moments. Ook hier krijgen we weer bulderende vocalen, die dreigen onze hersenpan in te slaan. Met een stomende set zorgen ze er dan ook voor dat het publiek volledig wild wordt. Moments stond o.a. op het vermaarde Limbomania en maakte daar een heel sterke indruk zowel bij pers als aanwezig publiek. Ookop Rocktoberfest bewees Moments uit het goede hout gesneden te zijn. Hardcore brengen met zin voor melodie en daarbij nog en boodschap proberen verkondigen? We kunnen deze aanpak alleen maar appreciëren. Ook de aanwezigen genoten hiervan met volle teugen, met wilde moshpits en crowdsurfing als levend bewijs.
Een band waar we enorm naar uitkeken was BARK. Deze Antwerpse band was op Antwerp Metal Fest al een heel sterk uit zijn pijp gekomen en we waren benieuwd naar meer. Laat het ons zo stellen, het gezegde 'blaffende honden bijten niet', gaat niet op voor BARK. Met een indrukwekkende, snoeiharde set sloegen ze de ene genster na de andere. Bovendien beschikt BARK over een klasse frontman en zanger, die verdomd goed weet hoe het publiek in te pakken. Voor zo'n dosis charisma, moet zelfs de grootste zuurpruim overstag gaan, dachten we zo. Maar ook muzikaal liet BARK er vanaf het begin tot het einde het dak er af gaan. Want hoewel de zanger veel aandacht naar zich toe trekt met zijn interactieve aanpak, kun je niet voorbij aan die verduiveld snedige gitaar riffs die ons telkens de keel doorsnijden. Daarbovenop beuken de drums ons de hersens in, waardoor we niet anders kunnen dan mee headbangen met de rest van de zaal. Toen we thuis de single Voice of Dog, I Remain Untamed, Cutting Eyes nog eens door de boxen lieten loeien, werden we wederom weggeblazen. Zonder meer legt BARK de lat heel hoog, maar ze brengen dan ook kwalitatief hoogstaande metal muziek met bovendien aandacht voor show, vuurkracht en interactie. We zien al uit naar het, volgens onze bronnen, in januari 2016 uitkomende full album. Onder de indruk, en met barstende hoofdpijn van al dat headbangen en moshen verlieten wij, en velen met ons, met een brede glimlach de zaal. Missie geslaagd. Conlusie: Blaffende honden bijten wel!
Rocktoberfest zet niet alleen hardcore of metal op hun affiche, maar durft ook uitpakken met onverwachte pareltjes uit andere strekkingen. Daarbij ook bands die muziek brengen die blijft kleven aan je ziel, en je in een soort trance doet belanden. Neem nu Grimmsons , die het soort sludge/doom metal brengen dat je ook terug vind bij bijvoorbeeld AmenRa. Net zoals bij deze band bewerkt de heren en dame van Grimmson onze ziel. Ijzingwekkend mooie vocals naat uitgesponnen instrumentale rustpunten resulteren in menig kippenvelmoment waarna we de zaal verweesd verlaten. Deze muziek brengt je in een soort trance, waarbij donkere gedachten door je hoofd stromen. Eerder voorgedaan, maar niet iedere band of artiest kan het met deze impact verwezenlijken. Grimmsons echter wel.
De Duitse band VITJA, die blijkbaar aan een Europese tour bezig zijn met Breakdown of Sanity en Clawerfield , werd inderhaast opgetrommeld toen Dream on Dreamer moest afzeggen. Deze Experimentele metalband speelde op Rocktoberfest een show alsof ze voor een publiek van 50 000 man stonden in plaats van in een relatief klein zaaltje. De zanger/frontman blijkt een ware spraakwaterval te zijn die voortdurend het publiek aanspreekt, en probeert aan te zetten tot een wall of death, mosh- of andere pit. Daarin slaagt hij wonderwel, ook al vonden we dat hij door zijn 'iets teveel interactie' de drive wat uit de set liet gaan. Maar goed, we gaan niet muggenziften. Puur muzikaal wist VITJA wel degelijk te overtuigen. Veel 'experimenteel' was er echter niet aan, maar ook dit stoorde allerminst. Gewoon het soort metal waar je met je verstand op nul even lekker kunt op gáán. Meer hadden ook wij niet nodig, om ons uiteindelijk over de streep te trekken.
(Breakdown of Sanity, fotograaf: Sylvie Huybrecht)
Aan alle goeie dingen komt een eind. Met een lach en een traan, zeggen we vaarwel tegen een van de meest oprechte & muzikaal getalenteerde metalcore bands van Nederland. Na 2 full length CD”s en 3 EP’s, nemen de jongens na bijna 10 jaar afscheid van ons en elkaar. Dit stond te lezen op de pagina van Wasted Bullet. Op 10 oktober geven ze nog een vaarwel show in Eindhoven, en ondertussen kwamen ze ook nog een laatste keer naar ons landje. Exclusief dus op Rocktoberfest. Ook het publiek had zin in een feestelijk afscheid van een gerenommeerde band binnen het hardcore genre. Wasted Bullet zette hier in elk geval een set neer, waarmee ze bewezen nog steeds te staan als een huis. Hun afscheid valt zwaar, vooral omdat ze live nog steeds met de vuurkracht spelen van jonge hardcore wolven die nog alles moeten bewijzen. Een puur old school hardcore feestje, dat is wat ze ons hier voorschotelen. We wensen de talentvolle heren nog veel succes in andere projecten.
