Maandagavond, 17 uur. Mijn professor van Franse Letterkunde besluit nog een nieuwe lezing te beginnen, terwijl ik net hoopte op een vroege stop. Mijn horloge lijkt haast te hebben want het is al gauw 17u25 en het einde lijkt nog niet in zicht. Ik sta op, roep snel wat verontschuldigingen terwijl ik mij naar de deur haast, ‘maar ik moet nu écht weg want ik ga mijn trein missen en The Vaccines gaan echt niet op mij wachten!’
Een dikke drie maand geleden had ik hen nog aan het werk gezien op Best Kept Secret Festival. Het was een van de beste optredens dat weekend en de verwachtingen waren dus hooggespannen. Twee vriendinnen vergezelden mij. Een van hen is een echte superfan die er drie jaar geleden in de Ancienne Belgique ook bij was. Ik hoef dus niet te zeggen dat we als drie bakvissen op de trein naar Brussel stapten, de spanning was te snijden en de anticipatie bijna niet te verdragen.
Publieksopwarmer van dienst was Family of the Year, bekend van hun hit ‘Hero’. Het lied was de tweede single op hun tweede album Lomo Vista. Het nummer dateert van 2012 maar werd pas vorig jaar bij ons echt bekend. Een grote doorbraak betekende het helaas niet voor hen; op hun one hit na bleef het stil rond deze familie. Maar een jaar later, een goede maand geleden, hoorde ik hen weer verschijnen op de radio. ‘Make you mine’ raakte in september tot plaats 20 in the Top 40 Hitlist van Qmusic, maar moest helaas snel alweer de duimen leggen voor populairdere hits. Afgelopen zondag stonden ze nog op plaats 34. Niettemin was hun voorprogramma echt geslaagd. Ze speelden iets meer dan een half uur, met als vanzelfsprekend hoogtepunt de hele zaal die collectief ‘Hero’ meebrulde. Een leuke sidenote gaat naar drummer Sebastian Keefe, die achter zijn drums zat te smilen alsof zijn leven ervan afhing. Als de gedachte aan The Vaccines mij al niet zo blij had gemaakt, had zijn parelwitte lach dat zeker voor mekaar gekregen.
En dan, tik tak, tik tak, eindelijk 21 uur. De zaal barst uit in gejuich wanneer de jongens het podium betreden. Frontman Justin Young draagt een van hun eigen t-shirts. ‘The Vaccines make me feel good’, iets wat die avond gold voor elke aanwezige fan. Eén uur en twintig minuten stond de AB in lichterlaaie door hun geweldige mix van oude klassiekers en verse songs van hun recenste album ‘English Graffiti’. Grootste sfeermakers waren zonder twijfel ‘Wetsuit’ (hoe kan het ook anders), ‘I always knew’, ‘Post break-up sex’ en ‘Give me a sign’. Terwijl ik dit schrijf, bedenk ik mij dat het mij niet gepermitteerd is het lijstje van klappers zo te limiteren. ‘Teenage idol’, ‘No hope’, ‘Melody calling’, ‘Bad mood’, ‘Dream lover’,… Het lijstje is eindeloos. Elk lied zat er boenk op. Terwijl de rest van de band iets minder aandacht vraagt, eisen de frontman en de gitarist de spotlights op. Young gebruikte zijn signature move, waarbij hij met zijn vrije hand de goden aanroept, meermaals en ook gitarist Freddie Cowan wist het publiek te bespelen met zijn gepeinigde gezichtsuitdrukkingen en overall attitude. Naast muziekliefhebster blijf ik ook gewoon een gillende adolescent en wat kan ik dan zeggen behalve: lekker. Echt lekker.
Helaas word ik niet overal gesteund in mijn mening. Onlangs las ik nog de recensie van Bart Steenhaut in De Morgen die de band omschrijft als ‘Mijnheertjes Middelmaat’. Hij had hen aan het werk gezien op Rock Werchter en was duidelijk niet onder de indruk. Hij vond het hét moment voor de band om zich te profileren als blijver, maar was niet overtuigd. Wanneer ik zeg dat Young een fantastische podiumuitstraling heeft, geeft hij aan dat die attitude niet eens tot de twintigste rij reikte op Rock Werchter. I beg to differ, want op maandagavond stond niemand stil. Eerlijk toegegeven is de AB natuurlijk nog iets anders dan een festivalweide, met zijn prachtig karakter en ietwat rustiekere afwerking, maar wat mij betreft was het een absolute topper. Voor deze jongens ontbloot ik met volle goesting een stuk van mijn bil: another shot, please!
