We zagen de Franse band Mars Red Sky onlangs nog op desertfest aantreden, in TRIX. Daarover schreven we het volgende:
Mars Red Sky bleek vooral zo'n band die 'schittert in eenvoud'. Zonder daar teveel show rond te verkopen, hun muziek voor zich laten spreken dus. Wie meeging in de heel lang uitgesponnen, meesterlijke solo's van zowel drum als gitaar , voelde tintelingen in de vingers en voeten. Echt moshen of hard dansen was er niet bij, maar we stonden lekker te headbangen van begin tot einde. Ook al lijkt alles dus een beetje diezelfde monotone gang op te gaan, wij stoorden ons daar niet echt aan. Net door de technisch hoogstaande manier waarop dit trio staat te spelen, met een vette knipoog naar het verleden weliswaar, maar vooral met een groot hart naar de muziek toe. We houden nu eenmaal van bands en artiesten die 'hun hart uitstorten tijdens het bespelen van hun instrumenten'. Je voelt dan ook duidelijk aan dat deze heren vooral met dat hart stonden te spelen. Daardoor keken ze het publiek amper aan en betrokken deze niet echt in de set, wat op zich een beetje jammer is. Maar de aanhoorder, die zich gewillige liet meedrijven op de snedige golven, zal hier wellicht niet over zeuren. Onder deze categorie durf ik mezelf zonder schroom ook onder te brengen. Knappe prestaties van deze Franse band, een beetje meer interactie had wel gemogen. Is onze eindconclusie.
Mars Red Sky bracht hun debuut uit medio 2011. Mars red Sky kreeg overal lovende recensies. Ondertussen vernamen we dat Mars Red Sky volop aan het werk is aan hun derde album. Wij keren even terug in de tijd, naar de twee plaat. Stranded in Arcadia kwam reeds in 2014 op de markt. Hoog tijd om dit album dus eens onder de loep te nemen.
Net zoals op deserfest doet de muziek van Mars Red Sky je in hogere sferen belanden. De stoner riffs geven een heel bedwelmende indruk, waarbij de stem van Julien Pras klinkt als een zalvend middel om de wonde te helen. The Light Beyond geeft al de toon aan. Hartverwarmende mooie klanken, die de luisteraar doen zweven boven de wolken. Het is eigenlijk zo een beetje de rode draad doorheen Stranded in Arcadia.
Wij waren op desertfest vooral onder de indruk van de haast klagerige gitaren, waarbij we een traantje wegpinkten. Dit bezorgde ons kippenvelmomenten tot de toppen van onze tenen. Nu blijkt dat de songs op deze plaat eveneens rond dat concept zijn opgebouwd. Acardia, een volledig instrumentaal nummer, is daar een mooi voorbeeld van. Moddervette riffs worden mooi gecombineerd met subtiele geluiden, waardoor verschillende emoties naar boven worden gehaald. Binnen dat alles nemen we bovendien een zekere psychedelische ondertoon waar, waardoor de hersens even stoppen en het hart overneemt. Net dat zorgde er op desertfest voor dat wij ook over de streep werden getrokken. Diezelfde intensieve sfeer nemen we dus ook waar op deze plaat.
Zijn er geen minpunten aan deze plaat? Toch wel een beetje. De songs liggen allemaal nogal zwaar op de maag. Je voelt een zwaarmoedigheid naar boven treden, waardoor je als luisteraar echt de vibes moet voelen. Het zijn ook geen hapklare brokjes vlees die we voorgeschoteld krijgen, waardoor een groot publiek wellicht zal afhaken. Meteen ook de reden waarom een deel van de aanwezigen zich niet echt kon vinden in deze psychedelische trip, met een knipoog naar de jaren '60. Puur technisch zijn de instrumenten trouwens zo goed op elkaar ingespeeld, dat er bijna geen plaats over blijft voor improviseren. We zouden haast zeggen , het zit iets te perfect in elkaar om een ruim publiek te bekoren, vrezen we.
Maar het is ook niet zo dat de songs daardoor koud en kil klinken, nee ze geven je een warm gevoel vanbinnen waardoor je volledig zen word, zelfs tot een vorm van volstrekte rust en vrede. Maar, en dat is belangrijk, je moet er als luisteraar echt een inspanning voor doen. Ook ons koste het enkele luisterbeurten om alles echt te laten doordringen. Maar eens dat is gebeurd, gaan de hemelpoorten volledig voor jou open, badende in het licht is Stranded in Acradia dus vooral een plaat die je moet 'voelen' in plaats van 'beluisteren'. De kruisbestuiving tussen die moddervette, tot subtiele riffs en drumpartijen. Met een zwoel haast fluisterend stemgeluid, raken dus vooral het hart. Als je er volledig voor open staat tenminste. Uiteraard heeft de luisteraar altijd het laatste woord, maar we kunnen deze psychedelisch trip alvast enorm aanraden. Wij waren alvast onder de indruk.
We zien nu al uit naar de derde schijf van Mars Red Sky. Alle informatie over deze band vinden jullie ook op hun website: http://www.marsredsky.net/
Tracklist:
The Light Beyond
Hovering Satellites
Join the Race
Holy Mondays
Arcadia
Circles
Seen a Ghost
Beyond the Light