We gaven het al aan, de organisatie van Rocktoberfest laat zich niet in een hokje plaatsen wat het samenstellen van de affiche betreft. Elk genre kan en mag er aan bod komen. Zo kregen we met de Duitse Thulcandra een vleugje black metal voorgeschoteld, geïnspireerd door de Zweedse black Metal uit de jaren '90. Nu, in onze beleving moet black metal ons hart doormidden klieven en onze ziel donkerzwart kleuren tot we wegzakken in complete duisternis. Thulcandra deed wel zijn uiterste best om die sensatie op te roepen, maar bleef helaas wat teveel de middelmatigheid steken om ons volledig te bekoren. De band slaagde er niet in de set aan elkaar te spelen, en de stiltes tussendoor waren storend. Helaas, want er zit heus wel potentieel in hun muziek. Ook voelen we als luisteraar wel ergens koude rillingen over de rug lopen. Maar de ultieme doodsteek, die ontbrak.
Waar Thulcandra haperde, maakte Emptiness, de afsluiter op het kleinste podium, het volledig waar. Emptiness bestaat deels uit leden van Enthroned. We leerden de band kennen via Peter Verwimp wiens project Ashtoreth we reeds onder de loep hebben genomen. In elk geval is Emptiness vooral een samenvoeging van uiterst talentvolle artiesten, die al vele jaren ervaring hebben opgedaan in de donkerste hoeken van het metal gebeuren. Als enige band op Rocktoberfest had Emptiness een goed uitgewerkt visueel luik met hun set versmolten. Elk van de bandleden, behalve de zanger, droeg een zwarte kap over het hoofd, wat de zeer intensieve, donkere sfeer nog meer ten goede kwam. Projecties op de achtergrond werkten hypnotiserend, en vanaf de eerste klanken voelde je je als luisteraar en toeschouwer wegglijden in een totaal andere wereld. Het was alsof we even uit ons lichaam gingen treden, de poorten van de hel tegemoet. Zonder een woord te wisselen met het publiek liet Emptiness de gitzwarte muziek voor zich spreken, en de grafstem van zanger Phorgath deed ons staren naar een ongedefinieerde plaats buiten de realiteit. Na de show moesten we onszelf even weer tot de orde roepen, zoniet zouden wij zijn achtergebleven in een leegte, waar we graag nog lang in wilden vertoeven. Emptiness heeft ons donkere hart kunnen verwarmen op een manier zoals weinigen hen dat hebben voorgedaan. Zeiden we het al? Indrukwekkend!!!
De grote zaal was plots heel goed afgeladen vol gelopen voor Breakdown of Sanity. Zo verwonderlijk is dit natuurlijk niet niet. Deze Zwitserse Metalcore band ontstonden in 2007. Hun naam is, volgens onze bronnen, een weerspiegeling van de sombere tijdsgeest in onze samenleving. Binnen hun muziek zit dan ook een dosis agressie waarmee ze daar tegen willen verzetten. Dit blijkt Breakdown of Sanity ook op het podium naar voor te willen brengen. Met de nodige vuurkracht, drijven ze de adrenaline de hoogte in. Breakdown of Sanity zet een stomende set neer, die niemand onberoerd laat. Tegelijk wordt het publiek nauw betrokken bij de show. Het resultaat laat zich raden: de ene moshpit na de andere en een pak crowdsurers en stagedivers. Breakdown of Sanity drijft het tempo op tot op heel grote hoogte, waardoor zelfs de grootste kniesoor uiteindelijk plooit. Knappe performance zetten deze Zwitsers hier neer. Menig Metalcore of hardcore band kan hier nog iets van leren.
Uitbollen deed Rocktoberfest met Klone. Slepende maar vooral cleane vocals -een unicum op deze dag- brachten de menigte tot rust. Hoewel we wat afwachtend hadden gestaan tegenover deze band op dit festival, bleek onze angst ongegrond. Ook deze muziekstijl werd door de aanwezigen gesmaakt, wat bewijst dat het overwegend jong publiek van Rocktoberfest een openminded community is met respect voor alle artiesten.
Samengevat kunnen we alleen maar lof spreken over deze derde editie, die zonder incidenten verliep in een zeer kameraadschappelijke sfeer. We vertrekken met een voldaan gevoel en de belofte om er volgend jaar weer bij te zijn.
(Vitja, fotograaf: Sylvie Huybrecht)
